Tekstbureau

De kop van het nieuwe jaar is er af. Man is buitenshuis aan het werk, de kinderen zijn naar school, de dagen lengen alweer een beetje, en oh ja, onze koningin (ja, nog steeds de onze!) is vandaag jarig en stapt na 33 jaar op.
Tijd om aan het werk te gaan!
Met trots presenteer ik mijn website - www.mariskasmolders.nl - waarin ik mijn diensten aanbied als journalist en tekstschrijver. Schrijven is mijn passie, en dus heb ik besloten mijn vak, dat ik in Nederland ruim vijftien jaar in verschillende hoedanigheden heb uitgeoefend, nieuw leven in te blazen. Geïnspireerd door de rustieke omgeving van het Franse platteland, en uitgerust met alle moderne communicatiemiddelen. Het liefst werk ik voor verschillende opdrachtgevers en schrijf ik over uiteenlopende onderwerpen, waarbij ik door de jaren heen op een aantal gebieden expertise heb ontwikkeld. De afgelopen jaren zijn daar vanzelfsprekend een grote belangstelling voor Frankrijk en het fenomeen emigreren bij gekomen. Meer weten? Neem een kijkje op mijn website en wie weet à bientôt!

 




 

L'administration

Maandagavond gaat de telefoon. Het is Mr. Bernard, de chauffeur van de schoolbus. Hoewel ik hem door zijn zware Creusoise accent maar moeilijk kan volgen, begrijp ik dat 'le car' morgen vanwege de sneeuw niet rijdt. Onbegrijpelijk, gezien het flinterdunne, waterige laagje dat er nu nog ligt en dat niks is in vergelijking met het dikke pak van vorige week, toen de bus gewoon dienst deed. Ik bedank hem vriendelijk voor het attente telefoontje, dat voorkomt dat ik morgenvroeg met zoonlief in de koude en nog donkere Creusense winterochtend voor niets wacht op het schooltransport. Ik vraag hem of hij alle ouders moet bellen, maar dit blijkt niet het geval. Hij informeert alleen ons - Hollandais - in de (juiste) veronderstelling dat wij niet naar de lokale radiozender 'France Bleu Creuse' luisteren.
De volgende ochtend breng ik Viggo naar school in Auzances en Manu naar school in Merinchal. Onze jongste brengt hier sinds dit jaar de ochtenden door. Kinderen mogen in Frankrijk met twee jaar naar de (Toute) Petite Section, voor de twee - tot vierjarigen, mits ze zindelijk zijn. In Merinchal is dit echter geen vereiste, en Manu is er van harte welkom. De juf bood zelfs aan te helpen met zindelijk worden, en stelde voor om hem luierloos de ochtend te laten doorbrengen. "Je zult dan alleen wat extra wasjes moeten draaien", lachtte ze. Manu gaat nu op gezette tijden met de andere hummels op de kaboutertoiletten, en heeft slechts een keer in zijn broek geplast. Thuis daarentegen gaat het wat moeizamer; van het potje wil hij niet zoveel weten. Meneer schroomt niet zijn behoefte te doen waar hij zich op dat moment bevindt, en dat is tot nu toe helaas niet op het potje.
Omdat ik Manu zelf naar school breng, kom ik voor het eerst in aanraking met andere moeders (en een enkele vader) en voer ik heuse 'schoolpleingesprekjes'. Een Franse moeder, die ik ontmoet heb op het kinderkerstfeest in Chard (en die me dagelijks twee keer kust, bij het brengen en drie uur later bij het ophalen) vertelt dat beslissingen over gezamenlijke aangelegenheden zoals de schoolbus worden genomen in Gueret, de hoofdstad van de Creuse. Als het daar flink sneeuwt, ligt het schooltransport in het gehele departement meteen plat, ook al sneeuwt het op andere plaatsen niet of minder. Ze vindt deze situatie 'bizarre', maar je doet er niks aan, voegt ze er aan toe. "C'est l'administration" - het is de ambtenarij - en ze kijkt me veelbetekenend aan.
Als ik 's middags in Auzances Viggo weer ophaal, kom ik toevallig Mr. Bernard tegen in de supermarkt. Hij vertelt dat de schoolbus de volgende dag gewoon weer rijdt. "Aha, dus in Gueret is de sneeuw verdwenen", zeg ik lachend, trots blijk gevend van mijn nieuw opgedane kennis rond het funtioneren van de schoolbus in geval van sneeuw. "Voila, c'est ca", antwoordt Mr. Bernard en hij voegt er mompelend aan toe: "C'est l'administration."
