zaterdag 31 maart 2012

Home sweet home!

Situatieschets. Zaterdagavond acht uur. Het Franse platteland. Buiten is het inmiddels flink afgekoeld. Een ruime boerenkeuken met tegelvloer en balkenplafond, een nieuwe moderne, maar in het plaatje passende keuken voorzien van alle gemakken, een ouderwetse natuurstenen schouw met een aangenaam houtvuurtje in een prominente kachel, een laptop met internetverbinding. Boven twee slapende kinderen in sfeervolle hoge slaapkamers, met krakend houten vloeren, piepende luiken en ouderwets hang- en sluitwerk en met een Frans behangetje dat al jaren meegaat. Oma leest een boek bij de kachel; opa kijkt tv; Nederlandse televisie wel te verstaan met behulp van de schotel die Rob provisorisch aan de regenpijp heeft opgehangen. Kortom: we zijn verhuisd naar ons eigen stulpje. Daar ging nog een hele organisatie aan vooraf. Maandagmiddag arriveerden mijn ouders om te helpen. Dinsdag hebben Rob en ik het huis helemaal schoongemaakt (en ervaarde ik dat we echt een Heel Oud Huis hebben gekocht). Woensdag kwamen de Nederlandse verhuizers met de verhuiswagen en onze inboedel. Nederlandse vrienden met een chambre d'hotes in de omgeving boden de helpende hand; hulp die we goed konden gebruiken en waar we erg blij mee waren. Het was hard werken en het zonnetje brandde hoog aan de hemel, maar binnen drie uur was de verhuiscontainer leeg en waren we allemaal erg toe aan een koud biertje onder de lindenboom. Deze staat pal voor ons huis met een stenen bankje tegen de stam; reeds bij de bezichtiging vond ik het al een fijne plek. Donderdag bleef mijn moeder met de kleine Manu in de gite, en brachten wij Viggo naar school, die ik onverrichterzake meteen weer mee mocht nemen bij gebrek aan een juf. De directeur hield een lang betoog onder het afdakje van de ingang van de school, waar de ouders altijd wachten tot de kinderen naar buiten komen. Een politiek verhaal over het hoe en waarom van het ontbreken van de juf, maar door de drukte rond de verhuizing stond mijn hoofd er niet naar, en bovendien was Viggo er - aan zijn onderdrukte glimlach te zien - zelf  niet rouwig om. Aldus togen we met z'n vieren, Rob, mijn vader, Viggo en ik, naar huis om de bedden in elkaar te zetten, de wasmachine te plaatsen, de keuken in te richten en alle andere zaken die nodig zijn om minimaal comfortabel te wonen. Buurvrouw Martine kwam informeren of we nog wat nodig hadden en besprak met mijn vader de stand van de fruitbomen en hoe deze al dan niet te snoeien. Vrijdagochtend maakten we de gite schoon, en verlieten we ons tijdelijke verblijf, een fijne plek waar ik me enorm thuis heb gevoeld. En nu zitten we dus bij de kachel in de keuken. Waar de tv tijdelijk op een Grand cafe Paris tafeltje staat waar Paul de Leeuw zijn 50ste verjaardag viert. Waar de snoeren van de laptops de hele keuken doorkruisen, waar veel nog in dozen staat, en waar nog zo ontzettend veel te doen is, zowel in huis als in tuin. En in de weinige momenten van rust tel ik de keren dat ik verhuisd ben. Op mijn vierde verhuisde ik van mijn geboortedorp Waalre naar Knegsel (1). Hier groeide ik op tot ik op mijn achttiende 'op kamers' ging in Tilburg. In deze stad versleet ik maar liefst vier studentenkamers en woonde ik nog een tijdje samen (6). Vanwege mijn baan bij het Eindhovens Dagblad kwam ik terecht op een donkere zolderverdieping in Eindhoven (7). Daarna volgde een baan bij dagblad Rijn en Gouwe in Woerden, en trok ik tijdelijk in bij een nichtje in Utrecht (8), waarna een eigen kamer in Utrecht (9) volgde, en een aanleunwoning in Woerden (10). Daarna vertrok ik naar het buitenland, Marokko en Ghana, en bij terugkomst huisde ik tijdelijk bij een vriendin in Den Bosch (11) tot ik een bovenwoning kreeg aangeboden in Amsterdam (12). Na een paar jaar, ik had inmiddels een serieuze baan, met een serieus salaris, verlangde ik naar een echt huis, met een vaste trap naar boven, en een tuin. Op mijn 35ste kocht ik mijn eigen tussenwoninkje in Haarlem (13). Anderhalf jaar later kwam ik Rob tegen (in eerste instantie virtueel) en verhuisde ik, zwanger van Viggo, naar Vleuten (14). En nu - as I write - kom ik er achter dat deze verhuizing naar Frankrijk het mooie ronde getalletje van 15 herbergt. Prachtig! Ik ben nogal bijgelovig en bovendien gek op mooie ronde getallen. Want ik wil voorlopig niet meer verhuizen. Omdat het zo ontzettend stressvol en vermoeiend is. Omdat ik mijn kinderen een stabiele en fijne plek wil geven. En omdat het hier zo heerlijk is en ik hoop dat we ons hier thuis zullen gaan voelen, gezond blijven, het financieel kunnen redden en geen heimwee krijgen. Ik ben voor de vijftiende keer verhuisd. Ik ben thuis. We zijn thuis.




