Een veilige haven

Het is zaterdagmorgen. Er hangt regen in de lucht en er zijn flinke stormen voorspeld. De houtkachel is enkele dagen geleden voor het eerst weer ontvlamd; de herfst heeft definitief zijn intrede gedaan. 

In zijn trainingspak voor het nieuwe voetbalseizoen komt Manu de keuken in, niet helemaal uitgerust van een intensieve week op het Lycée en internaat, met naast de gewone lessen zes uur voetbal op school en twee trainingen van anderhalf uur bij de voetbalclub. Het is al lang donker als hij op vrijdagavond thuiskomt, en vandaag mag hij weer naar Guéret voor de competitie. Aan inzet en motivatie geen gebrek. 

Driftig sopt hij zijn croissant in de warme chocomelk en kijkt verbaasd op  als ik een vies gezicht trek. Het is voor hem de normaalste zaak van de wereld; hij ziet dit iedere dag om zich heen. De 'verfransing' van de jongens toont zich in vele hoedanigheden, maar is het meest zichtbaar in eten. De grote zak met gesmeerde broodjes, altijd goed voor een snelle en efficiënte reis naar Nederland of naar een vakantiebestemming, heeft sinds een tijdje plaatsgemaakt voor een grote bak maaltijdsalade waarbij we tussen de middag stoppen om het op te eten. Liefst met een zakje chips erbij. We nemen nog net geen kleedje mee. "Die droge broodjes zijn niet te eten!"

Als de mannen zijn vertrokken voor het voetbal, loop ik de tuin in om de was op te hangen. Niets zo fijn als een wapperende was in de koude herfstlucht en ik houd mezelf voor dat de regen nog even wegblijft. Ik struikel over de vele appels en peren op de grond, en besluit de mooie op te rapen en als ik dan toch bezig ben raap ik een volle mand walnoten. Als ik alles wil plukken en verwerken, ben ik dagen bezig en die tijd heb ik niet, dus ik moet accepteren dat het overgrote deel in de bodem verdwijnt. 

Ik neem een momentje om te genieten van de stilte, tuur naar de weilanden en bossen die ons huis omringen, de grazende koeien achter de heg. Ik droom van zeeën van tijd, om oneindig veel appelmoes te maken, boeken te lezen, naar onbekende plekken te reizen. Simpelweg geen haast te hebben. Maar de eerste druppels op mijn gezicht brengen me terug in de realiteit, en snel haal ik de kleding van de lijn.

De telefoon gaat. Het is een Nederlander wiens woning ik eerder dit jaar heb verkocht. Een uniek plekje had hij, afgelegen, met een wilde tuin aan een rivier, met een piepklein strandje waar hij een, zoals hij het zelf noemde, Summer house, had gebouwd. In realiteit was het een houten hok, weliswaar met ramen, de binnenkant volledig gevuld met een bed met een kleurige sprei over het dekbed. Hier sliep hij in de zomers omdat het er lekker koel was. Een uniek plekje, met alleen de geluiden van het stromend water, het ruisen van de bomen en het gekwetter van de vogels. 

Plotseling werd hij ernstig ziek en moest hij wekenlang in het ziekenhuis verblijven. "Dan pas mis je de nabijheid van je familie en dierbaarste vrienden", vertelde hij destijds, en in al zijn kwetsbaarheid voelde hij dat hij daarnaar terug moest. De woning was binnen mum van tijd verkocht en hij vertrok naar een ruime flat in Nederland. 

"Ik kan hier niet meer aarden", vertelt hij nu, maanden later. "Ik ben mijn vrijheid volledig kwijt. Als ik de deur uit stap is er herrie. Er is altijd en overal herrie." 

Hij is vastberaden, heeft zijn familie geïnformeerd terug te keren naar de Creuse en is nu op zoek naar hopelijk eenzelfde paradijselijk plekje. Het is even stil aan de andere kant van de lijn; allebei weten we hoe moeilijk dit zal worden. "Mijn hoop ligt in jouw handen, Mariska", en we lachen.

