Het is gelukt, ons huis in Vleuten is leeggehaald. Terwijl ik dit schrijf, vertoeven we reeds in ons tijdelijke verblijf in La France. Maar toch vertel ik graag nog even over de verhuizing, en onze lieve vrienden en familie die ons hierbij geweldig hebben geholpen. Het waren zeer hectische en vermoeiende dagen, maar welbeschouwd is het allemaal prima verlopen. Vrijdagavond heb ik de kinderen naar opa en oma in Brabant gebracht, om daarna weer terug te rijden naar Vleuten. Zaterdagochtend om 8.00 uur stipt arriveerde de eerste verhuishulp, al snel gevolgd door de rest. Om 12.00 uur zat de gehele inboedel in de verhuiscontainer. Het was een stralende dag, en we hebben gezellig buiten voor het huis broodjes gegeten en gekletst met enkele buren. Daarna moesten we dan toch echt (voorlopig) definitief afscheid nemen van onze dierbare vrienden en familie, wat niet makkelijk was. Rob en ik hebben de benedenverdieping schoongemaakt, en de laatste spullen in de aanhanger gestopt, nog even langs de kringloop gereden, het postkantoor om een pakketje af te leveren, om vervolgens afscheid te nemen van enkele dierbare buren met wie we veel contact hebben gehad. Ook niet makkelijk. We hebben bij wijze van spreken elkaars kinderen geboren zien worden, en de kinderen hebben veel met elkaar gespeeld. We liepen elkaars deur niet plat, maar waren er wel voor elkaar. Aan het einde van de middag naar Brabant, naar opa en oma, alwaar Viggo ons met smart opwachtte. Onze vierjarige hoort en begrijpt inmiddels veel, maar kan nog lang niet alles plaatsen, waardoor hij soms onrustig is. Zaterdagavond gezellig met mijn vader en moeder naar Ik vertrek gekeken...nog een keer leedvermaak om anderen, alvorens we zelf in het diepe springen. Zondag nog naar de verjaardag van nichtje Julia. Maandag de Ikea keuken opgehaald. De ruimte die de keuken in beslag neemt valt toch nog erg tegen, en we zijn bang dat we spullen bij mijn ouders moeten laten staan. Uiteindelijk valt dit toch weer mee, en Rob krijgt precies alles in de aanhanger gepropt. Maar die zit dan ook tot de laatste centimeter vol. We genieten nog van een 'laatste avondmaal' bij opa en oma, en nadat ik de broodjes voor de reis naar Frankrijk heb gesmeerd plof ik nog even met paps en mams op de bank om naar Dokter Deen te kijken. Nog even genieten van de superhollandse beelden van Vlieland waar deze televisieserie zich afspeelt. Dinsdagochtend om 4.00 uur gaat de wekker, maar dan ben ik al lang wakker. Het ritueel als altijd tijdens de huizentrips. Douchen, snel een bakje koffie, laatste spullen in de auto, alleen gaan nu ook de kinderen mee en komen mijn ouders uit bed om afscheid te nemen. Het is een vreemd idee dat we Nederland nu echt verlaten om (voorlopig) niet terug te keren. We hebben naar dit moment toegeleefd, en we zijn er klaar voor. Ondanks de ongewisse toekomst hebben we veel zin in ons nieuwe avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten