zondag 13 september 2015

Camping of tentenkamp


We vertrekken naar de Spaanse Pyreneeën, terwijl we de Creuse dor en droog achterlaten als een Andalusisch landschap na weken aaneen hoge temperaturen en nauwelijks regen. Boer Didier die op ons land het graan oogst, vertelt dat het sinds 2003 niet zo erg is geweest. "C'est dur", mompelt hij, terwijl hij zijn driejarige zoon Theo (altijd gekleed in joggingpak, of het nu tien of dertig graden is) over het hek zet dat het weiland scheidt van onze tuin, om met onze kinderen te spelen. Hij zegt: "Er is geen gras dus de koeien eten het hooi dat bestemd is voor de winter, en koeien verkopen heeft ook geen zin want de prijzen zijn te laag."
We vertrekken iets na middernacht, omdat er de volgende dag storm voorspeld is in Roda de Isábena, plek van bestemming in de Spaanse provincie Huesca. We hopen in de ochtend te arriveren zodat de tent staat voor de regen begint. De hele dag zijn we bezig geweest met inpakken, als ware het een militaire operatie. Voor het eerst gaan we, sinds ons samenzijn van inmiddels negen jaar, kamperen met een eigen uitrusting (en dus niet, zoals we eerder deden, in een ingerichte safaritent). Dit is vooral mijn idee geweest en ik heb Rob met moeite kunnen overtuigen van de charmes van een kampeervakantie. Een mooi aanbod op Marktplaats van een vrijwel nieuwe tent met een bijna complete kampeeruitrusting zorgt ervoor dat Rob overstag gaat. Een zespersoons tunneltent, luchtbedden, pannetjes, potjes, een pottie pottie om te voorkomen dat we om zeven uur 's ochtends met de kinderen naar het toiletgebouw moeten om billen af te vegen. Ook een tafelmodel koelkast wordt de bus ingeschoven want niets zo erg, aldus Rob, dan een lauw biertje na een dag sjouwen door de bergen met dertig graden. Dat je die dingen - en dan twee keer zo groot - tegenwoordig gewoon kunt huren op een gemiddelde camping, weten we niet. Er blijken meer kampeertrends aan ons voorbij gegaan. Opvallend veel campinggasten checken meerdere keren op een dag de weer app en trekken snel naar een ander gebied als de app wat minder gunstig gestemd is. Een drama voor campingeigenaren, lijkt me. Een andere verschijnsel: We zagen meerdere gezinnen de dag voor vertrek hun grote tunneltent afbreken, om vervolgens twee kleine tentjes op te zetten, zodat ze de volgende dag bijtijds kunnen vertrekken. Regelmatig heb ik gedacht: Hoe deden mijn ouders dit? Wij gingen naar Frankrijk met een doorsnee auto zonder airco, met een koelbox met koelelementen (die wij geregeld moesten omruilen bij de receptie) of we trokken met weer en wind op de fiets door Nederland met drie kleine tentjes, slaapzakken en luchtbedden, een enkel gaspitje en twee pannetjes om te koken achterop de fiets in grote, bruine, canvas fietstassen met leren riempjes. Tentjes in bruin en oranje en met tentstokken want lichtgewicht bestond nog niet. Wat is er veel veranderd en wat zijn we wat dat betreft verwend geraakt.
Eenmaal aangekomen op de camping, sturen we de kinderen naar de speeltuin en gaan wij aan de slag met het grote gevaarte. Deze staat goed en wel als een flinke storm opzet die de camping in een groot modderparadijs verandert. In mum van tijd wordt ons zo goed als nieuwe, blauwe tenttapijt bruin van de modder en tijdens het opblazen van de luchtbedden stoten we een fles chemische troep om bestemd voor de pottie pottie waardoor de hele tent binnen mum van tijd ruikt naar het indringende goedje. Rob gaat douchen in het toiletgebouw en doet na afloop in geuren en kleuren verslag hoe de man naast hem voor de spiegel neushaartjes verwijderde, en hoe het ruikt als poeplucht zich vermengt met de damp van een warme douche en de geur van shampoo.
Als de kinderen 's avonds op hun luchtbedjes liggen te ronken, zie ik tot overmaat van ramp een muis in de tent. Jammer dat er geen muizen alert app bestaat, want dan had ik tenminste bijtijds een andere camping kunnen zoeken. Wat ik dan nog niet weet, is dat er een ware muizenplaag heerst op de camping. Iedereen heeft wel een muis in zijn tent gehad! We hebben meteen twee muizenklemmen gekocht, en in totaal zeker dertien muizen gevangen. Als we de tent na twee weken weer inpakken, ligt het om de (gelukkig afgesloten) slaapcabines bezaaid met muizenkeutels en de gedachte dat er op slechts enkele centimeters van mijn slapende hoofd muizen hebben gezeten, bezorgt me koude rillingen. Ons luchtbed loopt de eerste nacht leeg waardoor we geen oog dichtdoen en iedere avond voor het slapengaan moeten we deze opnieuw oppompen.
