De Creuse is reuze

zondag 13 december 2020

Een jaar om nooit te vergeten

Wat. Een. Jaar.

Al heel lang was er het verlangen weer eens in de pen te kruipen, en er waren momenten dat ik 's ochtends dacht: Vandaag zou het moeten lukken. Maar de continue stroom e-mails en telefoontjes dwingt me telkens weer in de 'bubble' van mijn makelaarspraktijk. Het ging al goed met de onroerend goed markt in de Limousin, maar sinds corona de wereld op z'n kop zette, groeit de vraag naar authentieke woningen in groene, schone en veilige omgevingen nog harder. Huizen, vaak vervallen, die soms jarenlang te koop staan, worden nu ineens verkocht. En voor het eerst maak ik mee dat ik een bod op een huis krijg hoger dan de vraagprijs. Gelukkig geen Nederlandse taferelen waar de huizenmarkt compleet overspannen is, maar wel ongekend in dit gebied waar het woningaanbod steevast groter is dan de vraag.

Na een hectische zomer en najaar, waarin het achterstallig werk van de eerste lock-down ingehaald moet worden, besluit de Franse regering begin november, als blijkt dat het aantal besmettingen opnieuw hard oploopt, het land wederom op slot te gooien. Weer mogen we alleen op pad voor de noodzakelijke boodschappen, medisch bezoek of om dringende familieredenen. Iedere stap die we zetten moet verantwoord worden door de app te downloaden of een formulier in te vullen. In eerste instantie mogen we maar één kilometer van huis voor niet noodzakelijke zaken zoals een wandeling, gedurende een uur, later wordt dit uitgebreid naar twintig kilometer gedurende drie uur. Maar voordat er hier een beeld geschetst wordt van een politiestaat, teken ik aan dat we niet één keer gecontroleerd zijn en het lijkt wel alsof alle gendarmes naar de grote steden zijn verbannen om daar de boel te controleren. Hierdoor vergeet ik de attestation bijna iedere keer als ik wegga, en moet ik halverwege de rit even stoppen aan de rand van de weg om de reden van mijn reis aan te klikken en de datum en het tijdstip te verversen.

Gelukkig mogen de kinderen dit keer wel gewoon naar school; de universiteiten daarentegen zijn gesloten en geven vrijwel uitsluitend digitaal les. In tegenstelling tot de vorige keer zijn mondkapjes nu ook verplicht op de lagere school en dus moet Manu er helaas ook aan geloven. In de schoolbus, in de klas én op het schoolplein. De hele dag. Als ik de jongens aan het eind van de middag van de schoolbus haal, vergeten ze soms het ding weer af te zetten, zo natuurlijk voelt het inmiddels voor ze.

Ook mogen we deze keer wel op pad 'om professionele redenen'. Ik mag geen bezichtigingen doen, maar wel huizen innemen voor de verkoop. De logica ontgaat me soms, en er verschijnen weer lange discussies op de gezamenlijke mail van Leggett over hoe de maatregelen te interpreteren. Ik besteed er niet te veel aandacht aan; lang leve het gezond verstand (en het ontbreken van gendarmes).

Ik experimenteer met online bezichtigingen en virtuele rondleidingen en verkoop op deze basis drie huizen, weliswaar in het goedkope segment. Een Engelse heeft al een paar keer naast de pot gepist en is zo bang wederom het huis van haar dromen te verliezen dat ze het risico neemt en na het zien van de video en uitgebreid contact de vraagprijs biedt. Ook sommige Franse klanten vragen om virtuele bezichtigingen, en hoewel ze soms de neiging voelen er ongezien voor te gaan, temmen ze puntje bij paaltje hun ongeduld en verlangen naar een (vakantie)optrek in de Creuse en wachten liever tot de maatregelen versoepeld worden en ze kunnen komen bezichtigen.

