donderdag 20 december 2018

December melancholie


Oktober en november zijn ongelooflijk drukke maanden waarbij ons leven vooral gedomineerd wordt door de dagelijkse verplichtingen zoals we die in Nederland ook zouden hebben. Werk, school, voetbaltraining op woensdag en twee verschillende competities op zaterdag, nu Viggo is gestopt met fietsen en ook op voetbal zit. 
Ik begrijp dat er in Nederland WhatsApp groepen bestaan waarin de ouders van de sportende kinderen gezamenlijk het vervoer naar de uitwedstrijden regelen en je precies weet wanneer je moet rijden of je anderszins moet inzetten voor de club. Hier krijgen we iedere woensdagavond na de training een tekstberichtje waar en hoe laat in het weekend de wedstrijd is en of we kunnen 'accompagner'. We verzamelen bij het sportcomplex in Auzances, en meestal zijn er te veel ouders en wordt er ter plekke gekeken wie rijdt. Je kunt dan dus ook nog besluiten niet mee te gaan naar de wedstrijd en lekker thuis bij de kachel te gaan zitten. Ik heb meerdere keren gevraagd om een wedstrijdschema, en de clubleiding verwijst dan naar een website waar je moet zoeken tot je een ons weegt. De planning voor Manu heb ik na lang speuren gevonden, maar voor Viggo tast ik tot op heden in het duister. Met als gevolg dat de weekends moeilijk te plannen zijn. Natuurlijk vinden we het mooi en bijzonder dat er hier niet zo afgemeten met tijd wordt omgegaan als in Nederland, waar alles tot in de minuut gepland en geregeld is en niks spontaan gebeurt. Maar ik moet toegeven dat ik zelf zo anders in elkaar steek, dat efficiëntie in mijn diepste cellen verweven zit, en ik me ronduit chagrijnig voel als ik niet weet waar we aan toe zijn.
Rob voelt de druk om de renovatie van een boerderijtje op tijd af te krijgen nu de toekomstige bewoners officieel met pensioen zijn, hun leven in Schotland vaarwel hebben gezegd, en in hun nieuwe thuisland in een caravan op een camping municipal, en later in een aftands en slecht geïsoleerd vakantiehuisje, de witte rook afwachten. 
We plannen een dagje Clermont-Ferrand om cadeautjes te kopen voor Manu's achtste verjaardag, Sinterklaas en Kerst. Welke cadeaus, voor welk feest, het is ieder jaar weer een gepuzzel. Omdat onduidelijk is of er onderweg eventueel blokkades en acties van de gilets jaunes te verwachten zijn, vraag ik de buurvrouw of ze in de namiddag thuis is en de kinderen eventueel kan opwachten bij de schoolbus. Onderweg blijkt er niks aan de hand, en we zijn ruim op tijd weer thuis om de pakjes veilig op te bergen voordat de jongens thuiskomen. Behalve de ene keer dat op zaterdagmorgen het voetbal wordt afgelast vanwege wegversperringen ondervinden we geen last van de gele hesjes. Er zijn acties bij de Carrefour supermarkt in Aubusson maar meer lijkt er in deze omgeving niet aan de hand. Wel pronkt in bijna iedere auto een geel hesje in de voorruit, en hoewel de vernielingen en het vandalisme breed worden afgekeurd, is iedereen die ik spreek overtuigd voorstander van de protestbeweging. 
Op een grauwe zaterdagmorgen rijd ik met de trainer van Viggo's voetbalteam naar Ahun. De wedstrijd was in Auzances gepland, maar de grasmat is door een combinatie van de droge zomer en de vroege sneeuw (in oktober) te slecht om op te voetballen en dus wordt er op het laatste moment uitgeweken naar het terrein van de tegenstander. Het valt me op dat er geen geel hesje voor de ruit ligt, maar het blijkt op de grond gevallen. De voetbalcoach, buschauffeur van beroep, beaamt dat de meeste mensen achter de gilets jaunes staan, zeker in relatief arme streken als de Creuse. De lagere middenklasse die zich verliezer voelt van het economisch hervormingsbeleid van Macron, van de toenemende belastingdruk en dalende koopkracht. 
"Voor les riches (de rijken) is het een ander verhaal", zegt hij. "Die zijn tranquille (rustig) en hebben niet de behoefte de straat op te gaan." Ik schrik van het gemak waarop hij onderscheid maakt tussen de gewone burgers en 'les riches' en het doet denken aan de grote verschillen tussen arm en rijk in ontwikkelingslanden.