Na afloop van het legen van de verhuiscontainer genieten we van een koud biertje onder de lindenboom.

De schotel provisorisch aan de regenpijp.

Maar dan heb je ook Hollandse televisie.
De nieuwe keuken, alleen het eiland(je) moet nog worden afgewerkt.

 

De zitmaaier wordt ingewijd, een heuglijk moment!

zaterdag 24 maart 2012

De Creuse is reuze

Deze week hadden we te maken met een paar wegafsluitingen op onze dagelijkse route Evaux les Bains (waar we tijdelijk verblijven) naar Auzances (waar Viggo naar school gaat en richting ons huis). Dat gaat anders dan in Nederland, waar je kilometers vantevoren al op de hoogte wordt gesteld van de werkzaamheden en waar je met uitgebreide wegbewijzering volledig door de alternatieve route wordt geleid. Geen misverstand mogelijk. Hier kom je slechts een bord tegen: route barree over zoveel kilometer. En daar kun je het dan mee doen. Deze, nog steeds wat nerveuze moeder, die haar - ik wil NIET naar school - vierjarige om 8.45 uur stipt dient af te leveren op een nieuwe school, op een onbekende plek, met een nieuwe juf, in een nieuwe taal, met nieuwe regels, nieuwe andere kinderen, nieuwe andere moeders die ons nieuwelingen bekijken, wordt dan allengs nog zenuwachtiger. Want...help! Hoe kom ik er dan? Welk onbeduidend smal plattelandsweggetje met aan beide kanten sloten en als tegenligger alleen grote landbouwvoertuigen met besnorde Franse boeren en grimmig kijkende honden moet ik dan nemen? De Franse wegwerkers geven me alleen een snelle blik, en, verbeeld ik het me nou dat ze mijn Nederlandse nummerplaat zien en niet van buitenlanders houden? In elk geval schudden ze alleen 'nee' en lijken ze geenszins van plan deze Nederlandse mevrouw te vertellen hoe ze zo snel mogelijk op de gewenste locatie kan komen. Kortom, we moesten het zelf maar uitzoeken, weliswaar met hulp van de tomtom, alleen houdt deze er soms vreemde routes op na. En zo kom je nog eens ergens. Zowel Rob als ik hebben deze week voor ons gevoel de halve Creuse doorgecrost. En we kunnen met recht zeggen: de Creuse is reuze!
