vrijdag 31 januari 2014

Bonne année, bonne santé!


Wandelen in de Puy de Dome in december onder een strakblauwe lucht.
Rond de kerst genoten we van twee weken Nederland, vol bezoek, vertier, geleuter en gezelligheid. Winkelen in Eindhoven en Utrecht, op de fiets naar het Kruidvat en de Action, de winkelketen waar Theo Maassen over sprak tijdens zijn Oudejaarsconference ('Wat verkopen ze daar nou eigenlijk?'). Hij zei: 'We worden oneindig gestimuleerd om te consumeren, we leven in een wereld van overtollige spullen, die we wegstoppen in opslagruimtes langs de snelweg'.
Alles goed en wel, beste Theo, ik heb genoten van je voorstelling (keigoed!) maar ik heb ook ontzettend prettig geconsumeerd in Nederland. En de Action, waar ik nog nooit was geweest, wordt een vast adresje als ik in Nederland ben, als is het maar om voor de rest van het jaar leuke en creatieve verjaardagscadeautjes op voorraad te hebben. Weer eens wat anders dan de eenheidsworst uit de Intermarché. Maar goed, dit uitbundige geconsumeer doe ik sinds mijn Franse bestaan alleen als ik in Nederland ben, en dat is hooguit twee keer per jaar. In de Creuse valt er weinig te spenderen. Alleen in de supermarkt en benzinestation haal ik mijn pinpas regelmatig tevoorschijn, hoewel we laatst wel de recent geopende Hema in Clermont-Ferrand bezochtten, waardoor we ondergoed, sokken, pyama's en beddengoed alvast van ons Hollandse shoplijstje konden afstrepen.
Het was heerlijk in Nederland. Ik waardeerde de kneuterigheid, de overzichtelijkheid, het aanbod aan werkelijk alles, het praktische, het efficiënte, het comfort, een huis dat overal verwarmd is, zelfs het toilet. Met Viggo op de fiets naar de winkels, wat een ongekende vreugde. Onze oudste, die in Frankrijk vanwege de steile klimmetjes alleen op het landweggetje fietst aan ons huis, fietste met gemak een flink aantal kilometers mee. Tot mijn grote opluchting, want ja, fietsen behoort tot de Nederlandse basisopvoeding. Check! De terugweg naar Frankrijk viel me zwaar. Of kwam het door de 2,5 ton zware hoogwerker die Rob in Nederland op de kop had getikt en nu achter onze auto bungelde? Thuis werden we koud ontvangen door ons maison de campagne, met een binnentemperatuur van zo'n 7 graden. Aangezien de buren ook nog weg waren, hadden ze onze houtkachel niet aangestoken, een goed gebruik dat we hier - mits we er zijn - voor elkaar doen. Viggo en Manu kropen onder een dik dekbed op de bank voor de televisie, terwijl wij de kachel aanstaken en de auto uitlaadden. We waren weer thuis, op onze prachtige plek, een plek die in Nederland onvindbaar is, maar ook een plek waar het leven niet altijd makkelijk is, waar we keihard moeten werken om ons bestaan verder op te bouwen, waar niks vanzelf komt. Waar we eerst de koude buitenlucht in moeten voor hout om de keuken te verwarmen.
Koud was het in huis, en het duurde dagen voordat het comfortabeler werd en  de fleece truien uit konden. Gelukkig hielp het weer een handje mee om de charmes van ons Franse leven wederom te zien en te ervaren. Dagenlang wentelden we ons onder een stralend strakblauwe hemel, en reed ik met mijn klanten langs mooie, authentieke panden en zag hen genieten van de geweldige vergezichten die de Creuse biedt, veelal op de besneeuwde toppen van de Puy de Dome. Toch een stuk prettiger dan acht verplichte uren op kantoor, mijn oude leven in Nederland. Op televisie keken we naar 'Naar het einde van de wereld', waarin Floortje Dessing de Faeröer-eilanden in het uiterste noorden van de Atlantische Oceaan bezocht. Hier wonen welgeteld twee gezinnen, die een schapenboerderij runnen, en alleen middels een helicopter van het eiland af kunnen. Iedere week logeert er een docent bij de families om de kinderen les te geven. Vioolles krijgen ze via Skype. Hoewel wij veel minder geïsoleerd wonen, vonden we toch enige herkenning. Zo is het hier bijvoorbeeld bijna ondoenlijk om zwemles voor Viggo - komende week 6 jaar - te organiseren; een ander verplicht onderdeel van de Hollandse opvoeding. Het zwembad (een half uur met de auto) waar we wel eens naartoe gaan, sluit per 1 maart de deuren voor een renovatie. 'Waar moeten de scholen dan naartoe voor zwemles?', vroeg ik de eigenaar gezien het feit dat er ook schoolzwemmen wordt gehouden. De beste man moest tot mijn grote verbazing het antwoord schuldig blijven. Voor dit zwembad bestaat er, net als het andere zwembad in de omgeving, een lange wachtlijst voor zwemles. En dan is het niveau ook nog beneden alle peil, als ik de oudere Nederlandse kinderen hier moet geloven. Gelukkig bestaan er Nederlandse zomerzwemprogramma's in Frankrijk - een combinatie van vakantie en zwemles -  waar we Viggo waarschijnlijk voor gaan aanmelden. De creativiteit van de gezinnen op de Faeröer-eilanden vond ik inspirerend, alsmede de eenvoud van het bestaan en het geluk dat ze daarin vinden.
Bonne année, bonne santé, wensen de mensen elkaar hier toe in het nieuwe jaar. Gezondheid in één adem vermelden, prachtig vind ik dat. Het zegt voor mijn gevoel iets over het leven hier. Simpel en puur, zonder poespas, en met aandacht voor de dingen die echt belangrijk zijn. Prima vol te houden, zo lang ik af en toe maar naar de Action kan.