Drukke banen, de verbouwing van ons eigen stulpje.... we hebben simpelweg de tijd niet om veel stil te staan bij het virus dat de wereld in haar greep heeft. Al ruim een maand zijn we de enige bewoners in ons gehuchtje. De buurvrouw naast ons is al lang teruggekeerd naar haar Parijse appartement, ondanks de strenge maatregelen die daar al langere tijd gelden met inbegrip van de avondklok. De buren ernaast, die grotendeels hier wonen, zijn vlak voor de lock-down naar hun 'eerste woning' te gaan, in een voorstadje, dichter bij familie en vrienden. Al die tijd zorgen we voor hun kippen, een haan, een gans en een eend en buuf belt iedere week om even bij te kletsen en te informeren naar het welzijn van ons en van de dieren. Bezorgd vraagt ze dan of iedereen nog gezond is, zowel wijzelf als de familie in Nederland, en iedere keer word ik weer overvallen door deze vraag. Omdat we zoveel andere dingen aan ons hoofd hebben en er eigenlijk niet zo mee bezig zijn.

Helaas zijn alle voetbaltrainingen en de competitie stilgezet en ik probeer de jongens mee te nemen de bossen in voor een stevige wandeling. Maar met het klimmen der jaren, groeit ook de grote mond en de eigen mening, en mijn voorstel stuit vaak op weerstand. Zelf loop ik vaak een flinke ronde voordat ik de jongens van de schoolbus haal. Om even uit de werkstand te komen en weer in te kunnen zoomen op de jongens en hun verhalen van de dag.

Als er tenminste niet gejaagd wordt, want tot mijn grote verbazing is alles op slot in Frankrijk, behalve de jacht. In groepjes staan de jagers in het weekend bij elkaar, zonder mondkapjes op. Blijkbaar wordt er geoordeeld dat deze samenscholingen geen risico op besmetting vormen. Ook de boer die op ons land werkt en ons van kachelhout voorziet, en die we regelmatig spreken bij het opstappunt van de schoolbus, is sinds zijn vrouw er vandoor is weer gaan jagen. Vaak neemt hij dan zijn achtjarige zoontje mee, ook een groot liefhebber. Lachend vertelt hij in aanraking te zijn geweest met een coronapatiënt, waarna hij zich heeft laten testen, negatief gelukkig. Zoonlief heeft hij een week thuisgehouden van school, voor de zekerheid. Net zo makkelijk.

Pianoles is ook gestopt, maar het conservatorium stimuleert de docenten om online 'in contact te blijven met de leerlingen'. Mijn geweldige pianojuf, die nog geen email kan sturen en dit aan haar man overlaat, stelt tot mijn grote verbazing voor om via skype les te geven. Ik probeer het één keer door mijn mobiele telefoon naast de piano te zetten, maar de verbinding valt vaak weg door de dikke en pierre muren van de woonkamer en op deze manier wordt het natuurlijk niks met de Rondo capriccioso van Mendelssohn die ik probeer onder de knie te krijgen.

In september ga ik op yoga en de lessen spelen zich af in de eigen woning van de yogadocente. Om er te komen moet je een pikdonker zandpad in, waarna je je auto kunt parkeren op een grasveldje, en dan moet je tussen de hoge bomen via een zelfgemaakte, keiige trap naar boven klauteren waardoor je spieren al lekker opgewarmd zijn nog voordat we begonnen zijn. De les wordt gegeven in een soort grote woonkamer, op een eikenhouten vloer, waarbij de docent zich voor het brandende houtkacheltje posteert. Maar door de lock-down mogen we niet meer samenkomen en biedt ze de les aan via zoom. Doordat ik overdag al vaak achter de computer zit, heb ik geen zin om voor m'n ontspanning ook weer achter de computer te kruipen. Als ik de jongens in de herfstvakantie help met het stapelen van haardhout, verdraai ik mijn ellenboog en ben ik yoga-technisch sowieso even uit de running.

Er worden twee dozen wijn bezorgd, als dank van de Leggett directie voor mijn bijdrage aan de goede jaaromzet. "Dat kunnen we wel gebruiken", lach ik de bezorger toe. Hij beaamt wat ik zeg. "Om onze zorgen te vergeten."