Meestal voel ik weinig sympathie voor de regelmatig terugkerende stakingen en protesten in Frankrijk, of het nu de gele hesjes zijn of het cabinepersoneel van Air France. In het algemeen vind ik dat Fransen weinig initiatief tonen, geen eigen verantwoordelijkheid nemen en er te makkelijk van uit gaan dat de overheid alles regelt en oplost. In dat opzicht denk ik dat een hervormingsgezinde, jonge president als Macron voor de transitie kan zorgen die noodzakelijk is in dit prachtige land. Er moeten dingen veranderen, en dat gaat nooit zonder pijn. Maar het blijft allemaal een beetje dubbel, want als hier in de laatste maanden van het jaar de belastingaanslagen binnen regenen, de kosten voor het schooltransport in één klap verdubbeld blijken nu het op regionaal niveau wordt georganiseerd, en de verzekeringspremies ook weer omhoog zijn gegaan, heb ik - lekker consequent - meer begrip voor de actievoerders.
In de loop van december keert er een zekere rust terug in ons bestaan. Manu's achtste verjaardag is gevierd met zijn beste vriendjes en vriendinnetje, en ook Sinterklaas is niet aan ons voorbij gegaan. De verf is nog maar net opgedroogd als de Schotse klanten van Rob in hun mooi opgeknapte onderkomen trekken, opgelucht en opgetogen dat alles werkt en dat ze er nu echt kunnen wonen. Enkele moeizaam verlopende verkopen die veel tijd hebben gekost worden vlot getrokken. Er is weer wat tijd om te lezen, tijd voor verdieping. Om het nieuws te volgen, maar blij word je daar niet van. De politieke onrust in het Verenigd Koninkrijk die voor zoveel onzekerheid zorgt bij de Britten, die in het duister tasten als het gaat om hun toekomst en welke rechten ze straks nog hebben. Afgrijselijke beelden uit Jemen, en het schrille contrast met de in kerstversieringen gehulde winkeletalages vol spullen. De VN klimaatconferentie in Katowice, die als je sommigen moet geloven toch geen zin meer heeft. Ik kijk naar een documentaire van VPRO Tegenlicht over de Britse denker en schrijver Paul Kingsnorth, destijds één van de kopstukken van de milieubeweging, maar in de loop der jaren tot inkeer gekomen en van zijn geloof gevallen dat de mens de aarde kan redden. Tegenwoordig leeft deze 'eindtijddenker' met zijn vrouw en kinderen op het Ierse platteland, zoveel mogelijk zelfvoorzienend.
Ik bekijk de documentaire met een mengeling van somberheid en inspiratie, want het roept ook een verlangen in mezelf op (nog) eenvoudiger te gaan leven; veel meer buiten en veel minder achter de computer, met zonnepanelen op het dak, een hele grote moestuin en kippen niet alleen voor de eieren maar ook voor het vlees. Kinderen die in de bossen onderwijs krijgen van hun ouders. Maar hoeveel moed heb je nodig, om zo'n stap te kunnen zetten? En vooral je kinderen zo aan de zijlijn van de samenleving op te laten groeien? Meer moed dan ik in me heb, dat is zeker. 
En in deze melancholische laatste dagen van het jaar kan ik alles even vergeten achter de piano, waar ik mijn tanden zet in het wonderschone Menuet van Le Tombeau de Couperin van de Franse componist Maurice Ravel. Het werk dat hij opdroeg aan één van zijn vrienden die tijdens de Eerste Wereldoorlog sneuvelden. De helende werking van de pure schoonheid van muziek, en ook nog eens heel toepasselijk in dit jaar waarin de Fransen herdachten dat de Grande Guerre honderd jaar geleden is geëindigd.
Mooie feestdagen voor iedereen en een liefdevol en gezond 2019!

Op verschillende manieren wordt de klas van Viggo voorbereid op de middelbare school (Collège) waar ze volgend schooljaar naartoe gaan, hier middels een hardloopwedstrijd met de middelbare scholieren.



Voetbalcompetitie Manu

Eind oktober....sneeuw terwijl de bomen nog volop in het blad zitten en nog vol hangen met appels en peren...







Herfstvakantie...lekker kokkerellen...

Herdenking in Auzances van l'Armistice, de wapenstilstand na de Eerste Wereldoorlog. Viggo mag één van de bloemenkransen dragen.

Diploma voor het actief deelnemen aan de herdenking.

Manu acht jaar...bonne anniversaire!




Zwarte Piet, wie kent hem niet?

De Sint kwam ook nog even langs op Mas d'Epignoux...!

En hij bracht twee goals...voor het echte werk! 


Nieuwe staldeuren in de maak.




Dit waren de meer dan honderd jaar oude staldeuren.
Hoelang zouden deze meegaan?