De Creuse is reuze: september 2017

Een hele leuke kaart vanwege Rob's 48ste verjaardag.

Als altijd kent de zomer een overvol programma. Het dak van ons huis is dringend toe aan vervanging, dat weten we al een tijdje, maar het ontbreekt aan tijd, zin en de moed er aan te beginnen. Maar nu kunnen we er echt niet langer omheen, anders is het wachten op de eerste lekkage. Na enig zoeken vinden we een betaalbare pan in dezelfde stijl als de pannen die reeds langer dan honderd jaar de woning beschermen tegen de natuurelementen. Eenmaal aan het werk, begin juli, blijken er verschillende typen pannen op het dak te liggen; de oudste dateert van 1895, meer dan honderdtwintig jaar oud! Wekenlang zit Rob op zijn knieën in het bakje van de hoogwerker en komt hij alleen naar beneden om nieuwe materialen te halen, te eten, te drinken en te slapen. Tot onze opluchting blijft het weer redelijk goed, en ook de hoogwerker laat ons niet in de steek. We hebben de machine jaren geleden niet goed functionerend, en daardoor voor een goede prijs, gekocht. Rob heeft 'm destijds aan de praat gekregen en sindsdien bewijst hij ons geweldige diensten, en besparen we duizenden euro's door het werk zelf te doen.
Doelstelling is om half augustus klaar te zijn, omdat we de kinderen een vakantie in Portugal in het vooruitzicht hebben gesteld. Helaas gaat het in het staartje van de werkzaamheden toch nog enkele dagen regenen, en bovendien zit er als altijd veel tijd en energie in de afwerking zoals schilderwerk, houtrenovatie, zinkwerk, metselwerk en plaatsing van de dakgoten. Daardoor is het werk nog niet helemaal klaar als we naar het zonnige zuiden vertrekken. We overnachten in het pelgrimsstadje Burgos in het noorden van Spanje in een airbnb appartement op acht hoog, wat we duidelijk niet meer gewend zijn. Er is zelfs geen balkon en we drentelen een beetje om elkaar heen, geen raad wetend zo zonder buitenruimte. "Mogen we buiten spelen", vragen de kinderen. Snel de deur uit dan maar, om te genieten van deze prachtige stad met een gigantische kathedraal, sfeervolle pleinen, gezellige restaurantjes en barretjes. De stad ligt op de route van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en overal zien we sportievelingen met grote rugzakken en wandelstokken, zoekend naar een slaapplek of een hapje eten.
De volgende ochtend rijden we door naar Nabainhos, in de Serra da Estrela, met een top van bijna tweeduizend meter het hoogste bergmassief van Portugal, in het binnenland op twee uur rijden van de oude havenstad Porto. Op de Nederlandse camping Quinta das Cegonhas slaan we onze tent op. De camping biedt schitterende vergezichten over de omgeving. Hierdoor zijn we iedere dag van dichtbij getuige hoe Portugal pijnlijk geconfronteerd wordt met bosbranden, want elke dag zien we nieuwe rookpluimen, horen we de sirenes van de bombeiros, de brandweer, zien we helikopters overvliegen en een enkele keer ook een watervliegtuig.
Omdat we laat in het seizoen zijn, blijkt het gros van de campinggasten, in ieder geval de gezinnen, reeds vertrokken en zijn er niet zoveel speelkameraadjes meer. De jongens laten zich niet uit het veld slaan en sluiten vriendschap met een elfjarige Portugese jongen. Met handgebaren en een beetje Engels proberen ze een kaartje te leggen bij de tent. Gelukkig hebben we afgesproken met een Nederlandse vriendin en haar dochter, van dezelfde leeftijd als Viggo, die ook op de camping staan en met wie ze de hele vakantie optrekken. We bezoeken mooie oude dorpjes, de prachtige stad Porto en we maken enkele mooie wandelingen door de bergen waar de gevolgen van de branden vaak zichtbaar zijn. Tijdens één van die tochten door het wat dorre landschap komen er twee blaffende honden op ons af. Tot onze opluchting zien we al snel een jonge vrouw die in het Nederlands de honden tot de orde roept. Ze blijkt sinds kort met haar Nederlandse man en twee dochters, honden en paarden, in het huisje te wonen iets verderop, totaal geïsoleerd van de buitenwereld. We raken aan de praat, en ze vertelt hoe haar man in Nederland zestig uur in de week werkte en hoe hij daardoor tot zijn spijt zijn inmiddels dertien jaar oude dochter nauwelijks heeft zien opgroeien. Met zijn tweede dochter, inmiddels acht, moet het anders, vond hij. Het roer moest om. Ze werden verliefd op het verlaten plekje in de Serra da Estrela, waar ze begin dit jaar hun intrek hebben genomen, samen met de honden en een groep paarden en veulens. Energie komt van zonnepanelen en een windmolen; water uit de waterput. Een flinke moestuin moet de off-grid levensstijl op den duur vervolmaken. Inkomen komt uit een tienurige werkweek, achter de laptop, voor de voormalige Nederlandse werkgever. Daar kan het gezin 'riant' van leven, vertellen ze. De dochters gaan niet naar school, maar krijgen thuis les, hoewel de oudste van dertien laatst heeft aangegeven toch graag naar een Portugese school te willen. Het geheel doet idyllisch en romantisch aan.
De Nederlanders zijn bezorgd over de bosbranden, en hebben inmiddels een warme relatie met de bambeiros die hen recent heeft moeten verlossen van een brand die wel heel erg dichtbij kwam. Doordat de paarden de velden om het huis helemaal kaal eten, is het vuur niet dichterbij gekomen en kon er op tijd geblust worden.
Het verhaal maakt grote indruk op ons, maar de Nederlandse relativeert de omstandigheden. "In Nederland maken de mensen zich druk om een poep en een scheet; hier gaat het tenminste over wezenlijke dingen."
Als we verder willen wandelen, moeten we eerst de kinderen zoeken. Die hebben al kennisgemaakt met het jongste dochtertje en hebben onder haar leiding het huis en de paarden verkend. We nemen afscheid en ik hoop maar dat ze veilig blijven en snel weer rustig kunnen slapen.
Als de vakantie er op zit, overnachten we op de terugweg wederom in Burgos, ditmaal in Hostel Burgos, een trekkers hostel. De volgende dag rijden we na achthonderd kilometer
's avonds de Creuse weer in, en geeft de temperatuur op het dashbord in de auto acht graden aan. Een beetje frisser dan we gewend zijn, maar desondanks is het heerlijk weer terug te zijn in onze vertrouwde, groene omgeving.
Na acht weken vakantie gaan de kinderen maandagochtend weer naar school. Tot onze verrassing is er buiten voor de ouders koffie en cake. 'Bonne rentrée', hangt er in vlaggetjes boven de ingang van de school. We kletsen met de andere ouders, en Viggo en Manu zijn dolblij hun vriendjes weer te zien. Acht weken is lang, voor iedereen. Dan gaat de zoemer en moeten de kinderen naar binnen. 'Bonnes vacances', grapt één van de vaders richting de andere ouders. Een nieuw schooljaar is begonnen.