De Creuse is reuze: Verjaardag NL/FR

Les invitations d'anniversaire

Viggo werd vijf jaar en dat moest natuurlijk gevierd worden. Vijf jaar is een leeftijd waar een kinderfeestje bij hoort. Komt dat even goed uit, want er zijn genoeg klasgenootjes voor een leuk feestje, terwijl de gebruikelijke Hollandse verjaardagsvisite (familie, vrienden, buren) ver weg is. Het leek me een uitdaging, een Frans kinderfeestje organiseren, aangezien ik noch de kinderen uit Viggo's klas, noch de ouders ken. Dit laatste heeft vooral te maken met het feit dat ik 's ochtends niet verder kom dan het tuinhek om Viggo op de schoolbus te zetten. De ochtendjas over de pyama getrokken, daaroverheen een dikke winterjas, wollen sjaal en gehuld in Rob's zwarte werklaarzen, het haar in een coupe net wakker... al met al een charmant plaatje, en hoewel bijna onvoorstelbaar, hoop ik dan altijd maar dat Mr. Bernard, de schoolbuschauffeur, hier in de verlaten Creuse wel erger meemaakt. Maar ik wijk af. Wat ik wil zeggen is dat ik dus bijna nooit op het schoolplein kom, en alleen incidenteel andere ouders ontmoet. Best spannend dus om Viggo's klasgenootjes uit te nodigen voor een feestje, en wederom een horde die genomen moest worden. Maar onze redding bleek niet ver van ons vandaan te wonen, en heet Noemie. Ze is een klasgenootje van Viggo, en een aantal jaren geleden met haar ouders verhuisd van grote stad Lyon naar de Creuse. Net zo goed een emigratie, vinden haar ouders, die van mening zijn dat het niet meevalt aansluiting te vinden bij de Creusense bevolking. Noemie is een dag eerder jarig dan Viggo, en een gezamenlijk feestje lag voor de hand, bedachten haar ouders, en daar wilden wij ons graag in vinden. Dus enkele weken voor het festijn besloot ik er maar eens een mailtje aan te wagen, en in mijn beste Frans (Noemie's moeder is notabene lerares Frans) vroeg ik naar haar ideeen betreffende het kinderfeestje, de uitnodigingen, de invulling van de middag, de lekkernijen, en wat al niet meer. In Nederland had ik er nog niet mee te maken gehad, maar ik begreep wel uit de verhalen van anderen dat er nogal wat uit de hoge hoed getoverd moet worden om het de koters naar de zin te maken. Ik had de indruk dat het er hier soberder aan toe zou gaan, en dat idee beviel me prima. Noemie's moeder mailde terug, dat het inderdaad de hoogste tijd was om ons bezig te gaan houden met de voorbereidingen. Het leek haar praktischer om de festiviteiten te bespreken onder het genot van een etentje, en zodoende zaten we op een winterse zaterdagmiddag in een gehucht onder de rook van Auzances aan de Boeuf Bourguignon. De klas van Viggo telt zeven jongens en zes meisjes, en we besloten de hele klas uit te nodigen, omdat we het zielig vonden als er maar een paar kinderen niet uitgenodigd zouden worden. Onze ideeen over de invulling van de middag bleken overeen te komen; alleen over de uitnodigingen deed een petit cultuurverschil zich voor. Enthousiast stelde ik voor een uitnodiging te maken van een foto waar Viggo en Noemie lief samen aan het spelen zijn. Op internet kun je eenvoudig zo'n kaart maken, niet al te duur. Noemie's moeder oordeelde echter dat dit niet nodig was, aangezien de kinderen Viggo en Noemie al kennen. Tsja, op zoveel Franse logica had ik natuurlijk geen antwoord. We spraken af zelf uitnodigingen te maken, Viggo voor de jongens en Noemie voor de meisjes. Om de winter fijn en creatief door te komen, had ik de afgelopen maanden wc-rolletjes bewaard, om mee te knutselen. Dat het ooit nog zo ver met mij zou komen, had ik zelf (ook) nooit gedacht, maar het leven kan raar lopen. Voor je het weet, woon je op een godverlaten plek en spaar je wc-rolletjes. Met Rob besprak ik het het idee om met dit kartonnen knutselmateriaal een creatieve uitnodiging te maken, misschien toch mijn Hollandse inslag, maar een uitnodiging voor een kinderfeestje mag best een beetje origineel zijn. Rob ging enthousiast aan het googelen ('creatief met wc-rolletjes') en ging bevlogen aan de slag toen hij afbeeldingen tegenkwam van kleurrijke miniatuur autootjes. Uiteindelijk bleek het enorm veel werk te zijn, maar onze geldingsdrang bleek grenzeloos, het resultaat was verbluffend en we constateerden tevree dat we die Fransen wel eens een poepie zouden laten ruiken. Het feestje zelf was een succes te noemen, ondanks de toch wat matige opkomst van drie meisjes en twee jongens. We hebben het spijkerpoepen en koekhappen geintroduceerd in de Creuse, de meisjes waren verkleed als prinses, de kleine Thom had voor de gelegenheid zijn spidermanpak aangetrokken, Antoine, een enigszins corpulent ventje met dikke brillenglazen kwam als zichzelf, en ook Viggo had geen zin zich in zijn piratenpak te hullen, ondanks het feit dat onze burgemeester in hoogst eigen persoon achter haar naaimachine was gekropen om het kapotte pak voor deze belangrijke gelegenheid te herstellen. Na alle spelletjes, cadeautjes en verjaardagstaart kwamen de ouders het grut op tijd weer ophalen en keken we terug op een leuk Frans Nederlands verjaardagsfeestje. Alsof we niks anders te doen hebben, beraden we ons alvast op de uitnodigingen voor volgend jaar.