En verder...groeide mijn wanhoop met de dag betreffende zoon Viggo die voor de tweede week naar school ging. Il y a du progres ("Er is verbetering"), zei juf Claudine dinsdag, maar echt overtuigd klonk ze niet. En ook in haar mondelinge relaas hoorde ik weinig verbeterpunten. Viggo wilde nog steeds niet drinken, niet naar het toilet ("Ik vind die w.c. niet leuk") en hield zich afzijdig van de andere kinderen. Om Viggo en juf Claudine te helpen in hun moeizame communicatie heb ik in het schoolschriftje enkele Nederlandse zinnen ("mama komt straks", "ik moet plassen", etc.) vertaald in het Frans. De schooldirecteur - die ik op de gang tegenkwam en die mijn wanhopige blik herkende - noemde op zijn beurt een website waar ik woordjes kan oefenen met Viggo. "Ca va aller", concludeerde hij aan het einde van ons gesprek en gaf me een bemoedigend schouderklopje. Vrijdagochtend weigerde Viggo voor de zoveelste keer de auto uit te komen en moest ik hem pannenkoeken en ijsjes in het vooruitzicht stellen alvorens hij besloot mee te werken. Maar toen ik hem om 12.00 uur weer op kwam halen, meende ik een mengeling van trots en opluchting te zien in zijn ogen. Volgens de juf was het een stuk beter gegaan, had hij meegedaan aan de gezamenlijke activiteiten en ook wat gedronken. Naar het toilet gaan bleek nog een brug te ver. Het lijkt er op dat hij het Frans op begint te pikken; het was buurvrouw Anuska opgevallen dat Viggo herhaalde wat de juf had gezegd. Een gevoel van opluchting - en trots! - maakte zich van me meester.
Met de klusactiviteiten van Rob gaat het goed. De keuken is grotendeels geplaatst; het wordt een mooi geheel. Langzaamaan maken we ons op voor het Grote Vertrek naar onze eigen stek. Praktisch gezien wel zo fijn, omdat we dan allemaal op een plek zitten, en bovendien hebben we zin om van het huis en de plek echt ons thuis te gaan maken. Wel verlaten we het comfort van deze heerlijke gite en onze gezellige buren, met wie we gisteravond nog rond een vuurkorf hebben gezeten onder een overweldigende sterrenhemel, met de geluiden van uilen op de achtergrond.

Een berichtje over de nieuwe leerling Viggo in de schoolschriftjes.

Viggo is goed met de computer, zei juf Claudine laatst. Hoe zou dat nou toch komen? Manu op de achtergrond oefent alvast.


Lunchtime!


 La cuisine, het hart van ons huis, is bijna klaar.
La promenade.....


zondag 18 maart 2012

Zandstralen

Deze week mochten we zomerse temperaturen beleven, toch een wat vreemde ervaring tijdens de winter. Maar wel heerlijk natuurlijk. Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar hier is rokjesdag al geweest. We hebben vrijdagavond zelfs onze eerste barbecue gehad; hoeveel zullen er volgen tijdens ons eerste voorjaar en zomer in dit heerlijke land?

