Waar te beginnen als je zolang niet geschreven hebt en bovendien de afgelopen maanden beleefd hebt als een rollercoaster van belevenissen, waarbij het wel eens voelt alsof je drie jaren in één propt.
Samen met een vriendin loop ik de Nijmeegse vierdaagse en dit verdient de nodige trainingsarbeid (ik was vergeten hoe veel tijd het kost om twintig, dertig, veertig kilometer op een dag te wandelen). Maar we redden het allebei zonder problemen, of zou dit komen doordat de tocht vanwege de verzengende hitte met één dag is ingekort?
Mijn ouders, doorgewinterde fietsers en allebei tachtig dit jaar, besluiten na vele lange fietsvakanties naar onder meer Rome en Boedapest nog één keer naar Santiago de Compostella te fietsen. Als ik mijn Franse buren vertel dat de route door Châtellerault komt, waar zij hun 'eerste huis' hebben, reageren ze dolenthousiast en bieden ze hen meteen onderdak aan. Later kom ik op het idee om mijn ouders daar te ontmoeten en enkele dagen mee te fietsen, door Poitiers, Angoulême, Charroux om te eindigen in Bonnes, waar Rob en de jongens me weer ophalen.
Ondanks moeite met het vinden van de route, fysieke en mentale vermoeidheid zo nu en dan, een hittegolf in Zuid-Frankrijk en Spanje juist in de periode dat ze daar doorheen trekken, behalen mijn ouders op 3 juli, na 37 dagen en 2400 kilometer fietsen, de eindstreep. Wij, het thuisfront, volgen alles op de voet via google en WhatsApp, en op het moment dat mijn ouders een foto appen van hun aankomst bij de kathedraal in Santiago de Compostella, bevind ik me aan het einde van een lange wandeldag in een verlaten bos op wederom een bloedhete dag, en pink een traantje weg.
In de lange laatste weken voordat de zomervakantie begint, lopen de jongens een beetje op hun laatste tandvlees. Viggo maakt zich op voor zijn laatste jaar op het Collège in Auzances en dit betekent dat hij zich in het nieuwe schooljaar al enigszins moet gaan beraden op zijn toekomst en welk Lycée het beste past. Ook voor Rob en mij betekent dit dat we ons meer moeten verdiepen in het Franse onderwijssysteem dat zo totaal anders is dan het Nederlandse. Maar eerst nog de 'troisième' op het Collège, en 'le diplôme national du brevet' zien te behalen, en bovendien staan er leuke trips op het programma, eindelijk weer na enkele coronajaren waarin niks mogelijk was. Zo mogen Viggo en zijn klasgenoten naar Rome en Manu naar een nader te bepalen bestemming in Duitsland. Viggo heeft zich ook ingeschreven voor de 'Classe de défense' wat hem onder meer naar de loopgraven van Verdun zal brengen.
In deze periode van het voorjaar neemt ook de drukte in de makelaardij geleidelijk aan toe. De vraag naar huizen op het Franse platteland blijft onverminderd groot en leidt zelfs tot situaties die in Nederland al lang normaal zijn maar hier nog betrekkelijk nieuw, zoals overbieden, maar ook heel snel een bod uitbrengen, soms ongezien, en daarna weer intrekken bijvoorbeeld als er beter is nagedacht over de kosten van renovatiewerkzaamheden. De druk is hoog en er moet snel beslist worden om de woning niet mis te lopen.
Steeds vaker hoor ik het veranderend klimaat als reden om naar deze streek te verhuizen. Mensen met een (vakantie)woning in Spanje of Zuid-Frankrijk, die de hitte daar in de zomer inmiddels onverdraaglijk vinden en bezorgd zijn over de oprukkende droogte. Een Franstalige Belg van middelbare leeftijd, half woonachtig op de boerderij van zijn vader in België en half op reis in zijn camper, zoekt een definitief onderkomen in Frankrijk, maar oordeelt dat er te weinig schaduw is op de plek van de woning die hij bezichtigt. Eigenlijk hoopt hij een geschikt onderkomen te vinden in het hoger gelegen Plateau de Millevaches, een vochtig bied met meer bebossing, omdat hij zich zorgen maakt over toekomstig watergebrek. Hij denkt dat huizen met een eigen waterbron in waarde zullen stijgen, in tegenstelling tot onderkomens met een zwembad.
