zondag 9 september 2012

Het gewone leven

Waterpret in la Naute, een meer met camping,
speeltuin, restaurant, workshops, optredens, etc.
De kop van het nieuwe schooljaar is er af. Viggo miste de 'rentree', de eerste schooldag, aangezien we nog in Nederland waren. Maar donderdag was het dan zo ver. Een nieuwe schooltas, een grote op verzoek van de school anders past het schrift er niet in, op wieltjes, met Spiderman ('Spiederman' heet hij hier), vergrootte de voorpret. We hadden besloten Viggo de eerste dag zelf te brengen. De overgang van acht weken 'uitslapen', naar opstaan om kwart voor zeven, vonden we wel erg heftig, ook voor onszelf. Ook konden we dan meteen kennismaken met de nieuwe juf van de Moyenne Section, juf Stephanie. Achteraf gezien hadden we dit beter niet kunnen doen. Hetzelfde tafereel als maanden geleden geschiedde. Een zwaar verdrietige Viggo die zich niet van ons los wilde maken. 's Middags echter reed de schoolbus ons pad op en zagen we een zwaaiende en lachende Viggo achter het raam zitten. De volgende ochtend stapte hij wederom vrolijk en probleemloos in de bus van Monsieur Bernard. Lang leve Monsieur Bernard en zijn schoolbus.
Intussen mocht Manu proefdraaien bij de nounou, de Franse gastmoeder. Toch wel met lood in mijn schoenen - Manu is gedurende de afgelopen zes maanden constant bij ons geweest - pakte ik de avond ervoor zijn rugzakje in. Een appel, brood voor de lunch, extra kleding en cas d'accident. Hij kan tegen betaling bij de gastouder ook een uitgebreid driegangen diner nuttigen, zoals gebruikelijk in Frankrijk, maar aangezien wij onze Nederlandse eetgewoonten nog niet hebben veranderd, vind ik dat niet praktisch. En zo bekeek Corinne, de gastmoeder, kritisch naar wat ik zoal had ingepakt voor onze dreumes. Het in folie ingepakt brood werd met vragende blik uit de tas gehaald en voorzichtig uitgepakt. Gefronste wenkbrauwen. 'C'est quoi ca? Ah! Un sandwich! Mais c'est tout'? Is dat alles? Ze keek me onderzoekend aan, en daarna Manu, speurend naar tekenen van ondervoeding. Ik legde uit hoe wij, Hollandais, het doen met eten, maar terwijl ik onze eetgewoonten uit de doeken deed, voelde ik me Hollandser dan ooit. Later vertelde Corinne dat Manu heerlijk gespeeld had met de twee andere kinderen, en dat ze gezellig samen hadden gegeten. Ik visualiseerde hoe Manu zijn bammetjes verorberde, terwijl de andere kindjes een geurende warme schotel voor zich hadden.
Ondanks alles kan ik morgen met een gerust (moeder)hart aan het werk, en dat is toch ook wel fijn. Rob heeft voor mij een mooie thuiswerkplek gecreeerd, vooralsnog op de slaapkamer. Met een nieuwe bureaustoel, in Nederland gekocht. De afgelopen weken heb ik in Nederland kennisgemaakt met mijn nieuwe collega's en werkzaamheden en ben ik voldoende voorbereid om vanuit huis te werken. We hebben gelogeerd bij opa en oma in Brabant, waar de kinderbedden en kinderspeelgoed als altijd klaar staan en waar het heerlijk vertoeven is. Daarnaast hebben we oma Mien meerder keren bezocht in het verzorgingshuis. Ook dit wederzien deed ons allemaal erg goed. Rob heeft zich  beziggehouden met allerlei regelzaken en de aankoop van koeltechnisch gereedschap. Zelf kon ik door de week terecht in het appartement van mijn schoonmoeder, in onze oude wijk in Vleuten, gezien de afstand naar mijn nieuwe werk. Heel erg leuk, maar ook vreemd om weer in mijn oude, vertrouwde buurt te zijn. We hebben enkele buren bezocht, de laatste 'nieuwtjes' en natuurlijk 'de kinderen' besproken en ouderwets patat gegeten in het 'oude dorp'. Toen ik op een maandagmorgen de wijk uit reed richting A12 zag ik een lange file bij het stoplicht van ouders die hun kinderen op de fiets naar school brachten. Als we niet naar Frankrijk waren vertrokken, had ik daar hoogstwaarschijnlijk ook tussen gestaan, bedacht ik me. En zo ging er nog veel meer door mijn hoofd. Toen we zes maanden geleden vertrokken, lag er een groot en spannend avontuur voor ons; daar werden we volledig door in beslag genomen. Inmiddels zitten we een half jaar in Frankrijk en weten we in grote lijnen wat het leven hier gaat inhouden. Het vergelijken van het oude en het nieuwe leven ligt dan voor de hand. Deze vergelijkingen in enkele oneliners (om in verkiezingstaal te spreken) pakken, valt niet mee. Daarvoor is emigreren te ingrijpend en ons nieuwe leven nog te vers.
Behalve mijn werk was er nog een goede reden voor een bezoek aan Nederland. Mijn ouders gaven namelijk een tuinfeest ter gelegenheid van hun 45-jarige huwelijk en 70ste verjaardagen. Maar wat een pech: hoewel het alle dagen prachtig zomerweer was, kwam het op de dag van het feest met bakken uit de lucht. Op het laatste moment besloten mijn ouders een kachel te huren om de partytent te verwarmen. Zo werd het toch nog een zeer geslaagd feest, met mooie toespraken, en enkele liedjes - geschreven en op de gitaar begeleid - door mijn broer Luc. Kleindochters Eefje, Julia en Noek droegen een zelfgeschreven gedicht voor en onze eigen Viggo zong Frere Jacques in het Frans.