Winterbarbecuen met de buurtjes!
Maar er moest natuurlijk ook gewerkt worden. Rob kluste gestaag door in onze toekomstige keuken. Hij sloot de electra aan, metselde muurtjes, stucte de wanden, en hees zichzelf zelfs - niks te gek voor ons droomhuis in de zon - in een soort maanpak om het balkenplafond van de keuken te zandstralen, sablage genoemd. We twijfelden even of we deze klus wel aan wilden gaan; het is bepaald geen schoon werkje. Maar de keuken is door de zware en donkere balken toch wat donker, en zandstralen zou de boel enorm opfrissen, evenals het zwartgeblakerde deel achter de houtkachel. Dus besloten we een zandstraalmachine te huren van een Fransman, die ons via via ter ore was gekomen. Bij Tout Faire, een handel in bouwmaterialen, haalden we dertig zakken zand, numero deux, de agressieve en betere variant, hadden we ons laten vertellen. Vrijdagochtend had Rob om 7 uur 's afgesproken met de zandstraler, die de machine zou komen brengen. Rob besloot de dag ervoor de zakken nog maar even niet van de aanhanger te halen, uit angst dat de Fransman niet op zou komen dagen, een gebruikelijke gang van zaken begrijpen we uit de verhalen van ervaren mede-emigranten. Maar hij was er al voordat Rob zelf was gearriveerd. Hij heeft het apparaat aangesloten en uitgelegd hoe het werkt. Rob heeft alles afgeplakt, van de houtkachel, het gasfornuis, tot de stopcontacten toe: letterlijk alles kwam onder het superfijne zand te zitten. Zelf had Rob een speciaal masker op, waar lucht in wordt gespoten om overdruk te creeren zodat je geen stof binnenkrijgt. Door de agressiviteit van het stralen, was helaas binnen no time het vizier gematteerd, en aangezien er maar een reservevizier aanwezig was, kon Rob halverwege het plafond bijna niks meer zien en heeft hij een deel op de tast bewerkt. Het kostte wat moeite, en de puinhoop was enorm, maar het resultaat mag er zijn.


Zandstralen, bepaald geen schoon werkje, maar het resultaat mag er zijn.


Ook is het Rob gelukt de Livebox de installeren waardoor we nu telefoon en internet hebben, een geruststellend gevoel.
Aangezien ik Viggo iedere ochtend naar school breng, en ik het niet de moeite vind om voor die paar uurtjes op en neer naar de gite te rijden, probeer ik deze tijd nuttig te besteden. Zo ontmoette ik een alleraardigste, nog jonge, assistente sociale, bij het Conseil General de la Creuse, waar ik me - weliswaar na lang wachten, een slapende Manu in de wandelwagen naast me - liet informeren over het aanvragen van kinderbijslag. Ze heeft me uitstekend geholpen, en precies uitgelegd welke formaliteiten ik hiervoor moet overleggen. Trouwens ook bij de andere instanties (gemeente, Belastingdienst) ben ik tot nu toe prima geholpen, waarbij de ambtenaren hun best doen hun praattempo aan te passen aan mijn begrip van de Franse taal. Echt niks op aan te merken en het zorgt ervoor dat we ons hier welkom voelen.

Mignon!
Intussen bracht Viggo de ochtenden door op de kleuterschool, behalve donderdagochtend, gezien de Blocus Total, een bezetting van de school door de ouders vanwege de aangekondigde stopzetting van de RASED, een voorziening voor leerlingen met leermoeilijkheden. Claudine, Viggo's juf, adviseerde me daarom de donderdag maar over te slaan, ook vanwege het feit dat ze zelf op donderdag niet werkt, Viggo dan een andere juf heeft en hij het toch wel moeilijk vindt om te wennen aan al het nieuwe. Hoewel hij het dinsdag al een stuk beter naar de zin leek te hebben, vertelde Claudine dat hij het vrijdag toch wel weer moeilijk had gehad. We besloten om het de komende week nog rustig aan te doen en hem desnoods alleen de ochtenden naar school te laten gaan. Manu intussen is de vrolijkheid zelve, dendert onbekommerd van de glijbaan af, en laat zich rustig door zijn grote broer de lucht invliegen als ze samen op de trampoline spelen.
En ik? Ik ervaar dit alles als zeer intensief, en moet wennen aan het feit dat ik 24/7 met de kinderen bezig ben. Daar waar ik in Nederland vier dagen per week buitenshuis aan het werk was, sta ik nu constant in dienst van de kinderen. Daarnaast ben ik ook nog niet helemaal 'geland' en verkeer ik nog in een zekere roes. Het besef dat we hier echt gaan blijven, is er nog niet helemaal.

maandag 12 maart 2012

Naar school!