Op televisie zie ik de beelden van Black Friday en de overvolle winkelstraten in Nederland. Ik ben helemaal niet vies van winkelen maar als je er zoals ik met grote afstand naar kijkt, besef je wel wat een kuddedier de mens eigenlijk is. Wij mogen al weken niet meer naar een grotere stad zoals Clermont-Ferrand en kunnen dus niet shoppen en kopen het nodige online, onder andere voor de tiende verjaardag van Manu. Spullen die wel gepast moeten worden, zo heb ik al een tijdje nieuwe wandelschoenen nodig, moeten wachten.

Op vrijdagavond kijken we naar de televisieserie 'Floortje blijft hier', waarin Floortje Dessing een jonge vrouw bezoekt die jarenlang in de internationale kledingindustrie heeft gewerkt. Ze had genoeg van de massa-industrie, de vervuiling en de uitbuiting en heeft nu een minifabriek waar ze op duurzame wijze garen en wol produceert van haar eigen angorageiten en merinoschapen.

Ongelooflijk inspirerend, en soms droom ik van een ander leven, na het nieuwe leven dat we hier begonnen zijn, met de inzichten en ervaringen die we hier in de afgelopen jaren hebben opgedaan en geïnspireerd door de mensen die we hier hebben ontmoet. Een eenvoudig en grotendeels zelfvoorzienend bestaan, met zonnepanelen op het dak van de schuur, een grote moestuin, diertjes, en zelf kaas maken is ook iets dat ik graag wil leren.

Komt het door het coronavirus, het vele thuis zijn op onze mooie en groene plek, dat deze droom sterker wordt, of ligt het bizar drukke en stressvolle jaar dat achter me ligt er aan ten grondslag? Interessante kost om over door te denken en te dromen in het nieuwe jaar.

Voor iedereen fijne en warme kerstdagen toegewenst, en een gelukkig en gezond 2021

Zomer in coronajaar......iedereen mag weer los...proost!

Vélorail électrique des Fades....het Viaduct des Fades is het hoogste spoorviaduct van Frankrijk, in 1884 ontworpen door Gustave Eiffel en gebouwd tussen 1901 en 1909

Zomervakantie! Twee weken door Drenthe en Friesland met de boot van vrienden.

Manu en Mosselen = Blij

Waar zullen we vandaag eens naartoe gaan?

De Bonkevaart in Leeuwarden: Eindpunt Friese Elfstedentocht

Bezoek in het gezellige centrum van Leeuwarden

Diesel tanken

Van Harlingen naar Makkum over de Waddenzee en het IJsselmeer

Wachten bij de sluis naar Makkum

'Asto hjir troch krupt bisto in echte Makkumer'

Sneekermeer

Joure

Lemmer Beach

Bezoek pap en mam die toevallig in de buurt op vakantie zijn

Bijna thuis....de haven van Vollenhove

Boot afleveren bij vrienden en nog gezellig samen eten

Nazomer in de Creuse

Herfstvakantie....champignons zoeken met vriendjes

Op de ruiten van het postkantoor in Aubusson... een vrolijke benadering van de Corona maatregelen

Verder met de verbouwing van de eerste verdieping

Inbouwkasten in Manu's nieuwe slaapkamer

Onderstel kast in de overloop

Tijdelijke trap naar onze slaapkamer

Nieuwe trap naar onze slaapkamer

Originele eikenhouten vloer er uit, schuren, en weer terugleggen

Opnieuw schuren

Naden gipsplaten schuren

Plinten plaatsen en schuren

Sierlijsten aanbrengen op Manu's nieuwe kamer

Manu 10 jaar! Coronaproof verjaardagsfeestje met z'n viertjes

Pepernoten bakken

woensdag 15 juli 2020

Mondkapjes met bloemetjes motief

Terugkijkend kan ik niet anders concluderen dan dat wij de lockdown goed hebben doorstaan. Eventjes helemaal nergens naartoe kunnen geeft ook een boel rust. En zeeën van tijd om een flinke slag te slaan in ons verbouwingsavontuur. Want een huis renoveren waar je ook woont, werkt, leert en speelt, is optimistisch gezegd een hele uitdaging. Maar als er verder toch niks te beleven is, en je nergens representatief hoeft te verschijnen, en de jongens niet schoon en al naar school hoeven, dan biedt zo'n periode ook kansen.

