Honderd dagen in de Creuse

We wonen inmiddels honderd dagen in de Creuse; een goed moment voor een tussentijdse evaluatie. Drie maanden in de Creuse, waarvan een in een gite en twee in ons eigen huis. De eerste maand (april) in ons eigen huis was pittig, mede door de vele regen die neerkletterde op ons domeintje. En daar zit je dan, in je Franse boerderij waar behalve de keuken en de inrichting alles nog is als vroeger. In de groene heuvels van de Limousin, omgeven door enkel koeien, op je drassige 2,3 hectaren, met twee ukkies die je aan huis en haard gebonden houden. Zoals alles hier is ook het lulligste speeltuintje alleen met de auto bereikbaar. Ik heb het wel geprobeerd, fietsen met Manu en Viggo - samen goed voor zo'n dertig kilo -, respectievelijk voor- en achterop, maar ik ga serieus stuk op de venijnige klimmetjes die er af en toe tussen zitten, onderwijl ook nog een 'goed gesprek' voerend met mijn oudste telg die heel erg van praten houdt en niet doorheeft dat het hart van zijn moeder in haar keel zit. Alleen is fietsen hier goed te doen, maar met dertig kilo 'bagage' gaat de lol er snel af. Ik kijk nu ook heel anders aan tegen de Nederlanders die hier fietsen met electrische trapondersteuning. Ik vind ze niet langer watjes, wat zeg ik, als ik het geld zou hebben zou ik er onmiddellijk een aanschaffen. Want lichaamsbeweging heb ik hier niet veel, afgezien van de meters die we sjouwen rond het huis, van en naar de moestuin, de schuur, etc. Ik heb geinformeerd naar mogelijkheden om te sporten in de omgeving, en dan kom je al snel uit bij een wekelijkse gymnastiekavond in het plaatselijke gemeentehuis. Ik weet niet of ik daar blij van word. Een hypermoderne fitness zoals ik gewend was in Nederland, uitgerust met sauna, zonnebank, personal trainer en bar, is misschien het andere uiterste, maar er zijn natuurlijk grenzen. Dus ben ik maar weer gaan hardlopen, niet echt mijn favoriete bezigheid, maar je moet wat. Dan stuit je hier op het volgende probleem. Aangezien mijn conditie inmiddels op een dieptepunt is beland, en ik doorgaans ook niet zo heel lang van huis weg kan zijn, heb ik op Google Earth gezocht naar een rondje van max vijf kilometer vanuit huis. Die is er dus niet. De wegen zijn hier zo eindeloos lang, dat er geen andere mogelijkheid is dan 2,5 km heen en dezelfde 2,5 km terug. Tenzij je offroad wilt gaan joggen; dan kom je op vage tussendoorpaadjes, veelal dichtgegroeid met brandnetels en andere mauvaise herbes. Ook niet eenvoudig in het begin: waar gaan we in vredesnaam beginnen? We vonden dat we een overzichtelijk project hadden gekocht, maar als je eenmaal aan het werk gaat, val je van de ene klus in de andere, zoveel is er op te knappen of te verbeteren. We zijn maar gewoon begonnen met opruimen, en kwamen er al snel achter dat Nederlandse planningen hier niet werken en dat alles heel veel tijd kost, mede door de afstanden. Alles duurt veel langer dan we aanvankelijk dachten en hoopten, en heel langzaamaan krijgen we hier wat meer rust in, en denken we: morgen weer een dag. We hebben besloten dat we eerst tijd, geld en energie gaan steken in het isoleren en verbouwen van ons eigen huis en in het zorgen voor werk en inkomen, en dat de verbouwing van de schuur tot gites nog even moet wachten. Deze beslissing maakt het allemaal wat overzichtelijker en dat geeft rust.
