Balsem voor de ziel

Het blijft me verbazen hoeveel hier gebeurt, in dit 'gat' van Frankrijk, dit super saaie departement waar geen Fransman dood gevonden wil worden. Wat we van de Creuse vinden, vroeg een Française met een vakantiehuis in het dorp afgelopen zomer. Ik somde wat dingen op....mooie omgeving...vriendelijke mensen.... .
'L'ennui?', merkte haar man die er bij stond droog op. Ik moet hem erg verbaasd hebben aangekeken, want als ik iets niet ervaar in ons nieuwe bestaan is het verveling. Iedere dag zijn we druk bezig, met werken, voor een inkomen uiteraard, gelukkig maar, maar ook met vele andere triviale en minder triviale zaken. Een dagje naar 'De Stad' voor de bouwmarkt (what's new), maar ook heerlijk naar de Decathlon voor wat fijne outdoor spullen en een stoere sportfiets met versnellingen voor Viggo's verjaardag. De administratie opruimen, gepland reeds lang voor vertrek naar Nederland met de kerst...het is er nog niet van gekomen. De buurvrouw komt vragen of ik haar noten wil leren lezen. Het Conseil Général bellen, nadat we per mail worden geïnformeerd dat de schoolbus niet langer aan huis komt, maar aan het einde van ons weggetje, zodat de bus bij ons huis geen draai hoeft te maken en minder tijd verliest. Hadden we net een camera aangeschaft zodat we vanuit de keuken, lekker bij de kachel, kunnen zien wanneer onze bloedjes arriveren, gooit de politiek weer roet in ons behaaglijke leventje. Ik bel de mevrouw van het Circuit Transports Scolaires om te bekijken of er nog ruimte is deze jammerlijke maatregel terug te draaien, maar ze geeft aan dat de beslissing onomkeerbaar is. Kinderen van de kleuter- en basisschool mogen tot 500 meter van huis worden opgehaald; voor de collégistes (middelbare scholieren) geldt zelfs een afstand van 1 kilometer. Ons weggetje is slechts 200 meter, rekent ze me voor, dus tegensputteren heeft geen zin.
Een afspraak maken voor vaccinaties voor de kinderen. Een piratenpak repareren. Me verdiepen in onze huidige bedrijfsvorm nadat de Franse overheid wijzigingen heeft doorgevoerd. Sociale contacten onderhouden. Het nieuws volgen.
Charlie Hebdo. We zijn geschokt door de vreselijke gebeurtenissen in Parijs, een dag voor mijn 45ste verjaardag. Dat Boko Haram dezelfde dag honderden mensen heeft vermoord in Noord-Nigeria lijkt me minstens zo erg, maar verdient maar een enkele zin in het Acht uur journaal.
Gevoelsmatig zitten we zeker net zo ver van Parijs als toen we nog in Nederland woonden. Een groter verschil dan tussen de Creuse en Parijs is bijna niet voor te stellen. Denken we hier veilig te zijn, temidden van uitgestrekte bossen, weilanden en meertjes, horen we van een vriend die de website heeft gebouwd van zijn dorp, hier in de buurt, dat deze gehackt is door een Arabische hackers groep. Een radeloze burgemeester aan de telefoon, en later op bezoek. Een vijfkoppige delegatie, twee ICT-specialisten uit de departementale hoofdstad Guéret en drie agenten uit het dorp, bezoekt onze vriend en zijn gezin in het kleine, afgelegen huisje om te achterhalen wat er aan de hand is. De woonkamer is te klein voor zoveel grote mensen en het huisje barst zowat uit haar voegen.
Met een groepje Nederlanders ga ik een avondje uit in een plaatselijke bar. Er is een muziekavond met diner georganiseerd om wat extra geld te verdienen na een slechte zomer. Voorzichtig manoeuvreer ik de quatquat door de bochtige weggetjes, die door de combinatie van sneeuw en vorst spekglad zijn. Een vos vlucht vlak voor mijn auto de bossen in. Een Nederlandse uit haar boosheid op de hooghartige boeren die zonder pardon landweggetjes willen verbreden en heggen weghalen om het zichzelf makkelijker te maken. De boeren die denken zich alles te kunnen permitteren. Ze zegt: "Ik wilde roepen: 'Je suis Charlie'! Maar heb me op tijd ingehouden; het zou weinig indruk maken."
In Nederland, waar we de kerstperiode doorbrengen, merk ik dat het Nederlandse tempo niet langer het mijne is. Het is vol in de viswinkel in het winkelcentrum in de wijk waar we woonden, waar we genieten van een lekker bakje kibbeling. Het meisje somt in rap tempo de sauzen op waar we uit kunnen kiezen. Indringend kijkt ze ons aan, ze heeft haast en moet naar de volgende klant.
Viggo heeft een weekje zwemles. Het warme, benauwde binnenbad in het Golden Tulp Hotel bevalt hem zichtbaar veel beter dan het onverwarmde buitenbad op de camping in Zuid-Frankrijk waar hij afgelopen zomer les kreeg. Het is mooi te zien hoe meester Harry van 123Jump onze oudste over zijn angst helpt waardoor hij zowaar plezier krijgt in het zwemmen. Het is heerlijk in Nederland temidden van vrienden en familie, maar het meegebrachte afspraken- en boodschappenlijstje is te uitvoerig en zorgt nu en dan voor stress. We spijkeren onze kennis bij op het gebied van moderne (digitale)  apparatuur en mijn familie installeert driftig WhatsApp op mijn mobieltje. Grappig dat ik de berichtjes van de familie-app (The Smollies) pas ontvang als we op de terugweg de Belgisch-Franse grens passeren.
Het opstarten in Frankrijk valt niet mee als het nog zo donker is bij het opstaan. Het huis is 's ochtends koud, de kachel moet worden aangestookt, ontbijt gemaakt, de kinderen aangekleed en nu met de vele sneeuw ook de skipakken er overheen. Viggo vertelt dat ze op school best in de sneeuw mogen spelen, maar dat ze geen boules de neige - sneeuwballen - mogen gooien. Stel je voor dat er een steentje in zit. Wat een gemiste kans, denk ik, en verafschuw de overdreven voorzichtige mentaliteit van de Fransen als het om kinderen gaat. Viggo en Manu groeien hard en ontwikkelen zich in rap tempo; een waar genot. Voor mijn gevoel van de ene op de andere dag kan Viggo lezen. Ook Manu heeft het naar zijn zin bij Maitre Alexandre. Enthousiast vertelt hij over de avonturen van een grote, boze wolf. "Wat een leuk gedicht", zeg ik enthousiast. "Nee mama!", roept Manu boos. Dat is geen gedi-hicht! Dat is een iestwhaaaar (histoire)!"
De kennis van de Franse taal overstijgt inmiddels het Nederlands, en meestal kan ik niet nalaten het Nederlands te verbeteren. Behalve als ze uitspraken doen die te schattig zijn. Bijvoorbeeld: "Je bent de allerliefste mama van de hele wereld. Ik woudde altijd al zo'n mama hebben."
Morgen wordt Viggo alweer zeven jaar. Het piepkleine is er nu echt van af. Steeds vaker luistert onze oudste mee met onze gesprekken en zegt hij hele verstandige dingen. Hij vertelt wie er verliefd is op wie, en wil een mobieltje dat echt werkt. Maar gelukkig wil hij ook nog bij ons op schoot. Na het eten, als hij zelf al klaar is en ik nog lang niet, sluipt hij naar me toe en maakt mijn opmerking 'Oh oh..... ik voel een knuffel aankomen!' hem enorm aan het lachen. Over een jaar of acht, negen, gaat hij al naar het Lycée, en dat betekent in Frankrijk meestal ook een verblijf intern door de week. 
Le temps passe vite, trop vite. In een wereld die volledig de weg lijkt kwijt te zijn, besef ik dat het leven Nu is. Ik duik de zolder op, veeg het stof van de verhuisdozen en zoek naar een paar lievelings cd's en boeken. Een verzameling wereldmuziek waar ik zo dol op ben. Youssou N'Dour...Cheb Khaled...ik weet van enthousiasme niet welke ik eerst zal draaien. Muziek....balsem voor de ziel. Ik heb er te lang niet van genoten, opgeslokt als ik was door de vele bezigheden. In de tochtige woonkamer vergeet ik de kou en verwarmt de muziek mijn hart. Ik dans...zing mee....geniet met volle teugen. Dit ga ik vaker doen, neem ik me voor.

