Koolmeesje, net uit het nestje gevlogen.....
"Marieschka!"
De buurvrouw is zojuist gearriveerd, maar laat de auto ronkend op ons
doodlopende weggetje staan en haast zich met grote spoed in mijn richting. Het
lijkt er op dat ze een belangrijke mededeling heeft. Ik heb zojuist Manu van de
schoolbus gehaald, en doodgemoedereerd wandelen we zoals iedere dag de
tweehonderd meter naar huis.
"Je
moet gaan tanken", zegt ze, helemaal buiten adem. "In Auzances is al
niks meer te krijgen, en nu rijden de mensen naar Merinchal." Ik ben een
beetje overdonderd. Ik heb in de loop van de dag wel wat berichten gezien, en
mailtjes voorbij zien komen van bezorgde collega's, over de acties bij de
benzinestations. Maar die belanden meteen in de prullenbak. Soms is het prettig
je hoofd in het zand te steken. Want met een volle agenda met afspraken, en dus
vele autokilometers, komt dit gedoe me niet goed uit. Bovendien, denk ik als zo
vaak, die acties zijn in de grote steden maar niet op de campagne. Maar nu is
het probleem klaarblijkelijk toch de Creuse binnengedrongen.
"Tsjonge",
zeg ik ietwat beduusd. "Dus ik moet gaan tanken". "Ja",
beaamt buuf. "Zo snel mogelijk." Ik zeg: "Benzinetekorten, dat
is toch meer iets uit Afrika?" "Neehee", lacht buuf. "Niet
alleen in Afrika. Ook in Frankrijk." En fijntjes voegt ze er aan toe dat
de supermarkten binnenkort waarschijnlijk ook leeg zullen zijn.
Laat ze
gewoon aan het werk gaan, in plaats van demonstreren en staken, denk ik
cynisch. Ik overtuig Manu, die reeds drie kwartier in de schoolbus heeft
gezeten en nu graag lekker thuis wil relaxen, dat we echt even diesel moeten
scoren. Omdat anders de pomp misschien leeg is en we niet meer weg kunnen, voeg
ik er dramatisch aan toe, in de hoop dat mijn vijfjarige de ernst van de zaak
in ziet. "Oke dan", verzucht hij gelaten en stapt braaf in de auto.
Onderweg bel ik Rob, die op de terugweg is naar huis, en vertel ik wat de
buurvrouw heeft verteld en dat hij echt à la minute moet gaan tanken. In
Merinchal aangekomen is er niets aan de hand; er is slechts een andere
automobilist en die lijkt zich van geen kwaad bewust. Ik maak een snelle
optelsom en concludeer dat ik met deze volle tank de week wel door kom en
voldoende overhoud om Viggo aan het einde van de week op te halen.
Onze oudste
is deze week op schoolreis naar Viscomtat, in het Parc Naturel du
Livradois-Forez, in de Puy de Dome. "Naar de bergen", antwoordt Viggo
als mensen vragen waar hij precies naartoe gaat. Met drie klassen, zo'n 45
kinderen, en een stuk of wat begeleiders zijn ze deze maandagmorgen in een
grote tourbus vertrokken, opgewonden, enthousiast en ook een tikkeltje nerveus.
Als Hollandse moeder vind ik het heel wat, zo'n schooltrip van vijf dagen en
vier nachten, voor een achtjarige. En dan te weten dat sommige kinderen nog
maar zes jaar zijn. Maar de gedegen en professionele voorbereiding wekt
vertrouwen en ik gun Viggo deze beleving met zijn schoolkameraden van harte. Er
is een informatiebijeenkomst belegd, waar foto's van de groepsaccommodatie
zijn vertoond, een indrukwekkend gerenoveerd corps de ferme op een terrein van
tien hectaren, geschikt voor maximaal zestig gasten binnen en honderd gasten op
de camping. Tijdens de schooltrip - 'La classe decouverte Patrimoine et
Artisanat' - leren de kinderen over het dagelijkse leven in vroegere tijden, en
de verschillen in wonen, werken, gebruiksvoorwerpen met de huidige tijd. Ze
bezoeken een 'bestekmuseum' in Thiers, leren zelf een mes maken, bezoeken een
honingmakerij, een 'papiermuseum' in Ambert en zullen zelf een 'construction en
bois' maken. Uiteraard vul ik vooraf een berg formulieren in, we zijn het
inmiddels gewend, en ik teken voor het transport, dat Viggo's foto's niets op
social media worden geplaatst, en ik krijg een gedetailleerde lijst mee met wat
er allemaal mee moet en niet mee mag. Mobiele telefoons, voor zo ver de
kinderen hier al over beschikken, mogen niet mee, dus direct contact is niet
mogelijk, maar er is een berichtenservice, '5sur5séjour', waar de kinderen en
de juffen berichten op achterlaten. De kinderen mogen wel een wegwerpcamera
meenemen, maar helaas gaat Viggo's Kidizoom, een digitaal horloge waar je ook
foto's en filmpjes mee kan maken en spelletjes op kunt spelen, een paar weken
voor vertrek kapot. Er zit nog garantie op en bol.com wil best een nieuwe
opsturen, maar niet naar Frankrijk. Rob vindt nog een oud mobieltje waar je foto's mee kan maken, maar Viggo wil het ding niet omdat het een
mobieltje is en die mag je tenslotte niet meenemen, ook al kun je er niet mee bellen.
