Herfst in de Creuse

Bladeren harken maar wel met zomerse temperaturen!
 

Ondanks dat ik enorm lang niks van me heb laten horen, zag ik aan de teller dat jullie, trouwe lezers, er nog steeds zijn. Enorm leuk, bedankt ook, en een absolute aanmoediging om in de pen te blijven kruipen en jullie op de hoogte te houden van onze avonturen in de Creuse. Want er is weer genoeg te vertellen. Zo laat onze nieuwe woonomgeving momenteel de prachtigste herfsttinten zien, de toppen van de bomen kleuren geel, oranje en rood. We zien nu regelmatig herten en beverratten en de eerkhoorns buitelen in de tuin over elkaar heen op zoek naar hazelnoten. Daarentegen beleefden we nog wel zomerse temperaturen van 24 graden. Ik heb deze bijzondere combinatie aangegrepen om enkele mooie herfstwandelingen te maken en bedacht dat we ons gelukkig mogen prijzen in zo'n paradijselijke omgeving te wonen. Uit veiligheid ben ik wel op de verharde wegen gebleven en heb ik de bossen gemeden. Want met de herfst komen ook de jagers, een eeuwenoude traditie die hier nog springlevend is en waar je als bewoner simpelweg niet aan ontkomt, of je het leuk vindt of niet. We zien de jagers in camouflagepakken langs de kant van de weg, grote jachtgeweren op de rug, en Rob zag op een zondag een heel gezin voorbijtrekken, inclusief een jochie van Viggo's leeftijd, in ons eigen weiland. Overal hoor je ze schieten en honden blaffen. Persoonlijk houd ik er niet van, maar het is niet anders. De intrede van de herfst brengt ook met zich mee dat veel mensen - en wij ook - druk in de weer zijn met het aanleggen van voorraden kachelhout. Aangezien de meeste inwoners op het Creusense platteland op hout stoken, is dit voor velen een jaarlijks terugkerend ritueel. Sommige fanatiekelingen sprokkelen hun eigen voorraadje bij elkaar, zoals onze buren Mousse en Martine die er met een loopkar op uit trokken. Een tijdrovende kwestie, tijd die wij althans niet hebben. Boer Didier, die net als boer Christian op onze grond werkt, verkoopt ook kachelhout. Met de tractor en oplegger leverde hij op een zonnige vrijdagmiddag twaalf kuub af, en vroeg zich hardop af of dit voldoende zou zijn. Hij heeft waarschijnlijk de afgelopen extreem koude winter - met een wekenlange vorst van min twintig, nog vers in het geheugen. Wij zaten op dat moment nog in ons modern geisoleerde Nederlandse nieuwbouwhuis, en vertrokken pas naar Frankrijk toen de eerste zonnestralen zich aandienden. Het wordt onze eerste winter in de Creuse, en we zijn benieuwd hoe het ons gaat bevallen. De toppen van de Puy de Dome zien we iedere dag in de verte, en deze hopen we deze winter eens nader te verkennen, zij het trekkend aan een slee met onze jongens, maar wie weet ook wel met de skilatten aan.

Boer Didier leverde twaalf kuub stookhout af.

 

De belangrijkste voorzorgsmaatregelen om de winter enigszins prettig door te komen zijn inmiddels genomen. De zolder is grotendeels geisoleerd en in september heeft een plaatselijk timmerbedrijf nieuwe, eikenhouten kozijnen met dubbel glas geplaatst.

Het huis voor de nieuwe kozijnen.

En met de nieuwe kozijnen.

Rob haalt de oude ramen uit onze slaapkamer. 

 

De Franse timmerman plaatst de nieuwe kozijnen in onze slaapkamer.

Viggo sliep twee nachten zonder raam (wel met de luiken dicht), en dacht dat de uil hem zou komen bezoeken.

Et voila! De kozijnen kleuren nu nog mooier bij het Franse behangetje. Niks meer aan doen!

De oude waterleiding liep in de oude koeienstal nog langs de stenen muur, met grote kans op bevriezing als het straks echt koud gaat worden. Rob heeft deze daarom in de grond gelegd. Hakken en breken dus, maar het is gelukt.

Achterin de oude koeienstal was ooit een 'spagettiwerk' van waterleidingen. Dit heeft Rob inmiddels aanzienlijk vereenvoudigd. Ook heeft hij een nieuwe groepenkast opgehangen omdat hij hier te zijner tijd zijn werkplaats wil realiseren.