Ofwel: Het Franse overheidssysteem deugt niet, het is traag, bureaucratisch, inconsequent, en vele andere negatieve bijvoeglijk naamwoorden al dan niet in het kwadraat. Zeker is dat de Fransen zich hier net zo erg aan storen als wij. Maar ze lijken het te accepteren als een fait accompli waar ze weinig aan kunnen veranderen. Je kunt je er druk over maken, maar het helpt toch niks. Het is tenslotte 'l'administration'.
En verder? Vertoefden wij twee weken in Nederland, bij mijn ouders, tijdens kerst en oud&nieuw. We hebben onze paspoorten verlengd, de nodige inkopen gedaan, onze harten opgehaald aan vrienden en familie, naar het 'fuurferrek' gekeken (zoals Manu zegt), (te) veel gegeten en gedronken en lekker gerelaxed. Het was fijn er even uit te zijn, weg van ons Franse domeintje. Een andere omgeving, een ander uitzicht, andere gezichten. Even afstand van onze bezigheden en toekomstplannen. Een moment van herijking en bezinning. Zitten we op het goede spoor? Willen we nog steeds hetzelfde als we dachten dat we wilden toen we het huis kochten? We weten nu wat het leven in de Creuse te bieden heeft, wat het ons geeft en wat het ons (letterlijk en figuurlijk) kost, wat we nodig hebben om het leuk te hebben en te houden. Welke rolverdeling het beste werkt. Kennis en ervaring die we niet hadden bij aankoop van de boerderij. Want de juiste balans vinden - in onszelf, in ons gezin, in het vele werk en in relatie tot onze omgeving - ervaar ik als de grootste uitdaging in ons emigratieavontuur. Achteraf gezien zei ik een jaar geleden, in mijn comfortabele, Nederlandse (kantoor)bestaan, wel erg gemakkelijk dat we de vrijstaande schuur gaan verbouwen tot vakantieverblijf. Nu maken we concrete plannen voor deze verbouwing, en wordt pas echt duidelijk hoe veelomvattend het is. Niet onmogelijk, maar ook niet zomaar simsalabim voor elkaar.
Op de terugweg van Nederland naar Frankrijk gingen de kinderen steeds meer Frans spreken. Tijdens ons verblijf in Nederland glipte er af en toe een Frans woordje tussen ('Opa, mag ik de sucre?'), maar nu we met de auto weer op Franse bodem zijn, ruziet het tweetal alweer volledig in het Frans. 'Maman, Manu m'a frappe!' We kwamen aan in een door- en doorkoud huis (buiten was het 4,5 graden, binnen 6), maar tot mijn grote opluchting waren er geen sporen van ongedierte, en nadat we de kachels hadden aangestoken en we achter een bordje uit Nederland meegenomen Knorr erwtensoep zaten, voelden we ons alweer helemaal thuis.
Rob is inmiddels veel buitenshuis aan het werk en dat loopt erg goed. Logisch gevolg daarvan is dat de verbouwing van ons eigen huis nagenoeg stil ligt. Mijn werk is inmiddels gestopt; ik ben druk bezig met nieuwe activiteiten, maar daarover later meer. Binnenkort hopen we op de lange latten de besneeuwde toppen van de Puy de Dome te gaan verkennen. Een heel nieuw jaar ligt voor ons om onze plannen verder vorm te geven, met genoeg tijd en aandacht voor elkaar, en in een goede balans. En, niet te vergeten in goede harmonie met l'administration Francaise! Een prachtige uitdaging, toch? Wordt vervolgd!

Kerst met de nichtjes in Nederland.

Opnieuw cadeautjes, dit keer niet van Pere Noel maar van de Kerstman.

Nog meer familiaal samenzijn, met neef en nicht van Laurijsen kant.

Etentje met vrienden in Amsterdam.

Patatjes eten met de familie in de Efteling.

Rara....is dit de Creuse of Brabant?

Zoveel tractoren in de Creuse, en dan is Viggo's eerste ritje met een tractor toch in Nederland. Maar dan wel met oma!

Terug in Frankrijk, genietend van de sneeuw.

Oh ja, en ik ben nog een jaartje ouder geworden en kreeg een leuk HEMA keukenschort cadeau van mijn zus. De eerste in mijn leven. Op mijn 43ste moet ik er dan toch nog aan geloven. Maar zeg nu eerlijk: ben ik niet beeldig?