Het lijkt wel lente, denken de dieren in de wei.
 
Het zachte winterweer in schril contrast met de kerstversieringen, hier bij de kerk in ons eigen dorp Lioux les Monges.
 

Dagje Clermont-Ferrand, in de Grande Roue.

Met uitzicht op de Puy de Dome.

 
Mama en Manu kijken toe.

Een heuse clown (spreek uit 'kloen') luistert het kinderkerstfeestje op in het dorp. Mooi dat dit wordt gedaan voor de pakweg tien (kleine) kinderen die het dorp telt.  
 
 
Manu knuffelt uitgebreid met Micky Mouse, hij is er niet meer weg te slaan, tot grote hilariteit van het aanwezige publiek. 'Le petit Hollandais coquin!'
 
Finallement...het belangrijkste aspect van de avond, les cadeaux! Uitgedeeld door de dochter van de kerstman, omdat deze laatste geen tijd had.
 
 
 
Midden december viel 's nachts de electriciteit uit; gelukkig duurde het maar een halve dag. Ontbijtje bij kaarslicht voor Viggo, die al om half 8 's ochtends op de schoolbus stapt.
 
Kerst met de familie in Nederland.

Nichtjes en neefjes united.



Manu viel van de trap bij opa en oma en belandde met mama een nachtje (Kerstnacht) ter observatie in het Maxima Ziekenhuis in Veldhoven. De volgende dag was gelukkig alles weer goed, dus snel aan de borrel.




Bij oma Mien op bezoek.
Een galette des roi. Een koningentaart is een amandeltaart die gebakken wordt naar aanleiding van het driekoningenfeest op 6 januari. In de taart wordt een voorwerp verstopt en het kind dat dit terugvindt in zijn stuk taart is die dag een koning en mag een kroon dragen. Op de Franse scholen wordt dit feest nog altijd gevierd (en thuis deden we het nog dunnetjes over).


There's a new kid in town! Leuk nieuw (Nederlands) speelkameraadje voor Viggo.

Uitnodiging voor verjaardagsfeestje Viggo in de maak.
 

Knutselochtend.

Op een grote paddenstoel....

Les invitations sont prêts!

Slapen in het kasteel.

Toen kwamen de buren thuis van vakantie, en kregen de jongens weer cadeautjes (van Père Noël die deze had achtergelaten).

Hoogwerker, waarmee we tot zeventien meter hoogte kunnen werken. Reparaties aan het dak, snoeien van de bomen, of mooie 'luchtfoto's' maken van ons domein.






Tussen alle bedrijven door hebben we op zolder ook vooruitgang geboekt. De muren zijn geschuurd en gesausd, de balken gebeitst, de schouw bekleed met leisteen, een deur gemaakt naar de kleine zolder en de eikenhouten vloer gelegd.



 







De tijd schrijdt medogenloos voort. Er zijn al twee kindertandjes gevallen...