Adem in, adem uit, laat het los, laat het gaan. Accepteer dat dingen tijd kosten, en dat dat helemaal niet erg is. Want hé, ik leef in het moment en het leven is nu! Met deze gedachten maan ik mezelf tot kalmte als ik samen met een allervriendelijkste boer van eind vijftig door een dichtbegroeid bos aan het struinen ben. Hij heeft me zojuist een vakantiewoning van Parijzenaren laten zien, waar hij altijd een oogje in het zeil heeft gehouden, en die nu verkocht moet worden. Met een sentimentele blik keek hij naar de foto die uitvergroot in de woonkamer hangt van de vakantievierende familie, met wie hij door de jaren heen dik bevriend is geraakt. De enig overgeblevene verblijft inmiddels in een bejaardenhuis in de Franse hoofdstad en een curator is ingeschakeld om zaken te behartigen en de woning te verkopen. Bij de woning horen ook nog een paar kleine percelen bos, her en der verspreid, en die zijn we nu aan het zoeken. De inmiddels verfrommelde printjes met het kadastraal plan prop ik maar weer terug in mijn tas want ik weet niet of mijn vriend de boer nog weet waar we zijn, maar ik ben de weg al lang kwijt. Bovendien verwacht ik niet dat de gemiddelde belangstellende voor deze woning veel waarde zal hechten aan deze versnipperde landjes en dus wil ik graag voort, want terwijl we ons een weg banen tussen omgevallen bomen, natte takken en bladeren zie ik op mijn mobiel dat de e-mails van klanten binnenstromen. Soms voelt dat schizofreen, dit 'snelle' werk doen waar je efficiënt, georganiseerd en commercieel voor ingesteld moet zijn, in een gebied waar de tijd in vele opzichten stil lijkt te staan en waar het levenstempo gemiddeld een stuk lager ligt dan het mijne. In zijn oude en rommelige quatquat, een vies en vergeeld mondkapje bungelt aan de achteruitkijkspiegel, rijden we door de weilanden terug naar de woning waar mijn auto nog staat en waar we afscheid zullen nemen. Onderweg stoppen we bij twee grote schuren en ontmoet ik zijn broer met wie hij de veehouderij runt. Een dikke vijftiger, die niet al te snugger uit zijn ogen kijkt en, zo hoor ik, nog bij zijn moeder woont in het gehuchtje verderop, kijkt me langdurig en indringend aan. Beide broers zijn altijd vrijgezel gebleven. We kletsen nog wat over de woning en het tweetal maakt er geen geheim van zich zorgen te maken over de toekomstige bewoners. Sinds de corona uitbraak is de Creuse nog veel meer dan daarvoor een toevluchtsoord geworden voor Parijzenaren en andere stedelingen die snakken naar ruimte en schone lucht. En daar is niks mis mee, haasten de broers zich te zeggen, maar wat ze eigenlijk willen zeggen is dat deze mensen van buiten zich wel een beetje aan moeten passen. Bij de woning zit een halve hectare weiland, en behalve dat de koeien van de twee broers dit land begrazen, trekken ze er ook overheen om in een andere weide te komen. Een andere passage is er immers niet. Mag dit van de toekomstige eigenaren nog wel? De stedelingen hebben een andere mentaliteit, klagen de broers. Ze willen wel dieren houden, maar hebben er eigenlijk de ballen verstand van, en komen puntje bij paaltje om hooi zeuren. Ze zeggen van het platteland te houden, maar blieven geen koeien om zich heen. Of - waar gebeurd - ze spannen een rechtszaak aan omdat de haan hen 's ochtends uit de slaap houdt. Om over les écologistes (milieuactivisten) nog maar te zwijgen. Ik moet een binnenpretje onderdrukken. Bij ons thuis is de uitspraak 'putain les écolos....' een running joke geworden aangezien de vriendjes van de jongens, veelal boerenzonen die zacht gezegd ook weinig affiniteit hebben met de 'grote stads