George

Please meet George.

Eindelijk schijnt de zon weer haar warme stralen over de Creuse, dat heel langzaam tot leven komt. De velden kleuren groen met de vrolijke afwisseling van vele witte madeliefjes en gele paardenbloemen en ook de fruitbomen staan voorzichtig in bloei. De Charolais liggen voor het eerst sinds lange tijd weer gestrekt in het weiland, luierend in de zon, de jonkies lekker tegen de volwassenen aan. 
In deze prachtige setting rijd ik naar mijn afspraak, terwijl ik keihard meezing met Adele die inmiddels ook doorgedrongen is op de lokale radiozender France Bleu Creuse. In een gehuchtje waar nog opvallend veel permanente bewoning is, ontmoet ik een aardig, Engels echtpaar dat na tien jaar in de Creuse besloten heeft het huis te koop te zetten en terug te keren naar Engeland, naar de kinderen en kleinkinderen. 
Hoewel ik me tijdens het telefonische voorgesprek een beeld probeer te vormen van het huis en de locatie, is het altijd weer spannend wat ik aan ga treffen. Nu ben ik blij verrast. Dit type huis spreekt een grote groep aan: typisch Creusois, opgetrokken uit gestapeld natuursteen, gezellige luikjes aan de ramen. We maken kennis, ik laat de mooie, maar magere hond die ik met mijn gebrekkige kennis van honden identificeer als een hazewindhond, aan me snuffelen. We chitchatten wat, meneer leidt me rond door het huis, en dan valt me op dat de zon prachtig op de voorgevel schijnt en aangezien ik die mooie gloed niet wil missen, besluit ik eerst de buitenfoto's te maken. Ik werk geconcentreerd - ik ben nogal een freak waar het de foto's betreft, ga kriskras de tuin door en fotografeer uit alle hoeken - en ben dankbaar voor de zon en de planten die eindelijk in bloei staan. Plots staat de eigenaar naast me. "Nice garden", complimenteer ik, want de tuin die een prima formaat heeft ziet er uit om door een ringetje te halen. "We wilden niet te veel land", vertelt de eigenaar, want dan ben je alleen nog maar het maaien. We willen juist genieten." "Ja, dat herken ik wel", zeg ik, en mijn gedachten dwalen af naar ons eigen domein. We hebben zo'n 2,3 hectaren land, waarvan het overgrote deel wordt gebruikt door de boer, maar dan blijft er toch nog ruim een halve hectare over die we zelf moeten bijhouden. Rob vindt het leuk om te doen, dat is niet het probleem, maar met alle andere werkzaamheden en activiteiten, is het eigenlijk te veel. Nu we twee weken weg zijn geweest, naar Nederland en Spanje, moet er dringend gemaaid worden. Het is er nog altijd niet van gekomen, maar graag willen we een paar dieren, geiten of schapen, zodat we uiteindelijk nog maar een paar duizend meter hoeven maaien.
We lopen terug naar het huis, als de eigenaar me wijst op een nogal grote schildpad, die op de restanten van een krop sla zit. "Please meet  George", zegt hij. "We hadden deze naam al gegeven, maar eigenlijk is ze een meisje." Langzaam kruipt George van haar krop af, en ze lijkt nieuwsgierig naar deze onbekende bezoekster. Liefkozend pakt de Engelsman haar op, en vertelt hoe het vermoedelijk meer dan zestig jaar oude diertje de tuin reeds bewoonde toen ze er tien jaar geleden kwamen wonen. Hoe ze een slaapplekje voor haar creëerden van droge bladeren onder het stenen bankje tegen de voorgevel aan, hoe ze hier de nachten doorbrengt. De winters daarentegen brengt de schildpad geheel door onder de grond; ze weten exact waar ze zich dan bevindt en bewaken de ingang heilig. "In april komt ze dan weer tevoorschijn", lacht de eigenaresse die intussen bij ons is komen staan, en ze voegt er aan toe dat het in de Creuse eigenlijk te koud is voor haar. Intussen voert haar man het beestje een rauwe boon. George smakt er lustig op los. "Ieder seizoen heeft ze een andere voorkeur voor eten. Dit voorjaar is het sla en boontjes, maar het zijn ook wel eens aardbeien geweest." Ik vraag of ik een foto mag maken om thuis aan de jongens te laten zien, en vertel dat ze het geweldig zouden vinden de schildpad met eigen ogen te bewonderen. George heeft het getroffen met zijn Engelse baasjes, die duidelijk dol op hem zijn, en ik vraag hoe dat nou moet als het huis verkocht is. "Ze kan niet met ons mee naar Engeland, helaas", zegt de eigenaresse een beetje bedroefd. Haar man: "Dan mag jij haar hebben, voor je zoontjes!" Ik lach, bedank hem, en vraag of George toevallig ook gras eet. Dan pak ik mijn spullen er weer bij, en vraag hoe het huis ligt ten opzichte van de zon. De zon komt daar op, zegt de vrouw des huizes, dus dat is het oosten, en ze wijst naar het schuurtje tegenover het huis. "Dat is 's ochtends het warmste plekje, want daar wandelt George iedere ochtend naartoe."
  

Op 10 april hadden we onze uitvoering met het Chœur éphémère, het Gelegenheidskoor in de kerk in Aubusson. Ondanks dat het eindelijk weer prachtig weer was, zat de kerk bomvol.

De opbrengst van het concert is bestemd voor het onderhoud van het prachtige orgel.

Vakantie in Frigiliana, Spaans Andalusië.

Ons vakantiehuisje, met uitzicht op de Middellandse Zee.

Frigiliana, een idyllisch en typisch Andalusisch dorp vlak boven het stadje Nerja. Het dorp is enkele malen tot mooiste dorpje van Spanje uitgeroepen.

En niet ver er vandaan ligt Cómpeta, ook al een en al charme.

Gezellig terrassen in Cómpeta met broer en schoonzus van Rob en onze oude Nederlandse buurtjes die hier tegenwoordig wonen.

Aan zee in La Herradura.

Sea art.....

Wandelen van Cómpeta naar Canillas de Albaida en door de bergen weer terug.

Canillas de Albaida.

El Acebucal, een dorpje in het ruige natuurpark Parque Natural Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama met een indrukwekkende geschiedenis. Het dorp is na de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) zo’n vijftig jaar onbewoond geweest.  Toen keerde 1 man (een zoon van een oorspronkelijke bewoner) terug om het dorp te kopen en opnieuw op te bouwen. De wederopbouw was een enorme klus want vrijwel alles werd met de hand gedaan en tot 2003 was er geen elektriciteit en stromend water aanwezig in het dorp. Tegenwoordig wordt het merendeel van de huizen verhuurd aan toeristen. 

Bij het vakantiehuisje van Menno en Hélène.

Laatste dag regent het en bezoeken we het Parque de las Ciencias in Granada. Op 70 vierkante kilometer biedt het museum een enorme keuze aan fascinerende, vaak interactieve informatie op het gebied van natuurkunde, astronomie, geologie, technologie, biologie, geschiedenis en kunst.

Botanische tuin.

Observatietoren.

Knuffelen met Einstein.

Laatste avond......

In Nederland wacht ons verse asperges met witte wijn....!

Manu viel maar weer eens van een muurtje in Spanje en bezocht de eerte hulp in Cómpeta. Oma en tante halen een week later in Eindhoven de hechtingen er uit. 

Familie-etentje in Eindhoven.

Terug in La France....Koningsdag op tv!

Blijken zwemdiploma's toch te bestaan in Frankrijk....

En het gras.....dat groeit maar door.....