Bijvoorbeeld om een klus aan te pakken waar we al een tijdje tegenaan hikken. De lawaaierige en krakende vloer boven de keuken vervangen door een degelijke en goed geïsoleerde zandcement vloer. Viggo's oude slaapkamer, mijn huidige kantoor, verplaatsen we naar onze reeds gerenoveerde slaapkamer. In de woonkamer maken we bedden op voor de jongens, want de eerste verdieping en de zolder - waar de jongens slapen - zullen enkele dagen niet bereikbaar zijn. Onze slaapkamer grenst aan het dakterras en daar kunnen we met een lange ladder op komen.

Een pittige klus, maar natuurlijk ook heel gezellig met z'n allen in de woonkamer met de jongens in bed en wij op de bank, lekker voor de buis. Van de jongens mag het allemaal nog best wat langer duren. En dan door het pikkedonker onder de sterrenhemel met een zaklantaarn de ladder op om naar bed te gaan, een emmer op het dakterras voor de hoge nood.

Maar eerst moet alles eruit, de eikenhouten vloer die we in ere gaan herstellen, en daaronder de oude en door de muizen aangevreten glaswol isolatie met enkele restanten van de oude bewoners. Welkom terug in de tijd.

Ook het thuisonderwijs verloopt in het algemeen goed. We hanteren een consequent ritme en werken in de ochtend; zonder structuur zijn we verloren. Viggo doet zijn werk zelfstandig, mailt de gemaakte opdrachten door naar school en krijgt rechtstreeks feedback van de docenten. Manu droomt weg als ik niet naast hem blijf zitten en hem aanspoor. Aan sommige vakken, bijvoorbeeld (begrijpend) lezen, heeft hij een grondige hekel en door zijn compromisloze karakter valt het niet altijd mee hem door het werk heen te loodsen. "Jij snapt ook niet wat ik moet doen!!", roept hij dan.

Zo intensief met je kinderen bezig zijn, is eigenlijk een cadeautje en je leert ze echt beter kennen. Maar ik besef ook dat op deze afgelegen woonplek homeschool geen optie zou zijn. De school betekent voor onze jongens de belangrijkste plek voor hun sociale contacten, en die zouden we hen niet af willen nemen.

Fascinerend vind ik hoe verschillend mensen omgaan met het corona virus. In de supermarkt spreek ik een bekende (zonder mondkapje) die alle gezondheidsmaatregelen enorm overdreven vindt en het over 'een gewoon griepje' heeft. Tien meter verder bij de kaasafdeling praat ik met een kennis (met mondkapje) die verbaasd en zelfs verontwaardigd is over de hoeveelheid mensen die tegelijkertijd wordt toegelaten in de supermarkt. Ik hoor dat mensen die normaal in het stadje Aubusson boodschappen doen nu naar de Intermarché in Auzances gaan omdat ze daar niet hoeven te wachten om naar binnen te mogen. Op de parkeerplaats maakt iemand alle ingeslagen producten eerst één voor één schoon met hydroalcoholische gel alvorens ze op te bergen in de auto.

De weken vliegen voorbij, en voor we het weten is het 11 mei, en kondigt de president de eerste etappe aan van de déconfinement. Een paar dagen later mogen de jongens weer naar school. In eerste instantie lijkt het er op dat Manu alleen om de week of zelfs om de twee weken naar school mag, om de één meter afstand te kunnen garanderen. Maar al snel blijkt dat er uit zijn klas maar een handje vol kinderen terug naar school gaat, waardoor hij continu mag. Helaas zitten zijn beste vriendjes niet bij de groep terugkeerders en de teleurstelling bij Manu is groot.

Ook bij Viggo op het Collège gaan er maar heel weinig kinderen terug naar school. De conseiller principal d'éducation, die ons belt om te polsen hoe de situatie thuis is en of Viggo weer naar school komt, vertelt dat veel ouders bezorgd zijn dat hun kinderen het virus mee naar huis nemen. Andere ouders besluiten hun kinderen thuis te houden omdat het thuisonderwijs prima verloopt en het toch nog maar een korte tijd is tot de zomervakantie.

