vrijdag 23 december 2022

De Kerstman in mini-oorlogsgebied

De ruimte die ontstaat in mijn leven richting het einde van het jaar, als de verhitte huizenmarkt wat kalmeert en mijn agenda eindelijk weer eens lege plekken vertoont, wordt net zo makkelijk weer gevuld. Bijvoorbeeld met het ophalen van de jongens van het Collège, omdat er zo vaak uren uitvallen en ze geen zin hebben om twee uur lang stil in de 'Étude' te zitten om huiswerk te maken totdat ze met de schoolbus weer naar huis kunnen.
Of met het warm houden van het huis, met slechts één houtkachel en eindelijk weer eens echte vrieskou, een hele uitdaging. Met de lange nazomer die geruisloos overliep in de herfst leek het fenomeen winter iets uit een ver verleden, maar niets bleek minder waar, en daar was-ie ineens. Het hout is niet aan te slepen, en de fleece dekens die normaliter voldoende warmte geven als we 's avonds op de bank ploffen, volstaan met deze ijzige kou niet meer. 
Op de Nederlandse televisie luister ik naar verhalen van mensen die de temperatuur in huis naar beneden schroeven, of slechts een deel van de woning verwarmen, in verband met de stijgende energiekosten. Ik realiseer me dat wij altijd zo leven, en ofschoon ik regelmatig verlang naar een centrale verwarmingsknop als de temperaturen echt dalen, ben ik blij met de snorrende kachel en de grote houtstapel in de schuur die ons voor een heel redelijke prijs warm houden, en vooralsnog beschermen tegen almaar stijgende energielasten. Wat 2023 in dat opzicht gaat brengen, is nog enigszins een raadsel; de eerste overheidssteun is al binnen en we hopen dat dit geen veeg teken is voor wat komen gaat. 
Er druppelen videootjes binnen van familie en vrienden, met de noren ondergebonden op de vastgevroren Nederlandse meren en kanalen. Anton Pieck-achtige taferelen, Nederland op z'n mooist, en op zulke momenten verlang ik hevig naar mijn vaderland en kan ik een zweem van heimwee en melancholie niet onderdrukken.
Dan is er de drukte rond Sinterklaas (ik kan het niet laten), en de verjaardag van Manu. Met enkele vriendjes vertrekken we op een mistige zondagmiddag naar Clermont-Ferrand voor een middagje elektrisch karten. Zijn beste vriendje blijft slapen en ik haal de vaste ingrediënten in huis waarvan ik zeker weet dat deze gewaardeerd worden: Nutella, salami, brioche en instant chocolademelkpoeder voor een 'bol de chocola chaud' in de ochtend, een flinke kom warme chocolademelk. Eerder bood ik chocolademelk van echte cacao aan, wat de jongens ook wel eens drinken, maar via Manu vernam ik dat hij daar niet van houdt.
's Ochtends bij het ontbijt moeten we ons best doen niet te lachen over de eetgewoonte van het Fransmannetje als er eerst een hele dikke laag boter over het zoete witte brood gaat, gevolgd door een minstens net zo dikke laag Nutella. Hij is niet anders gewend; Fransen zijn zoetekauwen. Overal waar kinderen zijn, is zoetigheid. Op kinderfeestjes ligt het snoep voor het oprapen, en het 4-uurtje, de 'goûter', is meestal ook iets zoets. Het schap met koekjes en chocola in de supermarkt is aanzienlijk groter dan in Nederland en nu met de kerstdagen lijkt de supermarkt omgetoverd tot een chocolade paradijs. 
Een andere tijdrovende bezigheid is het volgen van de wereldkampioenschappen voetbal in Quatar. Niet alleen de wedstrijden zelf, maar ook al het geleuter eromheen, de commentaren, de analyses, de achtergronden en interviews. Het is dom vermaak, maar tsjonge wat is het toch ontspannend. Mits je natuurlijk de uitbuiting, misstanden, corruptie, de onwerkelijke geldbedragen die er omgaan in het professionele voetbal buiten beschouwing laat. Sinds een tijd luister ik tijdens het wandelen naar verschillende podcasts, en zo ontdek ik ook enkele fijne podcasts die alleen over voetbal en de wereldkampioenschappen gaan. Laten we het een guilty pleasure noemen, maar veel gekker moet het niet worden.
Gelukkig houdt het hele gezin ervan, en Manu droomt zelfs van een leven als profvoetballer en traint iedere dag met de speciale attributen die hij voor zijn verjaardag heeft gekregen. Omdat er geen vriendjes in de buurt wonen, mag ik bij gebrek aan beter optreden als trainingsmaatje en ballenaangever.
Na enkele jaren afwezigheid vanwege corona doet Père Noël dit jaar ons dorp weer aan, met cadeautjes voor alle kinderen. De burgemeester houdt zijn gebruikelijke toespraak over de nouveautés in het dorp, zoals de dalende budgetten voor allerhande zaken zoals groenonderhoud. Onze dorpsgenoten kunnen oprecht verontwaardigd zijn over deze ontwikkelingen, maar ik verbaas me er over dat het financieel blijkbaar nog altijd mogelijk is een gemeentehuis open te houden, zij het slechts enkele dagdelen per week, en een burgemeester en gemeenteraad aan het werk te houden voor een dorp met hooguit honderd inwoners. 
Een speciaal welkomstwoord gaat uit naar de nieuwe bewoners in het dorp, een gepensioneerd Engels stel dat het voormalige klooster heeft betrokken. Na tien jaar zijn wij niet langer de enige buitenlanders in het dorp. 
De kerstman is opgeduikeld in een naburige gemeente vanwege zijn postuur (fors), waardoor hij perfect in het profiel zou passen. Daarmee houdt de gelijkenis wel op, want routinematig somt hij de namen op van de kinderen die vervolgens hun cadeau in ontvangst mogen nemen, en zo snel als hij binnenkwam is hij ook weer vertrokken. Vervolgens worden de champagne flessen ontkurkt en de hapjes binnengebracht. 
Het valt op dat enkele spilfiguren uit het dorp er niet zijn. De reden van hun absentie blijken onderlinge ruzies en spanningen, waarvan het zaadje soms reeds generaties geleden is gezaaid. Omdat er nooit iets is uitgesproken of opgelost, kan zo'n conflict jarenlang dooretteren en een klein dorp als het onze uit elkaar laten vallen.
Maar ook sociaal-culturele verschillen en vooroordelen spelen een rol, bijvoorbeeld tussen de lokale (boeren)bevolking, en de 'bobo's', de bourgeois-bohème, die een hogere maatschappelijke klasse vertegenwoordigen, welgestelde mensen met linkse politieke ideeën en gevoelig voor behoud van natuur en milieu en dierenrechten. De Creusenaren kappen bomen op hun erf om er een strakke tuin van te maken, doen mee aan de jacht en vinden de heropening van race circuit 'Mas du Clos', zo'n twintig kilometer bij ons vandaan, een goede zaak voor de ontwikkeling van de regio. De bobo's daarentegen laten alles zoveel mogelijk groeien en bloeien om de biodiversiteit te stimuleren, ze verafschuwen de jacht en ze verenigen zich in een protestgroep tegen de heropening van de racebaan.
Een vrediger plek als het dorp waar wij wonen, is er op de hele wereld niet te vinden, denk ik terwijl ik naar de verschillende verhalen en opvattingen luister. Het is mooi onderhouden, het wordt algemeen beschouwd als één van de mooiste gemeentes in de Creuse. Het is er rustig, er is nauwelijks verkeer, de lucht is schoon, de sociale voorzieningen en de gezondheidszorg in Frankrijk zijn goed geregeld. Als mensen hier al niet door één deur kunnen, en er zelfs in ons kleine Lioux les Monges een kleine oorlog woedt, wat zegt dit over de echte brandhaarden in de wereld zoals de oorlog in Oekraïne?

Ik wens iedereen gezellige kerstdagen en een gelukkig, gezond en begripvol nieuw jaar!


Vuurtje stoken in de herfstvakantie



Manu doet mee aan 'Stars of Soccer' in FC Eindhoven stadion

Gezellig met de hele familie naar PSV - NEC

Manu twaalf jaar!



Les copins et le foot

Verjaardagsfeestje Manu: elektrisch karten in Clermont-Ferrand




Dagje kerstsfeer proeven in Clermont-Ferrand







Père Noël in het dorp, na jarenlange afwezigheid (corona)























vrijdag 16 september 2022

Cadichon



Waar te beginnen als je zolang niet geschreven hebt en bovendien de afgelopen maanden beleefd hebt als een rollercoaster van belevenissen, waarbij het wel eens voelt alsof je drie jaren in één propt. 
Samen met een vriendin loop ik de Nijmeegse vierdaagse en dit verdient de nodige trainingsarbeid (ik was vergeten hoe veel tijd het kost om twintig, dertig, veertig kilometer op een dag te wandelen). Maar we redden het allebei zonder problemen, of zou dit komen doordat de tocht vanwege de verzengende hitte met één dag is ingekort? 
Mijn ouders, doorgewinterde fietsers en allebei tachtig dit jaar, besluiten na vele lange fietsvakanties naar onder meer Rome en Boedapest nog één keer naar Santiago de Compostella te fietsen. Als ik mijn Franse buren vertel dat de route door Châtellerault komt, waar zij hun 'eerste huis' hebben, reageren ze dolenthousiast en bieden ze hen meteen onderdak aan. Later kom ik op het idee om mijn ouders daar te ontmoeten en enkele dagen mee te fietsen, door Poitiers, Angoulême, Charroux om te eindigen in Bonnes, waar Rob en de jongens me weer ophalen. 
Ondanks moeite met het vinden van de route, fysieke en mentale vermoeidheid zo nu en dan, een hittegolf in Zuid-Frankrijk en Spanje juist in de periode dat ze daar doorheen trekken, behalen mijn ouders op 3 juli, na 37 dagen en 2400 kilometer fietsen, de eindstreep. Wij, het thuisfront, volgen alles op de voet via google en WhatsApp, en op het moment dat mijn ouders een foto appen van hun aankomst bij de kathedraal in Santiago de Compostella, bevind ik me aan het einde van een lange wandeldag in een verlaten bos op wederom een bloedhete dag, en pink een traantje weg.
In de lange laatste weken voordat de zomervakantie begint, lopen de jongens een beetje op hun laatste tandvlees. Viggo maakt zich op voor zijn laatste jaar op het Collège in Auzances en dit betekent dat hij zich in het nieuwe schooljaar al enigszins moet gaan beraden op zijn toekomst en welk Lycée het beste past. Ook voor Rob en mij betekent dit dat we ons meer moeten verdiepen in het Franse onderwijssysteem dat zo totaal anders is dan het Nederlandse. Maar eerst nog de 'troisième' op het Collège, en 'le diplôme national du brevet' zien te behalen, en bovendien staan er leuke trips op het programma, eindelijk weer na enkele coronajaren waarin niks mogelijk was. Zo mogen Viggo en zijn klasgenoten naar Rome en Manu naar een nader te bepalen bestemming in Duitsland. Viggo heeft zich ook ingeschreven voor de 'Classe de défense' wat hem onder meer naar de loopgraven van Verdun zal brengen.
In deze periode van het voorjaar neemt ook de drukte in de makelaardij geleidelijk aan toe. De vraag naar huizen op het Franse platteland blijft onverminderd groot en leidt zelfs tot situaties die in Nederland al lang normaal zijn maar hier nog betrekkelijk nieuw, zoals overbieden, maar ook heel snel een bod uitbrengen, soms ongezien, en daarna weer intrekken bijvoorbeeld als er beter is nagedacht over de kosten van renovatiewerkzaamheden. De druk is hoog en er moet snel beslist worden om de woning niet mis te lopen.