Ondanks alles genieten we van de Pyreneeën, authentieke dorpjes, van prachtige bergtochten en verbazen we ons over de vierjarige Manu en het ogenschijnlijk gemak waarmee hij ons bijhoudt. Mijn ouders en zus met gezin komen een paar dagen, en samen vieren we Rob's 46ste verjaardag. De jongens scheuren op hun fietsjes de camping over en met hun Nederlandse en Belgische vriendjes maken ze voorstellingen voor de ouders. Iedere avond spelen ze tot laat in het donker, met zaklantaarns om elkaar af te schrikken. Hoe leuk en spannend is dat!
Eenmaal terug in de Creuse, eind augustus, blijkt alles weer vertrouwd groen, en moeten we de zitmaaier eindelijk weer van stal halen. Bijzonder, het zelfherstellend vermogen van de natuur. De kinderen gaan na acht weken weer richting de schoolbanken en wij pakken onze werkzaamheden weer op. De kinderen namen dit jaar deel aan een regionaal zomerprogramma vol leuke activiteiten zoals zwemmen, wandklimmen en dansen, zodat wij deels door konden werken, maar desondanks is er veel achterstallig werk. Met de jaren hebben we het zoveel drukker gekregen, dat zelfs de moestuin er deze zomer bij ingeschoten is. Rob werkt zich een dag in het zweet om al het groen te snoeien en met de kinderen pluk ik een deel van de overvloedige appel- en perenoogst en maakte ik appelmoes en appel- en bramen cramble en cakes. Ook het werk in de immobilier trekt weer aan, de mailbox loopt vol en steeds vaker krijg ik telefoontjes van Fransen die hun huis willen verkopen en door de lokale notaris en verzekeringsagent naar mij verwezen zijn.
Toch kom ik moeizaam in mijn ritme. Ik krijg de ellende die de wereld lijkt te overspoelen niet uit mijn hoofd en hoewel ik niet alle discussies op internet wil volgen, blijkt het lastig me hieraan te onttrekken. Het beeld van de verdronken peuter gaat mijn voorstellingsvermogen te boven en blijft hardnekkig op mijn netvlies. De kracht van social media wordt duidelijk en de acties die op gang komen zijn hartverwarmend. Maar ik besef ook eens te meer hoeveel druk social media geven. Hoe ze de publieke opinie beïnvloeden, versterken, verharden. Hoe respect en begrip langzaam wegebben uit de samenleving. Hoe overspoeld je soms raakt door de oneindige verhalen, meningen, oproepen. Wil jij ook gastgezin zijn voor een vluchteling? Durf maar eens nee te zeggen. Ik verlang naar de tijd van telefoon en e-mail. Naar een echt gesprek in plaats van maximaal 120 tekens. Naar meer tijd, geduld, begrip.
Maar het overheersende gevoel is machteloosheid en verdriet bij zoveel menselijk lijden. Op internet zoek ik naar lokale initiatieven om een bijdrage te kunnen leveren, maar veel vind ik niet. Op de lokale radio hoor ik een vrouw uit Aubusson vertellen dat ze haar gites, die ze niet verhuurd krijgt, gratis beschikbaar stelt voor vluchtelingen. De gemeente betaalt de kosten voor energie en water. Ik bel het Rode Kruis in Auzances maar begrijp dat er geen speciale acties zijn voor vluchtelingen. Wel nemen ze alles in, van kleding tot speelgoed. De spullen worden verkocht en de opbrengst gaat naar de projecten van het Rode Kruis. Ik vraag de kinderen het speelgoed te selecteren waar ze niet meer mee spelen en leg uit waar we dit naartoe brengen en waarom, zonder het al te zwaar te maken. Viggo begrijpt het en gaat aan de slag, maar Manu stuur ik na vijf minuten met een smoesje weg omdat van hem niks weg mag. Andere spullen zetten we te koop op LeBonCoin, de Franse Marktplaats. De opbrengst zal gaan naar een initiatief voor vluchtelingen.
Van 2000 tot 2008 heb ik talloze vluchtelingen geïnterviewd voor het donateursmagazine van VluchtelingenWerk Nederland. Mensen uit voormalig Joegoslavië, uit Eritrea, Iran, en met de toen nog voor het grote publiek onbekende Somalische vluchteling Ayaan Hirsi Ali. Overal het algemeen waren het hoogopgeleide mensen, met goede toekomstperspectieven, als er in het land van herkomst geen oorlog of onderdrukking zou zijn geweest. Soms zie ik ze terug op internet en blijkt dat ze nu, jaren later, in Nederland rechter, vertaler en ontwerper geworden zijn. Een enorme aanwinst voor ons land.
Wij kiezen zelf voor een vakantie in een tent en een bestaan in een nieuw land. We vertrokken uit een vrij en democratisch land in de hoop op (nog meer) persoonlijke vrijheid. Wat een luxe! Vluchtelingen uit oorlogsgebieden en dictaturen hebben geen keuze; zij rennen voor hun leven en dat van hun kinderen. Zij hebben recht op een fatsoenlijke opvang en ik kan alleen maar hopen dat ze net zo goed terecht komen als de vluchtelingen die mij destijds zeer gastvrij en met een tafel vol lekkernijen ontvingen en die hun hun traumatische en pijnlijke ervaringen wilden delen. Deze mensen werken zonder uitzondering keihard om een goed leven op te bouwen, en zijn dankbaar voor de kansen die ze krijgen en die ze met beide handen aangrijpen.