Als ik met de jongens aan het fietsen ben, stopt een moeder van een vriendje van Viggo met de auto midden op de weg om een praatje te maken. Haar twee zoontjes moeten van haar gewoon weer naar school, en ze begrijpt ook niet waarom veel mensen zo bezorgd zijn, juist omdat kinderen een verwaarloosbare rol spelen in de verspreiding van het virus. Ze denkt dat veel ouders ervoor kiezen hun kind thuis te laten omdat ze dan niet hoeven te werken en een beroep kunnen doen op een uitkering.

De eerste weken hebben Viggo en Manu de schoolbus voor zichzelf en er ontstaat een hechte band tussen onze kinderen en hun 'privé-chauffeur' die, nu hij niet onder tijdsdruk rijdt, een heel ontspannen en gezellige man blijkt te zijn. Hij houdt net zo van voetbal als de jongens en als de schoolvakantie begint en we afscheid nemen spreekt hij de hoop uit dat hij in het nieuwe schooljaar weer dezelfde route mag rijden.

Pas in juni komen er wat andere kinderen bij, en op de valreep besluit de Franse overheid tot grote verbazing en soms ook boosheid en irritatie van zowel sommige leerkrachten als ouders dat alle kinderen de laatste twee schoolweken alsnog verplicht naar school moeten.

Het is na maanden enkel en alleen e-mail contact vreemd om weer bezichtigingen te doen en in het begin vind ik het heel ongemakkelijk om geen handen te schudden. Mijn eerste bezichtiging na twee maanden is met een Frans gezin met drie kleine meisjes. Ze hebben alle drie een door oma gemaakt mondkapje op, van een stofje met bloemetjes motief. Zelf kies ik er voor om afstand te bewaren, want van een mondkapje krijg ik het ontzettend benauwd. De meeste klanten lijken ontspannen om te gaan met de nieuwe situatie en ik denk dat de mensen die bezorgd of bang zijn nu ook geen huizen gaan bezichtigen. De mens blijkt een flexibel wezen, en na een paar weken voelt het al als de normaalste zaak op de wereld om mensen op afstand te begroeten.

In eerste instantie heb ik alleen nog maar aanvragen van Franse klanten uit de regio, omdat niemand verder mag dan honderd kilometer van huis. Als die regel wordt opgeheven, moeten we echt vol aan de bak, zoveel aanvragen komen er binnen van mensen die tijdens de lockdown op internet naar geschikte huizen hebben gezocht. Dan mogen ook de Nederlanders en Belgen komen, en last but not least de overburen uit Engeland die sinds enkele dagen van de verplichte veertien dagen quarantaine verlost zijn. Op alle vlakken moet er een inhaalslag gemaakt worden: Huiseigenaren bellen om hun woning in de verkoop aan te bieden, mensen willen eindelijk die ene woning bezichtigen, en de notarissen zijn ook weer vol aan de bak waardoor lopende verkopen afgerond kunnen worden.

Gelukkig ervaar ik in mijn praktijk weinig negatieve gevolgen van het corona virus. Eén Engels echtpaar stelt de aankoop van een kleine vakantiewoning nog even uit totdat ze zeker weten dat ze er ook van kunnen gaan genieten. Een Iers-Amerikaans stel dat een fermette met een halve hectare grond koopt, is net na het uitbreken van het virus bezorgd over een eventuele prijsdaling van hun nieuwe Franse stulpje. Volgens de informatie die Leggett op dat moment heeft, hoeven ze zich daar geen zorgen over te maken. De plattelandsgebieden zullen juist meer in trek komen; mensen hebben 'opgesloten' gezeten in de grote steden en zoeken ruimte, een gevoel van vrijheid en veiligheid. En die trend lijkt zich door te zetten. Leggett Immobilier, met een aanbod van duizenden woningen door heel Frankrijk, waarvan het overgrote deel in de rurale gebieden, noteert een top aantal verkopen in mei en juni. Een herwaardering van het platteland, en het lijkt er op dat we ons niet hoeven te vervelen de komende tijd.