"Help!", denken wij, onze zoon begint te denken en handelen als een
Fransman! Star, stug, niet flexibel, niet vernieuwend, en zeker niet 'out of
the box'. Dit moet stoppen! Ik doe het mobieltje in zijn rugzak, en zeg dat hij
gerust aan de juf kan uitleggen dat hij er niet mee kan bellen en er alleen
foto's mee wil maken. Met de nodige tegenzin gaat hij akkoord.
Ik dwing mezelf
te wachten tot na het eten en dan luisteren we met z'n drieën de eerste
berichten af. Allereerst de juf van Viggo die kort en krachtig uitlegt dat ze
goed zijn aangekomen, dat ze gaan eten en dat alles goed gaat, haar zinnen vele
malen onderbrekend met 'voilà'. Dan veel gekraak, gepiep en gelach en enkele
hoge jongensstemmen. De jongens uit Viggo's klas, op eentje na die niet mee mag
van zijn ouders, mogen allemaal hun naam opdreunen. En dat is dan meteen het
enige dat ik de hele week van hem hoor.
Gedurende de
week neemt de sociale onrust in Frankrijk grote proporties aan. Protestmarsen,
stakingen, blokkades zijn aan de orde van de dag. De strijd gaat tussen de
machtige vakbonden en de regering van president Hollande over de nieuwe
arbeidswet die flexibeler moet worden, om de Franse economie te versterken en
het voor werkgevers minder riskant te maken mensen in dienst te nemen.
Frankrijk kampt nog altijd met een werkeloosheid van meer dan tien procent. De
35-urige werkweek bijvoorbeeld is in de nieuwe wetgeving niet langer heilig en
werknemers kunnen makkelijker worden ontslaan. Dit druist zeer in tegen het
Franse, socialistische gedachtegoed, en de woede is enorm. Ik volg het nieuws
tussen de bedrijven door en hoor Adriaan Schout van Clingendael zeggen dat
premier Valls geen andere keus heeft. "De hervormingen moeten worden
doorgezet. Anders blijft de groei in Frankrijk tegenvallen en de schulden
oplopen, en dat heeft gevolgen voor andere Europese economieën." Een
strijd tussen aloude tradities, denkpatronen, normen en waarden versus
vernieuwing, loslaten van oude zekerheden, openstaan voor nieuwe, andere
ideeën.
Op
vrijdagmiddag is het eindelijk zo ver en kunnen we Viggo weer ophalen. Als
we Manu ophalen, horen we dat de bus uit Viscomtat een uur vertraging heeft. We
vertrekken met onze jongste naar het speeltuintje in Auzances, en zitten de
tijd uit. Eindelijk arriveert de bus er en het valt me op hoe gedisciplineerd
de kinderen uitstappen en naar hun bagage op zoek gaan. Geen hysterische toestanden,
maar rustige begroetingen met de ouders. We hebben groot respect voor de juffen
en ander personeel die deze reis hebben georganiseerd en begeleid.
Groepsgebeuren in goede banen leiden, dat kunnen ze hier goed. Of het nou
stakingen zijn, schoolexcursies of zomerkampen, de Fransen hebben er veel
ervaring mee.
In de auto
naar huis vertelt Viggo wat de reden was voor de vertraging. De bus is
uitgerust met een alcoholslot, verplicht bij leerlingenvervoer. De chauffeur
moet iedere keer voor vertrek een blaastest ondergaan, en als deze ongunstig
uitpakt, kan hij niet starten. Tijdens de lunch, vlak voor vertrek, had hij een
glaasje of meer genuttigd en dus kon het gezelschap niet beginnen aan de
terugreis. Viggo vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is,
maar wij kijken elkaar met grote ogen van verbazing aan. Vier jaar in
Frankrijk, en het land blijft ons verrassen. Of hij zijn mobieltje nog heeft
mogen gebruiken, vraag ik. "Nee, dat mocht niet", zegt Viggo. En
daarmee is de kous af.
's Avonds
luisteren we naar het commentaar van Frankrijk correspondent Ron Linker op de
sociale onrust. Rond het EK voetbal in Frankrijk worden nieuwe acties verwacht met
grote impact op het EK en het dagelijkse leven. "Het wordt een onrustige
zomer", voorspelt de verslaggever met een ernstige blik.
Zondag is
het moederdag, alleen Rob heeft uitgerekend dan een 'mannenweekend' in
Clermont-Ferrand, waarbij karten en bier drinken hoofdonderdelen uit het
programma zijn. "Hoe moet dat dan, met het ontbijt op bed en zo",
vraagt Viggo oprecht bezorgd. Op moederdag kruipen ze 's ochtends allebei bij
me in bed en mag ik de cadeautjes uitpakken. Van zijn zakgeld voor op reis
heeft Viggo een klein notitieboekje gekocht in het papiermuseum. Ik ben ontroerd en besef eens te meer dat kleine jongetjes groot worden.
Ik kijk naar
buiten, en zie dat de koolmeesjes die nestelden in het vogelhuisje aan de
voorgevel eindelijk zijn uitgevlogen. Een kleintje blijft zitten op de
vensterbank, en tikt wat tegen het glas van het raam. Manu wil 'm pakken, en
mee naar binnen nemen. "Als huisdier, mama!" Ook de eekhoorntjes
hebben zich voortgeplant, want er circuleren allemaal kleintjes door de tuin,
zo schattig om te zien.
Viggo is
weer terug op het nest. Na een week van continu regen is het eindelijk droog en
piept de zon langzaam weer door. Ik kijk op vrijdagmiddag naar de kwartfinale
vrouwentennis Roland Garros. Onze Kiki Bertens strijdt dapper tegen de nummer
een, Serena Williams. Ze verliest maar Nederland heeft er een topper bij. La
vie est belle.
|
|