mentaliteit', dit regelmatig uitspreken tijdens discussies bijvoorbeeld aan de kantinetafel op school. Ik knik, en probeer samen te vatten wat de broers vertellen, namelijk dat de kopers moeten begrijpen dat er op het platteland geboerd wordt, dat er af en toe een tractor voorbij rijdt, dat er koeien om de weilanden rond de woning staan en dat er af en toe wat agrarische geluiden te horen zullen zijn. Opgelucht en blij kijken ze me aan en het laatste beetje wantrouwen is uit de lucht. Weet je geen Nederlandse klanten die het huis willen kopen?, vraagt de oudste met wie ik zojuist op pad ben geweest en hij kijkt me aan met een twinkeling in de ogen. Is hij nu aan het flirten of verbeeld ik het me maar. In de vragen van klanten uit de stedelijke gebieden in Frankrijk ging het de laatste tijd opvallend vaak over agrarische aangelegenheden, zoals waar staat de dichtstbijzijnde boerderij, welke activiteiten spelen zich er af en worden er pesticiden gebruikt in de nabije omgeving. Meer dan ooit is er vraag naar een groot terrein, bijvoorbeeld voor het kweken van biologische groenten (maraîchage). De notaris vertelt dat deze 'nieuwe boeren' het statuut van agrariër hebben en net als de traditionele boeren in Frankrijk ook het eerste recht van aankoop van grond hebben als deze in de verkoop komt. Een ontwikkeling om in de gaten te houden. Ook opvallend veel mensen willen een wooncommune beginnen en zoeken juist naar grote panden met veel woonruimte en als alle woonwensen ingewilligd kunnen worden zullen we in onze regio binnen nu en een paar jaar er heel wat yogacentra bij hebben. Behalve Franse stedelingen is er ook een grote toestroom van Belgen en Nederlanders en regelmatig worden we gebeld of gemaild met vragen of om ervaringen uit te wisselen. Sommige van deze nieuwe emigranten lijken precies te weten wat ze willen en hoe ze hier de kost gaan verdienen. Anderen zien wel waar het leven hen naartoe leidt en willen vooral zo zelfvoorzienend mogelijk leven. Een gezin met jonge kinderen wil graag windenergie opwekken met een windmolen en verder is het allemaal nog wat onduidelijk. Een Nederlands stel van in de vijftig, aan wie ik een huis met bijgebouwen en een grote tuin verkoop, werkt al lang niet meer voor de kost en wil dit met hun zuinige, vegetarische levensstijl en eigen moestuin ook volhouden tot aan het pensioen. Als ik toevallig even aanwip zie ik dat het gras in de tuin heel hoog staat; alleen het deel rondom de woning is gemaaid. Hij vertelt het land handmatig te maaien, met een zeis. "Goedkoop, gezond, en ik sta niet in de stank", verklaart hij nader. De Engelsen hebben voorlopig heel andere dingen aan hun hoofd en niet de 'luxe' om te dromen van een verblijf onder de Franse zon. Ze worstelen met de Indiase variant die het reizen naar Frankrijk bemoeilijkt, en banen zich een weg door alle nieuwe regelgeving, zoals de verplichte aanvraag van een carte de séjour, nu ze officieel geen deel meer uitmaken van de Europese Unie. Toch houdt het vele Britten niet tegen een (vakantie)huis te kopen in het land waar ze zo van houden. Twee huizen verkoop ik aan Engelsen op basis van een video van de woning, en als de finale handtekening gezet moet worden bij de notaris doen ze dit noodgedwongen óók op afstand omdat ze niet naar Frankrijk mogen komen zonder verplichte quarantaine periode waar ze niet aan kunnen voldoen. Hierdoor hebben ze de woning tot op de dag van vandaag niet in het echt gezien. De sleutels hangen nog altijd aan mijn sleutelbord, wachtend op de dag dat de nieuwe eigenaren eindelijk hun résidence secondaire kunnen betreden.
 | 
