Ons nieuwe leven is begonnen

Ons nieuwe leven in Frankrijk is alweer enkele dagen geleden begonnen. Dinsdagmiddag kwamen we halverwege de middag al aan, sneller dan verwacht. De jongens hebben een groot deel van de reis geslapen, met name Manu, en ook Viggo was erg lief. We werden begroet door Anuska en haar meiden, en later ook door Jamie die van het werk thuiskwam. We hebben ervoor gekozen om tijdelijk een gite te huren (www.nockolds.eu); in deze weken zal Rob proberen de keuken van ons eigen huis op orde te krijgen, dat wil zeggen alle oude spullen eruit slopen, het balkenplafond en de schouw zandstralen en de keuken plaatsen.

We verlieten dinsdagochtend een somber en miezerig Nederland, gaandeweg in Frankrijk werd het weer beter en we kwamen aan met een prachtig blauwe hemel en een heerlijk zonnetje. Dit is de gehele week zo gebleven, waardoor Viggo zijn korte broeken uit een van de dozen heeft getoverd en ikzelf heerlijk op slippers heb gelopen. Maar natuurlijk is het ook ontzettend wennen deze eerste dagen. Het voelt allemaal nogal surrealistisch, onwerkelijk, het idee dat we (voorlopig) niet terugkeren naar Nederland. Dat er geen onmiddellijke verplichtingen zijn, geen baan die wacht, een verjaardag waar we verwacht worden, geen creche waar we de jongens naartoe brengen. Slechts een ding staat vast, en dat is dat Viggo op 12 maart naar school gaat. En eerlijk gezegd kijken we daar met smart naar uit. Omdat hij er aan toe is, en omdat het structuur zal brengen in ons nieuwe bestaan, en ook omdat ik zo enorm benieuwd ben hoe het hem er zal vergaan. En, eerlijk is eerlijk, ook omdat het ons wat meer vrijheid zal geven om het vele werk dat op ons wacht op te kunnen pakken. 

Vandaag is Rob voor het eerst alleen naar ons huis gegaan om met de werkzaamheden te beginnen. Op woensdagmiddag zijn we met z'n allen gegaan om de aanhanger te legen. Het was de bedoeling dat ik met de andere auto (Renault Kangoo), die al sinds december (bij het tekenen van de acte de vente) in de schuur stond, terug zou rijden naar de gite. Helaas waren we de sleutels vergeten. Donderdag stond een bezoek aan Montlucon op het programma, voor het regelen van telefoon en internet en voor een bezoek aan de bouwmarkt. Dit duurde al met al een groot deel van de dag aangezien de bouwmarkt, ja het is echt waar, tussen de middag gesloten is, waardoor we min of meer noodgedwongen een uurtje in het Wilson park hebben doorgebracht met broodjes bij een speeltuintje. Bij de bouwmarkt hebben we onder meer een brievenbus gekocht, deze had de vorige eigenaar meegenomen. Vrijdag dus nog een keer met z'n allen naar ons huis, dit keer wel met de autosleutels van de Renault, alleen wilde deze niet van de handrem, vastgeroest door de kou en het vocht. Aangezien Manu moest slapen en ik verder niks bij me had, ben ik met de Nissan en de jongens teruggereden. Rob is er gelukkig in geslaagd de auto te repareren en kwam aan het einde van de middag ook naar de gite. En vandaag is hij dus alleen, gewapend met een lunchpakket, naar ons huis gegaan en ben ik in de gite gebleven met de jongens. Aangezien het weer een stralende dag was, ben ik naar het dorp gewandeld, een mooie wandeling van een half uur. Een beetje rondgekeken, een formulier op de post gedaan, en boodschappen gehaald. Rob heeft in het huis de waterdrukregelaar vervangen, deze was door de strenge vorst (het vroor hier de afgelopen weken tot min 20) stukgevroren. Hij heeft daarnaast de brievenbus gemonteerd, enkele kruiwagens in elkaar gezet, en alvast een gemetselde bar in de keuken weggesloopt. We hebben inmiddels al een leuk contact met onze buren Mousse en Martine, een gepensioneerd echtpaar met een vakantiehuis 50 meter verderop. Ze helpen ons met alles en zijn zeer gastvrij. Mousse dankt zijn bijnaam aan Moustique, wat mug betekent. Hij zal zeker niet langer zijn dan 1.60 meter en luistert al zijn hele leven naar deze bijnaam. Mousse kwam vandaag enkele brieven afgeven, die door het gebrek aan een brievenbus bij hem waren afgeleverd. Met enkele Franse woorden, wat gebarentaal, veel aanwijzingen en wat Engels en Nederlands ertussendoor, wist Rob nog een redelijk huis-en-tuin-gesprek met hem te voeren. Ook heeft Rob kennisgemaakt met de postbode, tot zijn grote verbazing een leuk jong ding. Feit is dat hij de komende week nog alleen aan het werk zal moeten; wanneer Viggo op school is, zal ik hem af en toe een handje kunnen helpen. Met alleen Manu is dat nog wel te doen. Verder hebben we ons beziggehouden met de broodbakmachine, die we van Rob's broer en schoonzus Menno en Helene hebben gekregen. We zijn aan de slag gegaan met het meel dat erbij gegeven was. Tot nu toe mag het niet heel succesvol genoemd worden; het is nog niet bepaald een smaaksensatie. Maar er zit verbetering in, daar het eerste brood volledig mislukte. Waarom is ons een raadsel, maar de onderkant was totaal niet gebakken, en binnenin was het een vreemd vloeibaar mengsel. De broden op de foto zijn op zich eetbaar, maar nogal droog, vooral de korsten. Inmiddels hebben we in de Intermarche mix voor multigranenbrood gekocht, en deze zal vannacht haar kunsten moeten vertonen. Een groot nadeel van zo een broodbakmachine: we worden allebei wakker van het doordringende gepiep, een keer na het gisten, en als het brood klaar is. En nu ga ik de houtkachel nog even lekker oppoken, een wijntje inschenken uit de 5 liter tap en dan nog even lekker buizen (Ik vertrek!). Tot nu toe geen grote rampen hier in de Creuse.