Steeds vaker hoor ik het veranderend klimaat als reden om naar deze streek te verhuizen. Mensen met een (vakantie)woning in Spanje of Zuid-Frankrijk, die de hitte daar in de zomer inmiddels onverdraaglijk vinden en bezorgd zijn over de oprukkende droogte. Een Franstalige Belg van middelbare leeftijd, half woonachtig op de boerderij van zijn vader in België en half op reis in zijn camper, zoekt een definitief onderkomen in Frankrijk, maar oordeelt dat er te weinig schaduw is op de plek van de woning die hij bezichtigt. Eigenlijk hoopt hij een geschikt onderkomen te vinden in het hoger gelegen Plateau de Millevaches, een vochtig bied met meer bebossing, omdat hij zich zorgen maakt over toekomstig watergebrek. Hij denkt dat huizen met een eigen waterbron in waarde zullen stijgen, in tegenstelling tot onderkomens met een zwembad.
De interesse in woningen met een geïsoleerde ligging, zonder nabije buren, blijft groot, en deze 'parels' zijn schaars omdat de meeste huizen in dit gebied groepjes vormen in de afgelegen gehuchten. Voor een bezichtiging van een rustig gelegen, gerenoveerde fermette, spreek ik af met een gepensioneerde pianiste en zangeres op het centrale plein in Felletin, omdat ze graag achter me aan wil rijden met haar 'petit pot de yaourt', zoals ze haar '45 kilometer voertuig' liefkozend noemt. Oorspronkelijk komt ze uit Zuid-Frankrijk maar sinds haar pensionering woont ze in een klein dorpje in de Creuse. In alle rust, hoopte ze, tot ze ontdekte dat een buurman 'altijd aan het snoeien en maaien' is, en die herrie is te veel voor haar overgevoelige oren. Hoewel ik haar aan de telefoon heb uitgelegd dat de woning die ze heeft uitgezocht aan weerszijden buren heeft, zij het op enige afstand en aan één kant Engelsen die er slechts enkele weken per jaar zijn, wil ze toch gaan kijken.
Als ik arriveer, blijkt dat ze haar 'potje yoghurt' heeft thuisgelaten; ze is gebracht door een vriend, en wil het laatste stuk naar de woning met me meerijden. Ze legt uit dat haar kleine bolide het prima doet op de vlakke weg, maar wanneer het gaat stijgen en dalen....oh lalaaaah...., en ze wappert druk met haar hand. Onderweg is ze geen seconde stil en druk babbelend, afgewisseld door luide kreten als ze moet lachen (bijvoorbeeld over de Nederlandse uitspraak van de google maps navigatie), becommentarieert ze de route die leidt naar de woning. De hoge dennenbomen in dit gebied vindt ze 'majestueux', maar wil ze liever niet te dicht bij de woning hebben, en, hoe ver zijn we inmiddels wel niet bij Felletin vandaan? 
De beltoon van haar mobiel blijkt het geluid van een operazangeres, en niet gehinderd door wat of wie ook zingt ze luidkeels mee. Ter plaatse maken we kennis met een enigszins corpulente buurvrouw die de sleutel bewaart. Ik schrik een beetje van de voor een vrouw ongebruikelijk ferme handdruk, die zelfs wat aan de pijnlijke kant is. Als mijn klant, die mij gevolgd is, dezelfde handdruk ontvangt, volgt een flinke gil en roept ze verontwaardigd dat ze pianiste is en zo nog geblesseerd raakt. Geschrokken verdwijnt de buurvrouw in haar huis om terug te komen met een zalfje. Als de boel gesust is, beginnen we aan de bezichtiging, en hoewel je er een speld kunt horen vallen zo rustig is het er, vindt de muzikante dat de buren toch te dichtbij zijn en heeft ze meer oog voor de ezel op het aangrenzende weiland. 
De volgende dag ontvang ik van haar een mail met als titel 'Cadichon', en google leert me dat dit de titel is van een Franse televisieserie over de ongelukkige avonturen van een ezel, met een foto van de ezel bij de woning, en een bedankje voor de bezichtiging. 'Peut-être à une autre fois'?, eindigt ze haar bericht.

