Zomervakantie!

De zomervakantie is begonnen! 

Terwijl ik dit stukje tik, dringt de sterke geur van hooi de keuken binnen. Het is al enkele dagen zomers warm en de boeren grijpen hun kans en zijn massaal aan het hooien gegaan. Tractoren met grote, gevaarlijk uitstekende hooischudders, domineren de smalle Creusense wegen, en regelmatig moeten we even stoppen om de machines, soms bemand door wel heel jong uitziende boerenzonen, te laten passeren. Regelmatig krijg ik deze dagen een vakantiegevoel over me heen, rijdend door het  prachtige landschap, de groene heuvels met mooie zomertinten tegen de achtergrond van een strakblauwe hemel. Het voelt nog steeds wel eens vreemd om met zulk weer niet naar de camping of gite te rijden, maar naar ons eigen huis.Het vakantiegevoel wordt ook ingegeven doordat onze jongens sinds dit weekend kunnen genieten van een welverdiende, achtweekse schoolvakantie. De afgelopen weken stonden in het teken van schoolexcursies en de spectacles, de eindejaarsuitvoeringen van de scholen. Manu moest in verband met het schooloptreden volledig in het wit gekleed komen, zo ordonneerde la maîtresse in zijn schoolschriftje. Zie in de Creuse maar eens, binnen afzienbare afstand, aan een witte jongensbroek maat 92 te komen. Uiteindelijk vond ik er een niet ver van mijn Franse les in Aubusson. Op de middag van het festijn bleek mijn jongste te zijn aangekleed als grasspriet, met op zijn hoofd een tooi van drie lange groene grasstengels, en samen met de andere peuters en kleuters was een hele tuin met bloemen en groenten samengesteld. Er werd gezongen en gedanst, en onze jongste liet zich braaf meevoeren aan de hand van een paar oudere klasgenootjes, en zwaaide intussen samen met de andere grasspriet enthousiast naar het publiek. 

Bekijk hier het filmpje met het spectacle van Manu (de meest linkse grasspriet).

Ook de school van Viggo trakteerde in de sporthal van Auzances op een avondvullend programma van maar liefst vier uur, inclusief een ruime pauze. Met een indrukwekkende mengeling van dans, zang en poëzie, met op de achtergrond groots geprojecteerde filmbeelden en foto's, werd een reis door de tijd uitgebeeld. De kleuters onder wie Viggo kwamen het podium op als cro-magnon, de prehistorische mens, een thema dat het afgelopen schooljaar uitvoerig is behandeld.

Achter de schermen kleedt Maitresse Stéphanie Viggo aan als cro-magnon.

En ook moeders mocht aan de bak, tijdens het repas de la St-Martial, het jaarlijkse dorpsetentje. Ik had mijn 84-jarige buurman Marc eens laten ontvallen dat ik piano kan spelen. Marc, die een carrière als theaterregisseur en komiek achter zich heeft, treedt gewoontetrouw op met een gedicht of lied. Ik zou hem de volgende keer begeleiden, liet hij vorig jaar na het etentje aan me weten. Op een dag troonde hij me mee naar boven en liet trots zijn electronische piano zien, en de liedjes die hij zich voorgenomen had voor te dragen. En zo kwam het dat ik op een regenachtige, te koude zaterdagavond, eind juni, in de partytent van Lioux les Monges, met al een paar apéro's achter de kiezen, achter de piano schoof en mijn buurman probeerde op het rechte pad te houden, wat niet erg lukte want buurman wil de liedjes par coeur zingen, uit het hoofd, wat al een aantal jaren niet meer zo goed lukt in verband met zijn vergeetachtigheid. Dus de merdes waren niet van de lucht. Maar wat maakt het uit, on a bien rigolé -  we hebben flink gelachen - concludeerde Marc's echtgenote Françoise, die twintig jaar jonger is en zich af en toe groen en geelt ergert aan de niet te stoppen theaterambities van haar man.

Mijn zingende buurman, bijgestaan door buurvrouw, tijdens het jaarlijkse dorpsetentje.

