vrijdag 7 juli 2017

Zomerrrrrvakantie!


Het waren vreemde tijden de afgelopen weken. Het lot leek ons niet goed gezind, de sterren stonden niet gunstig, we hadden het tij niet mee. Veel ging fout dan wel kapot.  Zo gaat er iets mis met de bestelling van  kostbaar elektra materiaal en zitten we uren aan de telefoon om te voorkomen dat we er zelf voor op moeten draaien. Andere materialen worden te laat geleverd waardoor planningen in de war worden geschopt. We zitten tijdelijk met slechts één auto en ieder (jong) gezin in de Creuse weet wat dit betekent. Waar in Nederland een auto in twee dagen wordt gerepareerd, mag je hier gerust op twee weken rekenen. Hele schema's (wie heeft wanneer de auto en waarvoor) komen er aan te pas om te zorgen dat we de belangrijkste afspraken nakomen. De laatste fietstraining van Viggo willen we niet voorbij laten gaan, dus doen we ons best hem op tijd af te zetten, maar dan hoor ik op de dag zelf op het schoolplein dat het fietsseizoen reeds afgelopen is. We zijn hier niet over geïnformeerd, en het lijkt deze weken alsof we overal zelf achteraan moeten. De kinderen slapen door de tropische temperaturen en lange avonden al weken niet voor half elf 's avonds en lopen op hun laatste tandvlees. Voor ons valt het niet mee minder hard te werken hoewel de hitte ons daar wel toe dwingt. We klagen in het Frans, in het Engels, maar het lekkerst klagen we nog altijd in het Nederlands. "Hier gaat ook veel kapot", zegt een Nederlander die in de buurt woont en die onze klaagzang rustig aanhoort. Hij heeft een logische verklaring. "We hebben gewoon veel spullen, dus dan gaat er ook veel kapot." 
Er gebeuren gelukkig ook hele leuke dingen. Ik wandel (uit gebrek aan een auto) naar een naburig dorpje om een huis in te nemen voor de verkoop, en ontdek zo een nieuw wandelpad. De Franse eigenaresse is op mij geattendeerd door haar man, die een tijd geleden de auto midden op de weg stopte om een praatje te maken terwijl ik aan het wandelen was. De sympathieke Française is verheugd kennis te maken en staat er op - als het werk gedaan is - mij terug naar huis te brengen in haar ronkende Renaultje vol sigarettenpeuken en andere troep. Met pianoles hebben we ieder kwartaal een voorspeelavond met de andere pianisten, en dit keer hebben we gewerkt aan een quatre-mains project. Zodoende leer ik enkele vrouwen kennen en één ervan blijkt nog geen kilometer verderop te wonen. Een buurvrouw die (vermoed ik) jonger is dan ik en ook nog eens piano speelt! Een zeldzame soort en ik kan mijn lol niet op.
De jongens hebben een goede evaluatie gekregen van school en kunnen zonder problemen door naar de volgende klas. Voor Viggo alweer het een-na-laatste jaar op de basisschool. Vandaag is het de laatste schooldag en mogen ze de hele dag films kijken en tussen de middag gaan ze buiten barbecuen. In mijn verbeelding zie ik op het schoolplein een varken aan het spit, hoge rookwolken boven Auzances en juffen en meesters die zich aan lange tafels te goed doen aan rode wijn. De kinderen mogen zelfs snoepgoed meenemen naar school, en als ze thuiskomen begrijp ik dat de marsen en snickers op school voor het grijpen hebben gelegen. Ondenkbaar in Nederland, schat ik in.
Ook komt er heel mooi nieuws van de school: In het nieuwe schooljaar hoeven de kinderen maar vier dagen naar school in plaats van de huidige 4,5 dag, en zullen ze op woensdag vrij zijn. Dit systeem van vier dagen was er toen we hier vijf jaar geleden kwamen wonen, en beviel erg goed. Twee jaar geleden oordeelde men dat de schooldagen te lang waren, waardoor de kinderen continu vermoeid waren en hun 'disponibilité intellectuelle' afnam. Er kwam een nieuwe indeling van vier kortere dagen plus de woensdagochtend. Echter, de kinderen lijken alleen maar vermoeider en er gingen steeds meer stemmen op voor het oude systeem. Er werd een enquête uitgeschreven waarbij een zeer ruime meerderheid van de ouders voorstander bleek van vier dagen. Er zal in het nieuwe schookjaar alle tijd zijn voor clubjes en andere activiteiten op woensdag, daar waar de kinderen nu vaak op woensdagmiddag te moe zijn om nog aan activiteiten deel te nemen. Ik ben erg blij met dit nieuws, want het betekent een retourtje met de schoolbus minder voor de jongens, en meer tijd voor andere dingen. Natuurlijk heeft het ook tot gevolg dat ik op woensdagochtend geen werkafspraken kan maken, maar deze uren kan ik op andere momenten weer inhalen. Ik besef eens te meer in wat voor vrijheid we hier, als zelfstandig ondernemers, leven. Het is soms een gepuzzel, en het vraagt veel discipline en flexibiliteit, maar we hoeven niemand om toestemming te vragen en dat is toch een ongekende luxe.

Ook Manu is inmiddels in het rijke bezit van een zwemdiploma! 

En dan heb je recht op een zwembad, zeker als het zo tropisch warm is!







Lasergamen in Le Coux in Auzances, met een leuke club mensen.