vrijdag 18 oktober 2013

In de media

Twee verhalen over (onze) emigratie verschenen in:
 
AD Weekend (12-10), te downloaden via
http://mariskasmolders.nl/algemeen-dagblad-2/
De Brug (9-10), te downloaden via 
http://mariskasmolders.nl/de-brug-2/




donderdag 3 oktober 2013

Appelmoes, bramenjam et la Fête du champignon


Nadat het bezoek vertrokken was, en na een heerlijk weekje vakantie in Monflanquin, Lot et Garonne, bij Domaine le Vignal, begon in september weer het echte leven. De jongens naar school: Viggo naar de Grande Section, bij maître Alain, een voor Franse begrippen indrukwekkend grote man, met dito stemgeluid en bewegingen. En met een grote passie voor zijn kleuterschool, voor de kinderen en hun ontwikkeling. De kinderen zitten niet langer gezellig in een kringetje, maar achter een heuse lessenaar, en worden al zeer serieus aan het werk gezet. "Bij maître Alain kunnen alle kinderen aan het einde van het jaar lezen en schrijven", vertelde mijn buurvrouw trots, maar ik had mijn bedenkingen of dit een louter positieve boodschap was. Viggo is thuis wel erg fanatiek met het aan elkaar en strak tussen de lijntjes schrijven van Peupeu le terrible en dat tien keer achter elkaar. "Het hoeft niet meteen perfect hoor, als je maar je best doet", benadruk ik regelmatig als tegenhanger van het nogal serieuze Franse (kleuter)onderwijs (hoorde ik hier trouwens mijn moeder praten?).
Manu toonde aanvankelijk enige tegenzin om weer naar de kleuterschool in Merinchal te gaan. Zijn lieve en vertrouwde juf Coralie bleek te zijn verhuisd naar de Corrèze, en is vervangen door maître Olivier. Gelukkig huppelt hij 's ochtends alweer vrolijk zijn klasje binnen, eet hij meestal mee in de kantine, houdt daarna een sieste op een minibedje om daarna weer lekker (buiten) te spelen. Geen vervelende dagindeling, toch? Afhankelijk van ons werkschema haal ik hem soms al om 12.00 uur op, maar dit hoef ik vooraf niet aan te geven. Ideaal, dit flexibele schoolsysteem.
De réunions de rentrée zijn achter de rug. Tijdens deze bijeenkomsten aan het begin van het nieuwe schooljaar kunnen de (nieuwe) ouders kennismaken met de docenten en zich laten infomeren over het reilen en zeilen op school. Van de leerstof tot de plek waar de ouders moeten wachten op het schoolplein, de kantinemenu's, geen detail blijft onbesproken en ik ben er inmiddels achter dat ik er rustig anderhalf uur voor moet uittrekken. Ook met het invullen van alle formulieren voor school ben ik gemakkelijk een avondje zoet. Logisch dat we onze namen en contactgegevens moeten opgeven. Ook belangrijk: Wie kan er gebeld worden en cas d’urgence? De huisregels dienen we te ondertekenen, alsmede een schriftelijke toestemming voor het innemen van medicatie op school, en of Monsieur le directeur alle noodzakelijke maatregelen mag nemen in geval van nood, waarbij onze huisarts vermeld dient te worden. Begrijpelijk. Dan stuit ik op de Autorisation parentale pour la collation du matin. Google Vertalen geeft geen logische vertaling voor Collation, maar na nog eens rustig doorlezen begrijp ik dat ik hier toestemming moet geven of Manu de ochtendsnack mag nuttigen. Een verklaring over het dragen van een bril, over het al dan niet gebruiken van foto’s en filmpjes van onze koters, over de voor- en de naschoolse opvang, de schoolbus, de kantine en het eten van taart en snoep tijdens bijzondere gelegenheden zoals verjaardagen. Na een paar uurtjes ben ik klaar en kunnen we de kinderen met een gerust hart naar school laten gaan.
Zelf nemen we tegenwoordig ook een ochtend in de week plaats in de schoolbankjes. Ik was begin dit jaar al begonnen met Franse les voor gevorderden; Rob zit sinds de zomervakantie in een beginnersgroep. Allebei zitten we tussen de Engelsen, Schotten, Bulgaren, Turken, en bij mij zit er zelfs een verdwaalde Japanse en een Moldavische puber in de klas. Een  gemêleerd gezelfschap en veel leuke, nieuwe contacten. Het eerste uur wordt besteed aan conversatie, waarbij ieder om de beurt iets vertelt. Onderwerpen die opvallend vaak terugkeren zijn de kinderen, school, huisdieren, verbouwingen, de moestuin en de Franse bureaucratie. Steeds vaker moet ik diep graven naar een nieuw, nog onbesproken onderwerp dat ik ook wil delen met mijn cursusgenoten. Na de pauze besteedt de docent aandacht aan grammatica en schrijfvaardigheid en maken we een oefening. 
Naast mijn tekstbureau ben ik in het voorjaar gestart als agent commercial voor de Engelse makelaarsorganisatie Leggett Immobilier. Ik heb een interne cursus gevolgd op het hoofdkantoor in de Dordogne en ben nu druk doende met het vullen van een eigen huizenportefeuille in de Creuse en Puy de Dome. Interessant en  afwisselend werk, waarbij ik de regio nog beter leer kennen en ik in contact kom met een grote diversiteit aan mensen, verkopers en (aspirant)kopers, veelal Frans, Engels, Belgisch en Nederlands. Afgelopen week nam ik een huis in de verkoop en stond ik bijna met mijn voet op een enorme  schilpad, oorspronkelijk uit Senegal, vertelde de Franse eigenaresse van het huis die een winkel in tropische reptielen had gerund.


We hebben kortom genoeg te doen, en dan vergeet ik nog bijna te vertellen dat we steeds meer uit onze tuin weten te halen. Waar we vorig jaar slechts met een schuin oog keken naar de rijpe appels en peren, niet goed wetend waar we de tijd en energie vandaan moesten halen om deze te verwerken tot iets eetbaars; dit jaar hebben we GeOogst. Bescheiden, dat wel, maar Rob is voor zijn doen behoorlijk losgegaan in de keuken en heeft de appels verwerkt tot appelmoes en appeltaart en de peren tot stoofpeertjes. Samen met de kinderen hebben we bramen geplukt en jam gemaakt. Zelf heb ik liters verse tomatensoep ingevroren. De Creuse doet rare dingen met een mens. Ook in de regio is men in de ban van seizoensproducten en zijn ze onderwerp van allerlei festiviteiten. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft wel een Fête du champignon of een Foire à la pomme de terre, met kraampjes met het betreffende product en wat je er culinair mee kunt doen, maar ook met leuke kinderactiviteiten en muziek. Onze agenda is gevuld!






 
 












En natuurlijk werd er ook nog geklust. Samen stortten we een nieuwe betonvloer in de oude varkensstal, die nu weer gevuld kan worden met brandhout voor de winter. Jammer dat het zo'n troep geeft.

Eindelijk....speelkameraadjes! Op vakantie in Monflanquin met vriendje Thomas.

 
Een schaap is veel leuker dan een kasteel.
Bij Chateau Le Bidoire in Ribagnac.


Rob de ridder.

 














Kopje koffie, ridder Rob?
 
 
Middeleeuwse spelen....

De ridders begrepen het tenminste: al het goede komt uit Holland.