De interesse in woningen met een geïsoleerde ligging, zonder nabije buren, blijft groot, en deze 'parels' zijn schaars omdat de meeste huizen in dit gebied groepjes vormen in de afgelegen gehuchten. Voor een bezichtiging van een rustig gelegen, gerenoveerde fermette, spreek ik af met een gepensioneerde pianiste en zangeres op het centrale plein in Felletin, omdat ze graag achter me aan wil rijden met haar 'petit pot de yaourt', zoals ze haar '45 kilometer voertuig' liefkozend noemt. Oorspronkelijk komt ze uit Zuid-Frankrijk maar sinds haar pensionering woont ze in een klein dorpje in de Creuse. In alle rust, hoopte ze, tot ze ontdekte dat een buurman 'altijd aan het snoeien en maaien' is, en die herrie is te veel voor haar overgevoelige oren. Hoewel ik haar aan de telefoon heb uitgelegd dat de woning die ze heeft uitgezocht aan weerszijden buren heeft, zij het op enige afstand en aan één kant Engelsen die er slechts enkele weken per jaar zijn, wil ze toch gaan kijken.
Als ik arriveer, blijkt dat ze haar 'potje yoghurt' heeft thuisgelaten; ze is gebracht door een vriend, en wil het laatste stuk naar de woning met me meerijden. Ze legt uit dat haar kleine bolide het prima doet op de vlakke weg, maar wanneer het gaat stijgen en dalen....oh lalaaaah...., en ze wappert druk met haar hand. Onderweg is ze geen seconde stil en druk babbelend, afgewisseld door luide kreten als ze moet lachen (bijvoorbeeld over de Nederlandse uitspraak van de google maps navigatie), becommentarieert ze de route die leidt naar de woning. De hoge dennenbomen in dit gebied vindt ze 'majestueux', maar wil ze liever niet te dicht bij de woning hebben, en, hoe ver zijn we inmiddels wel niet bij Felletin vandaan?
De beltoon van haar mobiel blijkt het geluid van een operazangeres, en niet gehinderd door wat of wie ook zingt ze luidkeels mee. Ter plaatse maken we kennis met een enigszins corpulente buurvrouw die de sleutel bewaart. Ik schrik een beetje van de voor een vrouw ongebruikelijk ferme handdruk, die zelfs wat aan de pijnlijke kant is. Als mijn klant, die mij gevolgd is, dezelfde handdruk ontvangt, volgt een flinke gil en roept ze verontwaardigd dat ze pianiste is en zo nog geblesseerd raakt. Geschrokken verdwijnt de buurvrouw in haar huis om terug te komen met een zalfje. Als de boel gesust is, beginnen we aan de bezichtiging, en hoewel je er een speld kunt horen vallen zo rustig is het er, vindt de muzikante dat de buren toch te dichtbij zijn en heeft ze meer oog voor de ezel op het aangrenzende weiland.
De volgende dag ontvang ik van haar een mail met als titel 'Cadichon', en google leert me dat dit de titel is van een Franse televisieserie over de ongelukkige avonturen van een ezel, met een foto van de ezel bij de woning, en een bedankje voor de bezichtiging. 'Peut-être à une autre fois'?, eindigt ze haar bericht.
 |
| Weekje Nederland met Pasen |
 |
| Etentje ter gelegenheid van tachtigjarige verjaardag (o)pa |
 |
| Snoeien, en snoeien some more.... |
 |
| Dakwerkzaamheden |
 |
| En als we dan toch bezig zijn.....schoonspuiten dak van de schuur |
 |
| In de snelle bolide....bezoek uit Nederland! |
 |
| Au Bistrot d'Autrefois in Chambon sur Voueize |
 |
Eind mei vertrekken mijn ouders (79 en 80 jaar) op de fiets vanuit huis in Brabant naar Santiago de Compostella
|
 |
| De route leidt door Châtellerault waar mijn buren hun résidence primaire hebben en waar mijn ouders hartelijk worden ontvangen. En ik, want ik fiets vier etappes mee! |
 |
| Tweede etappe naar Charroux, aan de zelfgemaakte bloemenlikeur in de chambre d'hôtes van Madame Fournier |
 |
| Aan de pizza in Angoulême....check! |
 |
| In Bonnes halen Rob en de jongens mij weer op en fietsen mijn ouders door richting de Pyreneeën |