Weekje Nederland.
Winkelen is saai en vermoeiend.......
Een dagje Tilburg met vriendinnen om te vieren dat we elkaar 25 jaar geleden ontmoetten tijdens de studie Journalistiek (in Tilburg).
Mijn ouders (73 en 72 jaar) op vliegveld Eindhoven, nadat ze 1500 kilometer aflegden van woonplaats Knegsel (Brabant) naar Rome. Op de fiets, met tent en kampeerspullen mee en met 40 graden Celsius. Een topprestatie. Gefeliciteerd en welkom thuis!
De bus voor het activiteitenprogramma waar Viggo en Manu deze zomer aan deelnamen.
Lekker eten bij Chez Tété in Saint Gervais d'Auvergne.
Kanovaren op Le Lac de Tazenat, een perfect rond, diep kratermeer, in Puy de Dome.

Bezoek uit Nederland en de kinderen meten hun fietskrachten met fietstalent Siebe.

Graan oogsten met boer Didier, en onze kinderen mochten mee.
Gevonden! Mijn oude kinderboeken, van de zolder gehaald voor Viggo zodat hij ook in het Nederlands kan leren lezen.
Een heerlijk dagje bij vrienden in het noorden van de Creuse.
Pizza bakken in de zelfgebouwde pizza oven.
Prachtige, avontuurlijke wandeling in en om vestingplaatsje Alquezar in het grootste en mooiste klovengebied van Europa aan de voet van de Spaanse Pyreneeën.
Feest! Rob viert zijn 46ste verjaardag op de Spaanse camping.

Wandelen in het Nationaal Park Ordesa y Monte Perdido.


Met de skilift in Cerler naar de top en wandelend naar beneden.




Camping life....
Kasteel van Benabarre.

Raften in de rivier Esera, in Campo.

Varkenspootjes besteld (alleen wisten we dat niet). Toch lastig als je de taal niet spreekt.