En nu is het juni, en staat de Creuse prachtig in bloei, en ook onze idyllische tuin waar we erg trots op zijn. We hebben mooi weer gehad, heerlijke dagen waarin we veelal buiten aan het werk zijn, en ik er achter kom dat ik erg kan genieten van tuinieren. Manu die met een speelgoedschepje in de hand alles nadoet wat wij doen, en wiens eerste woordje 'merci' is. Viggo en Manu die in hun  speelgoedauto's van de heuvel af naar beneden denderen. De schone en rustige omgeving. De schoolbus met Monsieur Bernard die zich vier dagen per week 's meldt, en Viggo die tegenwoordig blij instapt. De speeltuin in Auzances waar we laatst Naomie, een meisje uit Viggo's klas, en haar vader tegenkwamen. Dit gezin woonde tot voor enkele jaren geleden in Lyon, de derde grootste stad van Frankrijk, en heeft bewust gekozen voor een leven op het Creusense platteland. Viggo en Naomie speelden leuk samen, en bij het afscheid nodigde haar vader ons uit een keer op bezoek te komen. Ontzettend leuk, want ik houd enorm van sociale contacten en gezelligheid, en ik had mijn twijfels of deze verlaten plek in de Creuse mij dit voldoende zou kunnen bieden. Het lijkt er op dat ik me hier geen zorgen over hoef te maken. We hebben de afgelopen weken veel bezoek gehad van Nederlandse kennissen die hier in de omgeving wonen, dan wel een vakantiehuis hebben. Ook ga ik deze week voor de tweede keer meezingen in een koor, met Fransen en enkele Nederlanders. Kom ik op een ander prettig puntje van de Creuse: aangezien er zo weinig mensen wonen, is men doorgaans blij met je komst. In Nederland stond ik lange tijd op een wachtlijst van een koor dat me aansprak; hier kan ik zonder meer meteen deelnemen. Of ik een beetje kan zingen lijkt er niet eens toe te doen.
En dan hebben we natuurlijk nog onze medegehuchtbewoners, Mousse en Martine, met wie we zoveel geluk hebben, en Marc en Francoise, onze directe buren. Met dit tweetal stond het contact tot op heden op een laag pitje. Marc is 84, en zijn gezondheid is minder aan het worden. Francoise is zo'n twintig jaar jonger, en reist heen en weer tussen Parijs waar ze nog een appartement hebben, en de Creuse. Een bijzonder stel: Marc was in zijn werkzame leven comedien, theaterregisseur en kunstschilder; Francoise was tot anderhalf jaar geleden documentalist in een van de nationale musea in Parijs. We vermoeden dat ze zich niet zo goed raad hebben geweten met het werklustige volkje met twee lawaaierige kinderen uit Nederland dat naast hen was neergestreken. Maar nu moest er dan toch echt een keer gedronken worden op onze komst, en had Marc Francoise opgedragen - zo zei ze zelf - een afspraak met ons te maken voor een apero. Het regende maar de deur van Marc en Francoise stond open. Ze hadden zich voor de gelegenheid netjes aangekleed, er was een rood tafellaken over de eettafel gedrappeerd, met daarop 4 champagneglazen, borden en bestek. Er kwamen heerlijke hapjes op tafel, quiche, mosselen en worst. Na de champagne werd nog een fles witte wijn opengetrokken. We kletsten wat, over hun leven, hun werk, er kwamen foto's op tafel van Marc's vader die in het begin van de vorige eeuw ook comedien was geweest en met Charlie Chaplin had samengewerkt. We aten en dronken, spraken over eten en wijn, een niet te missen onderwerp voor de Fransen. Francoise beloofde me plechtig om me in te wijden in 'de echte Franse keuken'. Marc trok gekke bekken naar Manu die niet bijkwam van het lachen. Het regende buiten, maar wij genoten van een zeer aangename en gezellige kennismaking. De ontmoeting deed me beseffen hoezeer de Fransen levenskunstenaars zijn, kunnen genieten van de simpele dingen van  het leven.
Conclusie van dit inmiddels veel te lange verhaal: het proces van onthaasten zet zich door, en we kunnen steeds beter genieten van de mooie omgeving, de ruimte, de vrijheid en de nieuwe contacten. Voorlopig smaakt dit nieuwe leven naar meer en verlangen we zeker niet terug naar Nederland.

De ingang van het bijgebouwtje bij de entree wordt verfraaid.  

Een mooi resultaat.

Een werkbank voor Rob.