En omdat het zulke heerlijke temperaturen waren, was het zo aanlokkelijk om buiten te werken. Dit is de waterput in de tuin, die overwoekerd was door begroeing  en een oud hekwerk. Deze hebben we weggehaald, zodat we hier een nieuwe natuurstenen rand kunnen metselen. Een pomp zal volgend jaar het water naar boven halen zodat we de moestuin wat makkelijker kunnen bewateren. De put zal dan wel eerst verder uitgegraven moeten worden.

 Ons uitzicht vanuit het keukenraam. Kopje koffie, buuf?

Harald en Marina, onze oude buurtjes uit de Vleuterweide, maakten bij ons een tussenstop onderweg van Zuid-Spanje naar Nederland. Lekker bijkletsen in de tuin, gezellig!
 

Viggo heeft de eerste schoolperiode er al weer op zitten en heeft nu twee weken herfstvakantie in het vooruitzicht. Hij kwam thuis met zijn schoolschriften met beoordelingen van de juf, en hieruit blijkt dat hij het hartstikke goed doet op school. Niet zo vreemd, want hij gaat nog altijd iedere dag met veel plezier naar school, ondanks het onchristelijke tijdstip van half 8 's ochtends waarop de schoolbus ons grindpad op rijdt. Ook zijn begrip van de Franse taal lijkt nu snel te vorderen. Hij begrijpt veel, zo niet alles, alleen het spreken lijkt hij nog spannend te vinden en blijft (in tegenstelling tot het Nederlands) beperkt tot korte zinnen. Wat opvalt is dat hij thuis, als hij met Manu speelt, steeds vaker in het Frans praat. Ik doe mijn best thuis zoveel (en zo goed) mogelijk Frans te praten en we lezen veel Franse boekjes samen. Groot voordeel hiervan is dat ik mijn Frans ook verbeter. Ik ben momenteel op zoek naar een leuke vrije tijdsbesteding voor Viggo; gelukkig is er wat dat betreft keuze genoeg. Voetbal, judo, dansen, muziek, een circusschool, het is in Auzances allemaal mogelijk. Ik kwam er alleen niet goed achter wat hij leuk vond, en kreeg alleen vage antwoorden zoals: 'Ik ga die Franse kindjes echt niet op de grond gooien hoor' (toen we het over judo hadden). De oplossing diende zich vanzelf aan. Een paar maanden geleden is vlakbij ons een nieuw Nederlands gezin neergestreken, met drie kinderen en een enorme schare aan dieren, waaronder zes paarden en een pony. We hebben kennisgemaakt, en de moeder bood aan om Viggo mee te nemen bij de verzorging van de paarden, en hem wellicht in de toekomst te leren paardrijden. Dat leek mij, en Viggo ook, een leuk idee, waar we graag gebruik van maken.
Het verblijf van Manu drie dagen per week bij de Franse gastmoeder Corinne verloopt ook prima. Corinne neemt mijn verzoek om zoveel mogelijk te kletsen met Manu erg serieus, en is altijd in de weer met Franse voorleesboekjes. Een beetje teleurgesteld vertelde ze laatst dat Manu meer geinteresseerd is in kletspraatjes met de eenjarige Miya, een ander oppaskindje bij Corinne met wie hij het erg goed kan vinden. Hij is inmiddels druk aan het praten en iedere dag komen er nieuwe woordjes bij, zowel Nederlandse als Franse. Bijzonder om mee te maken hoe je kind letterlijk tweetalig opgroeit.
Als de jongens weg zijn, zetten Rob en ik ons aan het werk. Rob heeft inmiddels een zogeheten 'Attestation de capacite' voor de koeltechniek in zijn bezit, en is nu een volledig erkend koeltechnisch bedrijf. Met deze erkenning kan hij onder meer koelgassen kopen. Momenteel is hij druk met het zoeken naar leveranciers van (koel)gassen, koeltechnische materialen en gereedschappen, wat wederom gepaard gaat met de nodige bureaucratie (contracten die getekend moeten worden, etc.). Al met al is het een zeer spannende periode, die bij tijd en wijle erg veel moeite en inspanning van ons vergt. "Je moet doorpakken, anders werkt het niet", zei een andere Nederlandse emigrant die al wat langer in de Creuse woont een aantal maanden geleden tegen ons. En zo ervaren we het ook: het is hard werken, doorpakken en soms ook even bij de pakken neerzitten, maar de uitdaging, het avontuur en de persoonlijke ontwikkeling die we ervaren, maken ons verblijf hier nog altijd de moeite waard.