Verder heb ik de nodige appeltaarten gebakken, in verband met de reeds vermelde spectacles, alsmede voor Laury-Ann, de moeder van een klasgenootje van Manu. Als zij om 12 uur haar kinderen van school haalt, brengt ze Manu naar de gastmoeder, die tweehonderd meter van school woont. Dit scheelt mij dagelijks een derde retourrit naar Merinchal. En hoewel ze het zelf doodnormaal vindt dat je dit voor elkaar doet, vond ik een traktatie in de vorm van een Hollands stukje gebak niks te veel. Zo reed ik 's ochtends door de heuvels naar het gehucht waar ze woont en trof haar buiten aan, nog in pyama, samen met haar jongste van de drie kinderen. Blij verrast nodigde ze me uit voor een café, en zo raakten we aan de praat in de smoezelige en eenvoudige boerenkeuken, dreumes Rafael spelend op de grond. Ze vertelde dat Manu altijd verrukt tracteur! roept als ze tijdens het korte ritje naar de gastmoeder een tractor passeert. En dat Manu tijdens de vakantie best mag komen spelen met Anna, haar driejarige dochter en klasgenootje van Manu. Want Anna is - 'oelalah!' - nogal verzot op Manu. Dan kan hij meteen bij haar man op de echte tractor.   
Intussen trekken we er hard aan om ons leven hier verder op te bouwen. Rob heeft veel buitenshuis gewerkt; de klussen komen nog altijd vrij makkelijk op hem af, grotendeels 'via-via'. De meeste werkzaamheden verricht hij bij Engelsen en Nederlanders, maar laatst kwam een Fransman uit het dorp om zijn hulp vragen. Recent heeft hij met succes zijn eerste warmtepomp geïnstalleerd - een verwarmingstoepassing in opkomst - bij een Engels stel. Het is leuk dat hij zijn in Nederland opgedane kennis en ervaring als koeltechnicus hier weer kan inzetten. Zelf zit ik ook bepaald niet stil; daarover later meer.
Vorig jaar zag ik erg op tegen de lange schoolvakantie van de kinderen. Ik wist niet zo goed wat ik al die tijd met ze moest ondernemern. In Nederland zouden ze waarschijnlijk een aantal weken naar de naschoolse opvang en de crèche gaan. Kindervertier, bijvoorbeeld een speeltuin, ik heb het al zo vaak benoemd, alles is ver weg. Ik merk dat ik hier inmiddels aan gewend ben, ook aan het gebrek aan allerlei zaken die in Nederland gewoon waren. Ik heb veel meer rust om met de kinderen thuis te zijn en hier maar wat aan te rommelen. Ook scheelt het dat Manu een jaartje ouder is en dat ze inmiddels leuk samen spelen. Of nou ja, leuk, meestal dan. Laatst hoorde ik Manu heel hard 'tais-toi!' (stil jij!) naar zijn broer roepen. De taalontwikkeling gaat lekker hier. Er zijn zomerprogramma's voor kinderen vanaf vier jaar. Vorig jaar was Viggo daar nog niet aan toe, vanwege de taal die op dat moment nog enigszins vreemd voor hem was. Nu een jaar verder voel ik zelf niet de behoefte om hem ergens onder te brengen. Het Franse schoolbestaan is intensief, en dan is het voor de kinderen (en de ouders) ook lekker om een poosje wat minder om handen te hebben zonder enige verplichting. Wel heb ik telefoonnummers verzameld van de moeders van zijn beste schoolvriendjes, zodat ik eventueel speelafspraakjes kan organiseren. Bovendien staat er weer de nodige visite uit Nederland op stapel, dus aan gezelligheid en afleiding geen gebrek.
Nog een afsluitende anekdote. Rob en Viggo zitten samen in de auto, als Rob in de verte een dier ziet, zo groot, dat hij twijfelt of het een paard of een hert is. Hij stopt, en als blijkt dat het een hert is, zegt hij:
Kijk Viggo, een hert!
V: Oh ja. Herten kunnen heel hard rennen, hè papa.
R: Ja, zeker.
V: Weet je waarom?
R: Nou?
V: Omdat ze anders doodgeschoten worden door de jagers.
R: Ja, dat klopt.
V: Waarom schieten ze herten eigenlijk dood, papa?
R: Nou, dat doen ze om het vlees ervan op te eten.
V: Maar daarvoor kunnen ze toch ook gewoon naar de Intermarché?

Iedereen een mooie zomer gewenst!

 

Na bijna anderhalf jaar in de Creuse ontstaan er al tradities. Zo is er bijvoorbeeld aan het begin van de zomer de kermis in Merinchal, leuk voor de kinderen om het begin van de schoolvakantie te vieren.

Mooi om van zo dichtbij mee te maken hoe de boeren anticiperen op de weersomstandigheden en bij mooi weer massaal aan het hooien gaan, hier grenzend aan onze tuin.

 



Onze eigen landbewerking, wel 12 vierkante meter vol sla, tomaten, uien, broccoli, rode kool en aardbeien!