Het is een zonnige woensdagochtend in juni als we in alle vroegte naar Guéret rijden, de hoofdstad van ons departement op een uurtje rijden. Manu, die nog twee jaar op het Collège in Auzances zit, wil graag een overstap maken naar Jules Marouzeau in Guéret, vanwege de 'section foot', waarbij een groep van zo'n dertig kinderen naast het gewone lesprogramma zes uur per week voetbaltraining krijgt. Deze sportievelingen, die vaak van ver komen, krijgen dan ook een plek op het internaat van de school. Omdat de vraag groot is en het aantal plekken beperkt, is er een selectiedag waarbij de kinderen sportief getest worden en een individueel gesprek krijgen met de coaches. Daarnaast tellen ook schoolresultaten en gedrag mee in de beslissing de jonge voetbalfanaten al dan niet toe te laten.
Als we verschillende docenten van zijn school in Auzances moeten geloven, is er weinig kans op een plekje op Jules Marouzeau. Er zou nog nooit een jongen uit Auzances zijn aangenomen, begrijpen we. Wel meisjes, maar aangezien veel minder meisjes zich aanmelden, maken zij relatief meer kans. Sinds zijn inschrijving, heeft Manu hard gewerkt en zijn schoolresultaten zijn flink verbeterd en ook op zijn gedrag is tegenwoordig niks meer aan te merken, maak ik op uit het commentaar van de directrice in zijn evaluaties. We proberen Manu duidelijk te maken dat de kans desondanks niet zo groot is om toegelaten te worden, en dat er dan vast ook nog andere wegen te bewandelen zijn om zijn dromen te realiseren. 'Jahaaa!', is het antwoord en daarmee is de kous af.
Op een uitgebreid trainingscomplex aan de rand van de stad worden de kinderen getest op snelheid, behendigheid en baltechniek en de ochtend wordt afgesloten met een wedstrijdje. De meeste gezinnen, veelal wonend op het platteland, profiteren van de McDonald's om te lunchen. Wij hebben ons ingeschreven voor een maaltijd in de kantine van het Collège om zoveel mogelijk indrukken op te doen. Na het eten moeten we in een lange gang wachten en worden de kinderen beurtelings uitgenodigd in verschillende leslokalen voor een gesprek. Het duurt niet lang, en Manu loopt met een zelfverzekerde lach op z'n gezicht de kamer weer uit. Het liep soepel, er werden wat vragen gesteld over zijn motivatie, over zijn Nederlandse afkomst en kennis van verschillende talen. Nu is het wachten geblazen op de uitslag, die als het goed is over enkele weken met de post komt.
Ook voor Viggo is het een spannende periode. Hij doet deze maand examens voor het diplôme national du brevet, en hij heeft moeten opgeven naar welke vervolgschool hij volgend jaar wil. Als zijn voorkeur niet het 'Lycée de secteur' is, de dichtstbijzijnde school in Aubusson, moet hij in een brief motiveren wat voor hem de reden is naar een ander Lycée te willen. Zijn voorkeur gaat uit naar Jean Favard in Guéret, maar volgens zijn 'prof principal' op het Collège moet hij er van uit gaan dat hij, net als de meeste klasgenoten, terecht zal komen op de school in Aubusson.
Éen ding weten we zeker en dat is dat Viggo doordeweeks op het internaat zal verblijven, zelfs als hij naar Aubusson zal gaan. Mocht Manu onverhoopt toch aangenomen worden in Guéret, dan geldt dit ook voor hem, gezien de niet dagelijks te overbruggen afstand van een kleine zeventig kilometer.
Soms voelt het alsof we nog maar net geëmigreerd zijn, en de onbekendheid met het andere schoolsysteem maakt onzeker. Er gebeurt zo veel deze maand, dat ik niet meer kan bijhouden wanneer ik welk nieuws kan verwachten, en ik word overdonderd als Viggo op de tweede (en laatste) examendag belt en juichend vertelt dat hij is geaccepteerd op Jean Favard in Guéret. Samen met zijn beste vriend. Veel mooier wordt het niet.
Eind juni vertrekken we voor een lang weekend naar Bordeaux. Viggo, gek van vliegtuigen en van vliegen, mag voor zijn eindexamen met vriend Evann naar Eindhoven vliegen, waar ze een weekend bij opa en oma zullen verblijven. Helaas is de uitslag van Jules Marouzeau nog altijd niet binnen, en Manu zal moeten wachten tot we na het weekend weer thuis zijn. Het is ongeveer vier uur rijden naar Bordeaux, en ik probeer mijn ogen wat te sluiten en te ontsnappen aan het drukke puberkabaal op de achterbank. Dan verschijnt er een mailtje van Jules Marouzeau: 'J'ai l'honneur......'. Manu is toegelaten. Ik vertel het nieuws aan Rob, die achter het stuur zit, en we moeten er even van bij komen. Dan geef ik mijn telefoon aan Manu, die niet weet wat er aan de hand is en in zijn eigen wereldje zit. Hij is compleet overdonderd, kan het bijna niet geloven en heeft even tijd nodig om het goede nieuws te verwerken. Ik bel voor de zekerheid met de school en het blijkt te kloppen. We worden gefeliciteerd en ik krijg meteen informatie over de inschrijving en alle praktische informatie. We zullen nog vaak in Guéret te vinden zijn, zoveel is zeker. Het schoolbestaan in ons vertrouwde Auzances houdt nu abrupt op, ook dat is even slikken.
Juli 2023. En dan is het echt de aller, allerlaatste keer dat het witte schoolbusje aan het einde van ons weggetje stopt, ruim elf jaar nadat Monsieur Bernard, destijds de chauffeur van dienst, onze toen vierjarige Viggo ophaalde. Vele chauffeurs passeerden de revue, en nu zit alweer enige jaren Antoine aan het stuur. Een gezette eind vijftiger, en groot voetballiefhebber. Hij lijkt zelfs het Nederlandse voetbal beter te volgen dan wijzelf en iedere maandagmorgen, als Rob met de jongens meeloopt naar de bus, volgt een onverstaanbaar verslag en zijn persoonlijke commentaar.
Hoewel ik de jongens 's middags al jaren niet meer ophaal, doe ik dat vandaag wel. Tweehonderd meter sentimental journey. De deur van de bus schuift open. "Au revoir, bonnes vacances", zeggen de jongens. "Je vais tondre (ik ga maaien)", zegt Antoine.