Vanochtend is Viggo voor het eerst naar de kleuterschool gegaan, Fernand Gory in Auzances. Zelf had ik niet zo best geslapen, ondanks dat de kleine Manu besloten had een keertje lekker door te slapen. Om Viggo voor te bereiden zijn we gisteren naar het schooltje gereden, vanzelfsprekend gesloten op zondag. De hekken waren echter open, dus we konden om de school heen lopen, naar binnen kijken en het speeltuintje bekijken (en uitproberen). We waren hier al twee keer eerder; de eerste keer in augustus vorig jaar toen we met de kinderen vakantie vierden nabij ons huis. De tweede keer afgelopen december, toen we de acte de vente gingen tekenen en we Viggo, vanwege de supersnelle verkoop van ons Nederlandse huis, meteen konden inschrijven. Gisteren, zijn schooltas alvast op de rug, was hij door het dolle heen en had praatjes als altijd. Echter vanochtend leek pas echt het besef bij hem door te dringen dat het vandaag dan toch echt zo ver was. De schooldirecteur stond in de hal om alle kinderen, na de tweeweekse schoolvakantie, te begroeten, en eenmaal binnen werden we verwelkomd door Viggo's juf Claudine. Viggo op zijn beurt had zich inmiddels aan me vastgeplakt. Claudine nam ons mee naar het klaslokaal, naar de afdeling speelgoedauto's, en liet ons even alleen. Manu had het meteen naar z'n zin in dit speelgoedparadijsje. Viggo wat minder, de schattige Franse medekleuters die langzaam binnen kwamen druppelen ten spijt. Juf Claudine en ik wisselden nog even wat huishoudelijke mededelingen uit - ik had wel reservekleren meegenomen, maar was helaas de slofjes vergeten, en ik had - oh moedergevoelens - toch nog snel even een banaan en een briefje met mijn mobiele nummer in Viggo's schooltas gepropt. En toen was het tijd om afscheid te nemen, en overhandigde ik een zeer verdrietige Viggo aan Claudine, en verlieten Rob, Manu en ik het lokaaltje. Erg moeilijk om hem zo achter te laten, maar in de wetenschap dat het wel goed zal komen zodra hij het Frans een beetje begrijpt en contact kan maken met zijn juf en klasgenootjes. Toen ik hem om 12.00 uur stipt weer op kwam halen, zag hij er al een stuk vrolijker uit. Uit het verslag van juf Claudine begreep ik dat Viggo na ons vertrek 'bien pleure' had, maar dat hij daarna enigszins ontdooide en haar de oren van het hoofd had gekletst. Een beetje wanhopig voegde ze er aan toe dat ze er niks van had begrepen, en of Viggo misschien een ietsiepietsie Engels kan (nee dus). Maar een woord had ze begrepen: 'bed'. Viggo is al lang niet meer gewend om overdag te slapen, maar hier doen de kleuters nog een tukje na de driegangenmaaltijd die ze rond het middaguur gezamenlijk nuttigen. We hadden Viggo zondag gewezen op de mini stretchers en dekentjes die in een naastgelegen lokaal opgestapeld stonden. Hij had zijn juf blijkbaar proberen duidelijk te maken dat een slaapje voor hem echt niet meer nodig was. Claudine concludeerde dat het voor vandaag welletjes was geweest, ook omdat we tijdelijk in Evaux les Bains verblijven en het veel tijd en energie kost om op en neer te rijden. Ze stelde voor dat Viggo deze week alleen de ochtenden komt, en dat hij volgende week volledig 'meedraait', de maaltijden (en slaapjes!) inclusief. Na het pijnlijke afscheid is Rob thuis verder gaan klussen. Na een paar uur werd hij opgeschrikt door een luid en indringend gerinkel, het geluid van een een harde deurbel. Aangezien we die niet hebben, was hij in de war. Waar kwam dit intense geluid vandaan? Het bleek de belversterker van de telefoon in de keuken te zijn, die de vorige eigenaren destijds bevestigd hebben om de telefoon beter te kunnen horen. Echter, we hebben nog geen telefoon aangesloten dus Rob kon niet antwoorden. De mysterieuze beller bleef volhouden, en heeft tot zeker zes keer toe gebeld.
Zelf ben ik naar het cabinet medical gereden voor een huisarts. Ik zal later deze week horen bij welke huisarts we terecht kunnen. Vervolgens ben ik naar Merinchal gereden, een dorp zes kilometer van ons gehucht, om daar de vrouw te zoeken die zich deze week bij ons huis had gemeld om te informeren naar welke school onze kinderen zouden gaan. In deze vergrijsde regio is ieder kind meer dan welkom, een heel ander verhaal dan de wachtlijsten in de Vinexwijk waar we tot voor kort woonden en waar ik Viggo met nauwelijks een jaar oud noodgedwongen al aanmeldde voor een school. Ik trof haar in de kantine waar de maaltijden voor de kleuters worden voorbereid en herkende haar in de beschrijving die Rob had gegeven. Ik wilde informeren naar opvangmogelijkheden voor Manu. Helaas zijn er zowel in Auzances als in Merinchal geen creches, maar wel zogeheten nourrices, moeders die enkele kinderen aan huis opvangen. De vrouw, die dichtbij ons huis blijkt te wonen, beloofde informatie in te winnen en we spraken af contact te houden.