De onrust op veel plekken in de wereld reflecteert zich bijna dagelijks in mijn werk in de makelaardij. Interessante ontmoetingen met mensen uit allerlei windstreken, ieder met een eigen geschiedenis, persoonlijke dromen en verlangens, en binnen de omstandigheden zoekend naar een nieuwe horizon, nieuwe kansen.

We zien een toename van Amerikaanse klanten die zich in Frankrijk willen vestigen, omdat ze zich in hun thuisland na de presidentswissel niet meer comfortabel voelen. Door de grote afstand en hoge reiskosten kopen ze de woning veelal ongezien, enkel op basis van video's en foto's. Ik heb op deze manier al verschillende keren een woning verkocht, niet ideaal maar ook niet onmogelijk zo is gebleken. Nu ben ik op deze wijze bezig een huis te verkopen aan een Amerikaanse van begin zestig, zo maak ik op uit de gegevens die ze heeft gestuurd. Dit keer verloopt het proces moeizaam. Ze is alleen met haar hond, en ik kan me niet voorstellen hoe je zo'n grote en spannende stap in je eentje wilt en kunt maken. Blijkbaar heeft ze daar zelf ook last van, want hoewel een voorlopige koopakte is getekend, begint ze - nu we toewerken naar een datum voor de overdracht - over allerlei zaken te twijfelen. 

Hoe ze überhaupt alles geregeld moet krijgen, haar long term visa die time sensitive is, en hetzelfde geldt voor het International Health Certificate en Pet Passport voor haar hond. Je moet er wat voor over hebben om te verhuizen naar het land van wijn en kaas.

De bloquons tout beweging in september, waarbij belangrijke toegangswegen, (lucht)havens en treinstations worden geblokkeerd uit protest tegen de voorgenomen bezuinigingen, draagt bij aan haar zorgen. Ze is bang dat de politieke en sociale onrust en onzekerheid zal leiden tot een daling van de huizenprijzen, hogere belastingen en hogere kosten voor levensonderhoud. Ze zegt mee te voelen met de Fransen en de situatie waar ze zich in bevinden.

Behalve Amerikanen, krijg ik steeds vaker Nederlanders op mijn pad, op zoek naar een woning in de Creuse en Puy de Dôme. Naast de geijkte 'rust en ruimte' spelen tegenwoordig ook veiligheid en de onbetaalbaarheid van en tekort aan woningen in Nederland een rol. Waar deze regio een paar jaar geleden gold als fijne plek voor een onbezorgd (pré)pensioen, trekken er tegenwoordig steeds meer Nederlandse gezinnen en stellen die nog moeten werken voor de kost naar Frankrijk. Ik ontmoet een echtpaar van middelbare leeftijd; de kinderen zijn zelfstandig en ze willen nu hun droom gaan verwezenlijken: Een nieuw leven op het Franse platteland. Na altijd in loondienst te hebben gewerkt, is het de bedoeling in de Creuse een eigen onderneming te starten. "We willen voor onszelf gaan zorgen", vertelt hij en ik hoor urgentie in zijn stem. Een moestuin, waterput, zonnepanelen, wat kippen en mogelijk nog wat andere dieren, moeten bijdragen aan een zo zelfvoorzienend mogelijk leven. De woning in Nederland is verkocht. De makelaar in Nederland had verteld dat inmiddels ongeveer één derde van zijn verkopende klanten de woning verkoopt met het oog op een vertrek naar het buitenland. 

Met een ander Nederlands stel, zeer internationaal georiënteerd maar met studerende kinderen in Nederland, bezichtig ik een domein met een gigantisch potentieel om meer woonoppervlak te creëren. Ze geven aan de ruimte nodig te hebben, voor het geval hun kinderen straks in Nederland niks meer kunnen vinden of kopen. "We zoeken niet alleen een huis voor onszelf, maar ook een veilige haven voor onze kinderen." Ze ogen werelds en zelfverzekerd, maar hun bezorgde blik ontgaat me niet.

Ik laat meerdere opknappers zien aan een Frans echtpaar dat hun geld wil investeren in een tweede woning op een veilige plek om te kunnen schuilen "voor als het mis gaat". Als ik enthousiast vertel dat de daken inmiddels volledig zijn gerepareerd of vervangen na de hevige hagelstorm drie jaar geleden, zie ik haar gezicht betrekken, en het dringt tot me door dat niet de perfecte staat van de daken maar de hevige hagelstorm bij haar zijn blijven hangen.