Weekje Nederland met Pasen

Geïnspireerd door de tv-serie 'Het verhaal van Nederland' bezoek aan Nationaal Monument Kamp Vught



Etentje ter gelegenheid van tachtigjarige verjaardag (o)pa

Snoeien, en snoeien some more....

Dakwerkzaamheden

En als we dan toch bezig zijn.....schoonspuiten dak van de schuur

In de snelle bolide....bezoek uit Nederland!

Le labyrinthe Géant des monts de Guéret


Au Bistrot d'Autrefois in Chambon sur Voueize

Eind mei vertrekken mijn ouders (79 en 80 jaar) op de fiets vanuit huis in Brabant naar Santiago de Compostella

dsdsdsdsd
De route leidt door Châtellerault waar mijn buren hun résidence primaire hebben en waar mijn ouders hartelijk worden ontvangen. En ik, want ik fiets vier etappes mee!


Tweede etappe naar Charroux, aan de zelfgemaakte bloemenlikeur in de chambre d'hôtes van Madame Fournier

Aan de pizza in Angoulême....check!

In Bonnes halen Rob en de jongens mij weer op en fietsen mijn ouders door richting de Pyreneeën


37 dagen na vertrek uit Nederland en zo'n 2400 kilometer later.....Santiago de Compostella!!!!!









Manu doet mee aan het circus, aan het einde van het schooljaar

Samen met een vriendin loop ik in juli de Nijmeegse vierdaagse
  


Het Franse leger is er ook

Villa Gladiola, het einde is in zicht!

De jongens vermaken zich in het PSV stadion

Vermoeide kids, op de weg terug naar Frankrijk

Bezoek uit Nederland, van twee nichtjes met mannen

Dagje Puy du Sancy



Vakantie Argelès sur Mer in augustus









Iedere avond als het afkoelt urenlange voetbaltoernooitjes met Fransen, Nederlanders, Engelsen, Spanjaarden







Dagje Barcelona op de fiets







met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk).....Camp Nou

Vriendschappelijke wedstrijd Barcelona - Manchester City

Knakworsten en campingvriendjes


La Rentrée (in joggingpak om de overgang wat soepeler te maken denk ik)


Voetbaltoernooi in Aubusson als start van het nieuwe seizoen