Viggo en Pumba, de poes van Jamie en Anuska, waar we een weekje op hebben gepast.
Manu struint er lustig op los en moet constant in de gaten worden gehouden.

Pannenkoeken, ter verzachting van het 'eerste schooldag leed'.

woensdag 7 maart 2012

Klussen

De keuken destijds bij bezichtiging (februari 2011).
De keuken anno maart 2012.




Klussen. Voor veel emigranten een dominante factor in hun nieuwe bestaan. Zo ook in het onze. Sinds Rob in mijn leven is gekomen, is er voor mij op dit gebied een wereld opengegaan. Beperkte ik me in mijn vrijgezelle verleden tot het hoogstnoodzakelijke - het ontbreekt me namelijk aan geduld, ik haat de bouwmarkt en ik hou ook niet van troep - bij Rob ligt dat heel anders. Hij heeft twee rechterhanden, wil graag dingen creeren en hecht belang aan sfeer en comfort in huis. En nu hebben we een klusproject waar iedere doe-het-zelver z'n vingers bij af zal likken. En hoewel het nooit mijn passie zal worden, ontkom ik er niet aan op deze plek af en toe wat te schrijven over de voortgang met het klussen. Zoals gezegd is Rob sinds zaterdag aan het werk in ons huis. Hij heeft inmiddels de volledige keuken weggesloopt en al het leidingwerk en de tegels van de muur weggehaald. Ook is hij aan de slag gegaan in de toekomstige bijkeuken, tot gisteren een dubieus hok met vage wijnrekjes en kaasstolpjes en dertig jaar geleden in elkaar getimmerde houten rekjes met gedateerde muizennesten. Alles bij elkaar toch nog een hoop werk, en dan te bedenken dat we destijds bij de koop overwogen de gehele inboedel in het huis, inclusief een oude Renault en een vrij nieuwe mountainbike, tuinmaterialen, en ontelbaar veel houten kasten, (boot)bedden, lampen, spiegels, van alles en nog wat, over te nemen. Mooie dingen, vast heel erg antiek en waardevol, maar ook troep, heel veel troep. Aangezien er over de prijs niet te onderhandelen viel, en het ons weken zou kosten alle troep op te ruimen, besloten we dat we het huis leeg opgeleverd wilden hebben. Bij de overdracht bleek niet helemaal aan dit verzoek voldaan te zijn, maar het was te overzien, en aangezien de oude eigenaren ook twee ouderwetse houten hooikarren hadden laten staan, hebben we dit verder door de vingers gezien. Maar het opruimen alleen al van de keuken en bijkeuken heeft Rob zoveel tijd gekost, dat het niet overnemen van de inboedel zeker de juiste keuze is geweest. Rob heeft van het grootste deel van het afval uit de keuken en bijkeuken een vuurtje gestookt in eigen tuin (leuk!) en de rest moet naar de stort gebracht worden. Verder heeft hij in de tuin een ondergrondse betonnen put met water gevonden, en kennisgemaakt met postbode nummer 2, qua uiterlijk het tegenovergestelde van de eerderbeschreven nummer 1 (maar wel heel aardig). Vandaag is hij alleen naar de bouwmarkt in Montlucon geweest, dat ondanks een grondige voorbereiding met de Brico Depot gids, vanwege zijn gebrekkige Frans, een vermoeiende aangelegenheid bleek. Hoewel op tijd vertrokken, redde hij het niet om alle spullen voor half 1 's middags (dan sluit deze bouwgigant voor de lunch) bij elkaar verzameld te hebben. Dus is hij naar de gite gereden waar we samen buiten, weliswaar in een waterig zonnetje en met onze winterjassen aan, hebben geluncht. Daarna is hij nog een keer op en neer geweest.
En waar hebben de jongens en ik ons dan mee vermaakt? Godzijdank was het weer vandaag weer een stuk beter dan voorgaande dagen, en zijn we nog maar een keer afgedaald naar het dorp voor de bakker en de speeltuin. Tot mijn grote vreugde zag ik daar andere kinderen, en heb ik gezellig gekletst met de drie leidsters van de naschoolse opvang die de vijf (!) kinderen begeleidden. Een van de leidsters deed ontzettend haar best een brug te slaan tussen Viggo en de Franse leeftijdgenootjes, maar hoewel de Franse kindjes hier zeer spontaan op reageerden, bleek dit voor Viggo nog even iets te veel van het goede. Hij kwam pas echt lekker op dreef toen de Fransoosjes al lang en breed achter hun driegangenmaaltijd zaten.