Een rustige en stille plek, liefst zonder nabije buren, is voor vele huizenzoekers een criterium waar niet mee gesjoemeld mag worden. "Is het daar echt heel stil? Helemaal geen geluiden?", mailt een jong Nederlands stel dat reeds drie jaar rondtoert met een camper, zoekende naar dat ene geluidloze plekje. 

Een Spaans-Engels homostel bezoekt een woning met een flinke lap grond, er mag nog best wat op te knappen zijn maar ook zij zoeken de stilte. En stil is het op deze plek. Dat wil zeggen, negenennegentig procent van de tijd. Want als we een ronde maken langs de moestuin, het weiland, de kippen en geiten naar het stukje bos en weer terug richting de woning, vliegen er drie bommenwerpers over het domein. Vrij laag ook nog eens. "We will see these much more in the future", zegt de Engelsman. 

Ik werp een blik op de Ierse eigenaar, een stoere kerel met een baard, oorbellen in beide oren en tatoeages op de armen, die bezig is een hooibaal naar de geitjes te brengen. In zijn vorige leven in Ierland was hij dakdekker en brandweerman. Zijn pensioen wilde hij doorbrengen op deze plek, maar door zijn slechte rug kan hij het onderhoud niet meer bijbenen en zien hij en zijn Engelse vrouw zich gedwongen afstand te nemen en iets kleiners te zoeken. Als de bezoekers weg zijn, moeten we ontzettend lachen. "Always quiet here, and then today three big bombers flying over!"

Thuis is er reden voor een klein feestje: Viggo heeft zijn rijbewijs gehaald. Het jaar 'conduite accompagnée' zat er al een tijdje op en en de verplichte drieduizend kilometer achter het stuur ruimschoots gereden. Het wachten was op een afspraak voor het rijexamen en de wachtlijst is langer geworden nu kinderen al vanaf zeventien jaar zelfstandig mogen rijden. De rijschool belde dat er onverwacht een plekje was vrijgekomen en we zouden gek zijn als we deze mogelijkheid niet zouden accepteren. Het examen verliep vlekkeloos, totdat de examinator net voor het einde even op de rem trapte en Viggo dacht dat dit een streep door het rijbewijs betekende. Maar toen hij later op de dag de rijinstructrice in de stad tegenkwam, vertelde ze hem dat hij het prima had gedaan en dat hij zijn rijbewijs had gehaald. De volgende dag verscheen de officiële bevestiging online. Een goede reden om mijn appeltjes te verwerken in een heerlijke appeltaart, dan doe ik er toch nog iets goeds mee. Het feestje wordt verder achter de computer gevierd; op zoek naar een klein autootje om Viggo de vrijheid te geven waar hij zo naar verlangt. Ook voor ons is het fijn als onze oudste zelfstandig op pad kan. De zorgen die we er voor terugkrijgen, zet ik gemakshalve aan de kant tot het zo ver is.

Eigenlijk gaat het al weken alleen nog maar over auto's en iedere vrije minuut wordt besteed aan de zoektocht naar een geschikte occasion. Goed voor de band tussen vader en zoon, maar voor mij tellen alleen de veiligheid en de portemonnee. Viggo begrijpt niks van mijn desinteresse, en hoewel ik weet dat het zinloos is, leg ik nog maar eens uit dat een auto voor mij voldoet als deze me probleemloos van A naar B brengt. 

Ik zie dat de notaris heeft gemaild naar de Amerikaanse die zich terug lijkt te willen trekken uit de aankoop van haar woning. "Mevrouw Smolders heeft uw zorgen met mij gedeeld over de onrust in de Franse samenleving en de 'bloquons tout'- beweging. Bij mijn weten is ons land niet in lockdown en gewoon bereikbaar. De aangekondigde protestacties zal vooral grote steden treffen en zullen bovendien niet lang duren. Stakingen komen in Frankrijk regelmatig voor, maar ons land leeft, vooral op het platteland."

