Home sweet home!

Situatieschets. Zaterdagavond acht uur. Het Franse platteland. Buiten is het inmiddels flink afgekoeld. Een ruime boerenkeuken met tegelvloer en balkenplafond, een nieuwe moderne, maar in het plaatje passende keuken voorzien van alle gemakken, een ouderwetse natuurstenen schouw met een aangenaam houtvuurtje in een prominente kachel, een laptop met internetverbinding. Boven twee slapende kinderen in sfeervolle hoge slaapkamers, met krakend houten vloeren, piepende luiken en ouderwets hang- en sluitwerk en met een Frans behangetje dat al jaren meegaat. Oma leest een boek bij de kachel; opa kijkt tv; Nederlandse televisie wel te verstaan met behulp van de schotel die Rob provisorisch aan de regenpijp heeft opgehangen. Kortom: we zijn verhuisd naar ons eigen stulpje. Daar ging nog een hele organisatie aan vooraf. Maandagmiddag arriveerden mijn ouders om te helpen. Dinsdag hebben Rob en ik het huis helemaal schoongemaakt (en ervaarde ik dat we echt een Heel Oud Huis hebben gekocht). Woensdag kwamen de Nederlandse verhuizers met de verhuiswagen en onze inboedel. Nederlandse vrienden met een chambre d'hotes in de omgeving boden de helpende hand; hulp die we goed konden gebruiken en waar we erg blij mee waren. Het was hard werken en het zonnetje brandde hoog aan de hemel, maar binnen drie uur was de verhuiscontainer leeg en waren we allemaal erg toe aan een koud biertje onder de lindenboom. Deze staat pal voor ons huis met een stenen bankje tegen de stam; reeds bij de bezichtiging vond ik het al een fijne plek. Donderdag bleef mijn moeder met de kleine Manu in de gite, en brachten wij Viggo naar school, die ik onverrichterzake meteen weer mee mocht nemen bij gebrek aan een juf. De directeur hield een lang betoog onder het afdakje van de ingang van de school, waar de ouders altijd wachten tot de kinderen naar buiten komen. Een politiek verhaal over het hoe en waarom van het ontbreken van de juf, maar door de drukte rond de verhuizing stond mijn hoofd er niet naar, en bovendien was Viggo er - aan zijn onderdrukte glimlach te zien - zelf  niet rouwig om. Aldus togen we met z'n vieren, Rob, mijn vader, Viggo en ik, naar huis om de bedden in elkaar te zetten, de wasmachine te plaatsen, de keuken in te richten en alle andere zaken die nodig zijn om minimaal comfortabel te wonen. Buurvrouw Martine kwam informeren of we nog wat nodig hadden en besprak met mijn vader de stand van de fruitbomen en hoe deze al dan niet te snoeien. Vrijdagochtend maakten we de gite schoon, en verlieten we ons tijdelijke verblijf, een fijne plek waar ik me enorm thuis heb gevoeld. En nu zitten we dus bij de kachel in de keuken. Waar de tv tijdelijk op een Grand cafe Paris tafeltje staat waar Paul de Leeuw zijn 50ste verjaardag viert. Waar de snoeren van de laptops de hele keuken doorkruisen, waar veel nog in dozen staat, en waar nog zo ontzettend veel te doen is, zowel in huis als in tuin. En in de weinige momenten van rust tel ik de keren dat ik verhuisd ben. Op mijn vierde verhuisde ik van mijn geboortedorp Waalre naar Knegsel (1). Hier groeide ik op tot ik op mijn achttiende 'op kamers' ging in Tilburg. In deze stad versleet ik maar liefst vier studentenkamers en woonde ik nog een tijdje samen (6). Vanwege mijn baan bij het Eindhovens Dagblad kwam ik terecht op een donkere zolderverdieping in Eindhoven (7). Daarna volgde een baan bij dagblad Rijn en Gouwe in Woerden, en trok ik tijdelijk in bij een nichtje in Utrecht (8), waarna een eigen kamer in Utrecht (9) volgde, en een aanleunwoning in Woerden (10). Daarna vertrok ik naar het buitenland, Marokko en Ghana, en bij terugkomst huisde ik tijdelijk bij een vriendin in Den Bosch (11) tot ik een bovenwoning kreeg aangeboden in Amsterdam (12). Na een paar jaar, ik had inmiddels een serieuze baan, met een serieus salaris, verlangde ik naar een echt huis, met een vaste trap naar boven, en een tuin. Op mijn 35ste kocht ik mijn eigen tussenwoninkje in Haarlem (13). Anderhalf jaar later kwam ik Rob tegen (in eerste instantie virtueel) en verhuisde ik, zwanger van Viggo, naar Vleuten (14). En nu - as I write - kom ik er achter dat deze verhuizing naar Frankrijk het mooie ronde getalletje van 15 herbergt. Prachtig! Ik ben nogal bijgelovig en bovendien gek op mooie ronde getallen. Want ik wil voorlopig niet meer verhuizen. Omdat het zo ontzettend stressvol en vermoeiend is. Omdat ik mijn kinderen een stabiele en fijne plek wil geven. En omdat het hier zo heerlijk is en ik hoop dat we ons hier thuis zullen gaan voelen, gezond blijven, het financieel kunnen redden en geen heimwee krijgen. Ik ben voor de vijftiende keer verhuisd. Ik ben thuis. We zijn thuis.

Na afloop van het legen van de verhuiscontainer genieten we van een koud biertje onder de lindenboom.

De schotel provisorisch aan de regenpijp.

Maar dan heb je ook Hollandse televisie.

De nieuwe keuken, alleen het eiland(je) moet nog worden afgewerkt.

 

De zitmaaier wordt ingewijd, een heuglijk moment!