zaterdag 3 maart 2012

Ons nieuwe leven is begonnen



Ons nieuwe leven in Frankrijk is alweer enkele dagen geleden begonnen. Dinsdagmiddag kwamen we halverwege de middag al aan, sneller dan verwacht. De jongens hebben een groot deel van de reis geslapen, met name Manu, en ook Viggo was erg lief. We werden begroet door Anuska en haar meiden, en later ook door Jamie die van het werk thuiskwam. We hebben ervoor gekozen om tijdelijk een gite te huren (www.nockolds.eu); in deze weken zal Rob proberen de keuken van ons eigen huis op orde te krijgen, dat wil zeggen alle oude spullen eruit slopen, het balkenplafond en de schouw zandstralen en de keuken plaatsen.
We verlieten dinsdagochtend een somber en miezerig Nederland, gaandeweg in Frankrijk werd het weer beter en we kwamen aan met een prachtig blauwe hemel en een heerlijk zonnetje. Dit is de gehele week zo gebleven, waardoor Viggo zijn korte broeken uit een van de dozen heeft getoverd en ikzelf heerlijk op slippers heb gelopen. Maar natuurlijk is het ook ontzettend wennen deze eerste dagen. Het voelt allemaal nogal surrealistisch, onwerkelijk, het idee dat we (voorlopig) niet terugkeren naar Nederland. Dat er geen onmiddellijke verplichtingen zijn, geen baan die wacht, een verjaardag waar we verwacht worden, geen creche waar we de jongens naartoe brengen. Slechts een ding staat vast, en dat is dat Viggo op 12 maart naar school gaat. En eerlijk gezegd kijken we daar met smart naar uit. Omdat hij er aan toe is, en omdat het structuur zal brengen in ons nieuwe bestaan, en ook omdat ik zo enorm benieuwd ben hoe het hem er zal vergaan. En, eerlijk is eerlijk, ook omdat het ons wat meer vrijheid zal geven om het vele werk dat op ons wacht op te kunnen pakken. 
Vandaag is Rob voor het eerst alleen naar ons huis gegaan om met de werkzaamheden te beginnen. Op woensdagmiddag zijn we met z'n allen gegaan om de aanhanger te legen. Het was de bedoeling dat ik met de andere auto (Renault Kangoo), die al sinds december (bij het tekenen van de acte de vente) in de schuur stond, terug zou rijden naar de gite. Helaas waren we de sleutels vergeten. Donderdag stond een bezoek aan Montlucon op het programma, voor het regelen van telefoon en internet en voor een bezoek aan de bouwmarkt. Dit duurde al met al een groot deel van de dag aangezien de bouwmarkt, ja het is echt waar, tussen de middag gesloten is, waardoor we min of meer noodgedwongen een uurtje in het Wilson park hebben doorgebracht met broodjes bij een speeltuintje. Bij de bouwmarkt hebben we onder meer een brievenbus gekocht, deze had de vorige eigenaar meegenomen. Vrijdag dus nog een keer met z'n allen naar ons huis, dit keer wel met de autosleutels van de Renault, alleen wilde deze niet van de handrem, vastgeroest