De feestneuzen, 45 jaar getrouwd en zeventig jaar. Ge zuggut nie zegge.



Voor ons vertrek naar Nederland kregen we begin augustus bezoek van Rob's broer Menno en schoonzus Helene. Menno heeft Rob geholpen met allerlei klussen, waarbij de focus lag op het isoleren van de zolder. Twee weken lang hebben ze bijna iedere dag gewerkt, 30 graden of niet. Samen hebben ze een stuk van de schoorsteen hersteld, vier dakramen ingebouwd, een deel van de electra aangelegd en het dak van de zolder geisoleerd en afgewerkt met gipsplaten. Het werk heeft hierdoor een flinke boost gekregen, en we zijn erg blij en dankbaar voor dit gulle gebaar. Ook vierden we Rob's 43ste verjaardag, met een ontbijtje op bed, een verftekening van Viggo, mooie cadeaus, zelfgebakken appeltaart en een dagje uit met Menno en Helene naar het Lac de Vassiviere.


Camille, een leuk meisje dat bij onze buren logeerde, kwam een paar keer spelen.
Menno en Rob plaatsen de lateien in de doorgang van de keuken naar de toekomstige bijkeuken.

Twee dakramen aan de achterkant zitten er in.

Vol bewondering bekijken ze hun eigen kunsten.

Dan is de voorkant aan de beurt. In totaal zijn op zolder vier dakramen geplaatst en is het mooie en lichte ruimte geworden.

Het isoleren van het dak gaat in etappes. Allereerst dampwerende folie.

Vervolgens isolatiedeken.

23-laags speciaal isolatiefolie.

Raggelwerk afgewerkt met gipsplaten. Laat de Creusense winter maar komen.


Rob's eerste verjaardag in la France.

Menno braadt heerlijke hamburgertjes aan het meer.

Een deel van de opbrengst van de groentetuin. De uien vielen tegen, maar courgette komt ons inmiddels de neus uit, zoveel waren het er.

Twee regenbogen!