vrijdag 1 maart 2013

Champagne!

December 2011. We hebben zojuist de koopakte getekend. Twee maanden later verhuizen we naar de Creuse.

We hebben ons eerste jaar in de Creuse overleefd!

Driewerf Hoera!

Daar kwamen we dan, precies een jaar geleden, met een volgepropte aanhanger, in de met zon overgoten Creuse. De eerste maand in een gite, zodat Rob in ons huis de oude keuken kon slopen en de nieuwe installeren. Het was het begin van de schoolvakantie, waardoor Viggo nog twee weekjes respijt had van school. 12 maart was zijn eerste schooldag; deze datum staat in mijn geheugen gegrift. Achteraf gezien waren we totaal overdonderd. Het lag niet in de planning om al zo snel naar Frankrijk te vertrekken. Maar het leven laat zich niet plannen. Ons huis in Vleuten had slechts een bezichtiging nodig om nieuwe eigenaren te vinden - daar hadden we in deze economisch moeilijke tijden niet op gerekend - en vier maanden later moesten we er al uit. De bouwtekeningen voor de gites in de vrijstaande schuur borgen we op; voor plannenmakerij was geen tijd meer. Daarvoor in de plaats hingen we lange to do lijsten op de deur. Duizend en een dingen moesten geregeld worden, hoewel het in onze hoofden waarschijnlijk drukker was dan in de realiteit.
Een jaar in de Creuse; nog nooit ging een jaar zo snel voorbij. Voor mij het meest intensieve jaar in mijn leven, in heftigheid vergelijkbaar met het krijgen van een kind, in de zin van de shock die deze intense verandering met zich meebrengt. Het feit dat ieder detail van het leven verandert, met als toppunt de vreemde taal waarin je je nieuwe leven moet opbouwen. Emigreren doet een gigantisch beroep op je doorzettingsvermogen, aanpassingsvermogen, flexibiliteit, incasseringsvermogen en geduld. In Nederland was ik ook al ongeduldig en niet de meest flexibele, maar in de dagelijkse routine komt dat niet zo tot uiting. Hier werd ik meedogenloos geconfronteerd met mijn tekortkomingen. Vooral mijn (gebrek aan) geduld werd regelmatig op de proef gesteld en zorgde op z'n tijd voor wanhoop en boosheid.
Nog maar zeven jaar geleden leefde ik het leven van een vrijgezel, met een boeiende, internationale baan, een uitgebreid sociaal netwerk, ik deed wat ik wilde, reisde beroepsmatig en wanneer ik zin had. Emigreren? Ik dacht er geen seconde over na. Zes jaar geleden leerde ik Rob kennen. Ik trok bij hem in in Vleuten, we trouwden, kregen onze twee kinderen. Ik verhuurde mijn huis in Haarlem, dat ik later verkocht en veranderde in de tussentijd van baan. Na zo'n 65 Franse huizen bezichtigd te hebben, kochtten we eind 2011 ons huis in de Creuse, en verkochtten binnen twee weken ons huis in Vleuten. We verhuisden hiernaartoe en overleefden het eerste jaar. Nogal wat life events in zes jaar voor iemand die niet heel erg dol is op veranderingen.
Een jaar in de Creuse. Geen enkele baan of studie leerde me meer dan het afgelopen jaar. Het was intensief, vermoeiend, legde bij tijd en wijle en grote druk op onze relatie, maar ik beschouw het eerst en vooral als een groot en verrijkend avontuur. In veelomvattendheid met weinig te vergelijken en daarom niet in een blogje te vatten. Vandaar dat ik mijn verhaal over ons eerste jaar binnenkort wat uitgebreider ga opschrijven. Voor mezelf en voor de liefhebbers. Wordt vervolgd!