door de kou en het vocht. Aangezien Manu moest slapen en ik verder niks bij me had, ben ik met de Nissan en de jongens teruggereden. Rob is er gelukkig in geslaagd de auto te repareren en kwam aan het einde van de middag ook naar de gite. En vandaag is hij dus alleen, gewapend met een lunchpakket, naar ons huis gegaan en ben ik in de gite gebleven met de jongens. Aangezien het weer een stralende dag was, ben ik naar het dorp gewandeld, een mooie wandeling van een half uur. Een beetje rondgekeken, een formulier op de post gedaan, en boodschappen gehaald. Rob heeft in het huis de waterdrukregelaar vervangen, deze was door de strenge vorst (het vroor hier de afgelopen weken tot min 20) stukgevroren. Hij heeft daarnaast de brievenbus gemonteerd, enkele kruiwagens in elkaar gezet, en alvast een gemetselde bar in de keuken weggesloopt. We hebben inmiddels al een leuk contact met onze buren Mousse en Martine, een gepensioneerd echtpaar met een vakantiehuis 50 meter verderop. Ze helpen ons met alles en zijn zeer gastvrij. Mousse dankt zijn bijnaam aan Moustique, wat mug betekent. Hij zal zeker niet langer zijn dan 1.60 meter en luistert al zijn hele leven naar deze bijnaam. Mousse kwam vandaag enkele brieven afgeven, die door het gebrek aan een brievenbus bij hem waren afgeleverd. Met enkele Franse woorden, wat gebarentaal, veel aanwijzingen en wat Engels en Nederlands ertussendoor, wist Rob nog een redelijk huis-en-tuin-gesprek met hem te voeren. Ook heeft Rob kennisgemaakt met de postbode, tot zijn grote verbazing een leuk jong ding. Feit is dat hij de komende week nog alleen aan het werk zal moeten; wanneer Viggo op school is, zal ik hem af en toe een handje kunnen helpen. Met alleen Manu is dat nog wel te doen. Verder hebben we ons beziggehouden met de broodbakmachine, die we van Rob's broer en schoonzus Menno en Helene hebben gekregen. We zijn aan de slag gegaan met het meel dat erbij gegeven was. Tot nu toe mag het niet heel succesvol genoemd worden; het is nog niet bepaald een smaaksensatie. Maar er zit verbetering in, daar het eerste brood volledig mislukte. Waarom is ons een raadsel, maar de onderkant was totaal niet gebakken, en binnenin was het een vreemd vloeibaar mengsel. De broden op de foto zijn op zich eetbaar, maar nogal droog, vooral de korsten. Inmiddels hebben we in de Intermarche mix voor multigranenbrood gekocht, en deze zal vannacht haar kunsten moeten vertonen. Een groot nadeel van zo een broodbakmachine: we worden allebei wakker van het doordringende gepiep, een keer na het gisten, en als het brood klaar is. En nu ga ik de houtkachel nog even lekker oppoken, een wijntje inschenken uit de 5 liter tap en dan nog even lekker buizen (Ik vertrek!). Tot nu toe geen grote rampen hier in de Creuse.