woensdag 28 november 2012

Heimwee en sentiment in de Creuse


Manu twee jaar!
 

    Met Manu van 2,5 maand
     vonden we in februari 2010
     ons huis in de Creuse.

Op de dag af twee jaar geleden wandelden we met de familie in de zonnige, herfstige bossen van Knegsel (Br.). We waren samen vanwege de 68ste verjaardag van onze (schoon)moeder en oma. Ik liep nog ijverig mee, ondanks mijn zwangere buik van negen maanden en enkele weken (over tijd). 'Drink een half glaasje wijn, dan komt het morgen wel', adviseerde een tante, die ook op verjaardagsvisite kwam. Zo gezegd zo gedaan. En inderdaad, de volgende ochtend waren daar de eerste signalen dat het ging gebeuren. Ik bracht Viggo snel naar de creche, belde Rob en samen spoedden we ons naar het ziekenhuis waar zo'n twaalf uur later onze tweede, Manu, ter wereld kwam. Wat waren we blij met ons prachtige ventje. Waar we bij het kiezen van de naam Viggo nog geen rekening hielden met een nieuw bestaan in Frankrijk, deden we dat met de keuze voor de naam Manu wel. 'Manuu', zeggen de Fransen. Zelfs onze kleine Fransman Viggo heeft soms de neiging om mee te gaan met 'Manuu'. 'Manoe', houden wij stug vol.
Een kleine drie maanden na zijn geboorte vonden we het huis waar we nu wonen. En iets meer dan een jaar na zijn geboorte werd het huis van ons.
Vandaag regent het in de Creuse en het is waterig koud. Vanochtend viel er zelfs wat natte sneeuw. Mijn moeder is vandaag zeventig jaar geworden. Natuurlijk zijn er tekeningen opgestuurd. Natuurlijk is er een filmpje waarin we samen 'Lang zal ze leven' zingen via de digitale snelweg onderweg naar opa's computer. En gelukkig hebben we de beide verjaardagen afgelopen zomer al uitgebreid gevierd. Maar toch voelt het rot dat we vandaag niet even langs kunnen wippen.
En morgen....wordt Manu alweer twee jaar. Een flink mannetje, zelfstandig, die meestal zijn eigen plan trekt, af en toe flink driftig kan zijn, er vrolijk op los kwebbelt, een mengelmoesje van Nederlands, Frans en zijn eigen voor ons onbegrijpelijke taal. Normaal gesproken zou onze Vinex huiskamer dit weekend vol hebben gezeten met familie, buren en vrienden. Hier in Frankrijk moeten we het fenomeen verjaardag opnieuw uitvinden. Ik heb om te beginnen maar een appelcake gebakken, dan kan Manu trakteren bij de gastmoeder. Ik moet constateren dat zo'n eerste verjaardag 'in den verre' voor mij althans (Rob heeft er zoals de meeste mannen vermoed ik minder last van) toch een milde vorm van heimwee en sentiment oplevert. En dan werkt het sombere weer buiten niet mee.

Maar genoeg getreurd, want we hebben de afgelopen weken niet stil gezeten en ook nog enorm genoten van het vaak prachtige herfstweer. De schoolvakantie van Viggo grepen we aan voor een mooie wandeling in het vulkanische gebergte Massif Central. Helaas viel het met de wandelwagen nogal tegen, en besloten we met de auto door te rijden naar Mont Dore, een gezellig stadje aan de voet van de Puy de Sancy, met 1885 meter de hoogste bergtop van het Centraal Massief. Een relatief klein maar zeker voor kinderen prima skigebied, waar ook de Fransen zelf graag komen skieen, op maar ruim een uur rijden van ons huis.

Onderweg naar Mont Dore.

Het Centraal Massief.
 

 
Bergen, sneeuw en skiliften, op ruim een uur rijden!

Au revoir! We komen terug als de skiliften geopend zijn!

Onze tuin kleurde ook een beetje wit.


De buren heten ons welkom in Mas d'Epignoux met een etentje. Beetje laat na negen maanden maar eerder kwam het er niet van. Het is nu ook meteen een afscheidsetentje, aangezien onze naaste buren Marc en Francoise alweer naar Parijs zijn vertrokken om te 'overwinteren'.

 

 
Potjestraining! Grote broer moedigt aan.
De buren helpen met het kortwieken van de heggen.

En met het opstoken.

Mooie luchten aan het einde van de middag.

Vader en zoon.

De kortgewiekte heg.

Voor de mensen die volgend jaar langs willen komen: het toiletje is schoon hoor.

Dus wees welkom!