Wandeling bij Sermur in december. De echte winter moet nog komen.

Bouwmarkt in Clermont-Ferrand.

Kerstinkopen in Clermont-Ferrand.

Mont-Dore, Puy de Dome.

Père Noël (de loco-burgemeester van ons dorp) deelt cadeautjes uit.

En ja, dat is een serieuze aangelegenheid.

Lijstjes en planningen! Vertrek naar Nederland.

Aan de kerstdis met de familie Smolders.

Met de familie Laurijsen aan de kerstbrunch in Anafora, de 'culinaire huiskamer van het Maximapark', 'ons park' toen we nog in Nederland woonden.

In de Bosspeeltuin, drie jaar later. Inmiddels klimmen en klauteren de kinderen overal op zonder onze hulp!

Witte kerst bij opa en oma.

Wandelen met opa en oma in Hernen nabij Nijmegen, waar we een weekje in het huis van mijn broer mochten verblijven.

Kasteel Hernen.

Viggo krijgt zwemles in Golden Tulip Hotel in Doorwerth.

 

Terug in de Creuse.

Een man die alles kan, daar wordt een mens blij van!

Anderhalve week mochten we genieten van het gezelschap van Tosca.

Helaas bleek ze een maatje te groot en te druk voor ons, maar gelukkig diende zich spontaan een fijn adres aan met twee andere honden en alle vrijheid van de wereld.

Voor het laatst komt de schoolbus tot aan ons huis.