Als de protestdag voorbij is, mail ik de Amerikaanse dat er in ons gebied niks opzienbarends is gebeurd, dat alleen mijn zoon vijf minuten vertraging had met de bus uit Aubusson omdat er een paar actievoerders op de weg bleven staan. Ik schrijf dat ik de bewuste dag meerdere afspraken had, veel heb rondgereden, en dat ik niks heb gemerkt van welke actie dan ook. Dat het enige oponthoud werd veroorzaakt door koeien die van het ene naar het andere weiland werden gebracht, en waar ik achter moest blijven rijden.

"It was just another day in paradise", sluit ik mijn mailtje af.

Alle kabels waren vorig najaar al in de grond gelegd, nu eindelijk tijd voor het plaatsen van de zonnepanelen (met hulp van Viggo)

Job done

 

Manu in het gips na val met de brommer

We hebben er een extra hulp met maaien bij

Oproep voor het mondeling examen van het diplôme national du brevet, het diploma van de onderbouw, inmiddels in de pocket voor Manu

Weekje in Nederland in het voorjaar

Open Dag bij PSV

Perisiiiiic!!!

Op de foto met de inmiddels oud-doelman van PSV Walter Benitez

Mauroooooo!!!!!

Opa en oma op de tribune

Met PSV directeur Marcel Brands

Dagje varen op de Biesbosch

Toch nog kampioen

Bezoek uit Nederland!

Na zes weken gaat de schaar er weer in

Nieuw project: Verbouwing oude badkamer en voorraadhok tot bijkeuken en entreehal met toilet

Een oude bewoner piept tevoorschijn

in de oude stoppenkast

Eerst slopen......

Van de gelegenheid gebruik gemaakt om waterfilteringssysteem aan te leggen

Raam wordt deur

Dan weer opbouwen

Nooit meer koude voeten op het toilet

De familie over de vloer met Pinksteren

Vélorail in Bosmoreau les Mines

Nog nooit echt te tijd genomen om Aubusson met een toeristische bril op te verkennen, nu met de familie wel gedaan

Lekker eten op het mooie terras van Restaurant de Colbert 

Viggo vertrekt met de schoolbus naar Aubusson voor de laatste schooldag

Laatste schooldag Manu en afscheid van Collège/internaat Jules Marouzeau in Guéret

Na zoveel bezoek was het (voor het eerst) nodig de septic tank te laten legen

Tour de France 2025 in Mont Dore

De Nederlandse renner Thymen Arensman in de achtervolging op de koploper enkele kilometers voor de finish, helaas redt hij het net (later in de Tour behaalt hij wel een etappeoverwinning)

Live aanwezig bij de Avondetappe, met Dione de Graaff, in Orcival

  

Onderhoudsbeurtje....

Paar daagjes in Nederland in de zomer

Lichtstad derby: PSV - FC Eindhoven

Vakantie Kroatië, onderweg in Lyon even langs de IKEA voor bouwmaterialen (voor na de vakantie)

Tussenstop in Bergamo, Noord-Italië, en als we er dan toch zijn pikken we de derby Atalanta - Juventus mee

Ons onderkomen voor de nacht

Op de camping aan een heerlijke baai bij Vrsar in Istrië, Kroatië

Bitcoin automaat

Dagje Pula

Sportveld op de camping

Bezoek stadje Rovinj

Midgetgolf op de camping

Wandeling naar bergdorpje Motovun

Heerlijk eten in Vrsar

Begin september....la rentrée! Manu op internaat / lycée Jean Favard in Guéret

Het kan maar duidelijk zijn: De regels van de 'section football'

Ook voetbalseizoen begonnen, Viggo nieuw bij de club in Aubusson

Manu nog steeds bij de club in Guéret

Nog meer onderhoud, dit keer aan de Landrover

Lang geleden dat we zoveel appels, peren, walnoten en kastanjes hadden

En wat doe je ermee? 

Helaas heeft Manu wederom pech, dit keer een ongelukje bij het voetbal, duim verzwikt en een klein breukje, wederom een zaterdagavond bij de Urgences in Guéret en zes weken in het gips

Overal staat de zorg onder druk, ook in de Creuse

Viggo heeft z'n rijbewijs in de pocket