De Creuse is reuze

maandag 16 oktober 2023

Een nieuw hoofdstuk (maal twee)

Het is een zonnige woensdagochtend in juni als we in alle vroegte naar Guéret rijden, de hoofdstad van ons departement op een uurtje rijden. Manu, die nog twee jaar op het Collège in Auzances zit, wil graag een overstap maken naar Jules Marouzeau in Guéret, vanwege de 'section foot', waarbij een groep van zo'n dertig kinderen naast het gewone lesprogramma zes uur per week voetbaltraining krijgt. Deze sportievelingen, die vaak van ver komen, krijgen dan ook een plek op het internaat van de school. Omdat de vraag groot is en het aantal plekken beperkt, is er een selectiedag waarbij de kinderen sportief getest worden en een individueel gesprek krijgen met de coaches. Daarnaast tellen ook schoolresultaten en gedrag mee in de beslissing de jonge voetbalfanaten al dan niet toe te laten.

Als we verschillende docenten van zijn school in Auzances moeten geloven, is er weinig kans op een plekje op Jules Marouzeau. Er zou nog nooit een jongen uit Auzances zijn aangenomen, begrijpen we. Wel meisjes, maar aangezien veel minder meisjes zich aanmelden, maken zij relatief meer kans. Sinds zijn inschrijving, heeft Manu hard gewerkt en zijn schoolresultaten zijn flink verbeterd en ook op zijn gedrag is tegenwoordig niks meer aan te merken, maak ik op uit het commentaar van de directrice in zijn evaluaties. We proberen Manu duidelijk te maken dat de kans desondanks niet zo groot is om toegelaten te worden, en dat er dan vast ook nog andere wegen te bewandelen zijn om zijn dromen te realiseren. 'Jahaaa!', is het antwoord en daarmee is de kous af.

Op een uitgebreid trainingscomplex aan de rand van de stad worden de kinderen getest op snelheid, behendigheid en baltechniek en de ochtend wordt afgesloten met een wedstrijdje. De meeste gezinnen, veelal wonend op het platteland, profiteren van de McDonald's om te lunchen. Wij hebben ons ingeschreven voor een maaltijd in de kantine van het Collège om zoveel mogelijk indrukken op te doen. Na het eten moeten we in een lange gang wachten en worden de kinderen beurtelings uitgenodigd in verschillende leslokalen voor een gesprek. Het duurt niet lang, en Manu loopt met een zelfverzekerde lach op z'n gezicht de kamer weer uit. Het liep soepel, er werden wat vragen gesteld over zijn motivatie, over zijn Nederlandse afkomst en kennis van verschillende talen. Nu is het wachten geblazen op de uitslag, die als het goed is over enkele weken met de post komt.

Ook voor Viggo is het een spannende periode. Hij doet deze maand examens voor het diplôme national du brevet, en hij heeft moeten opgeven naar welke vervolgschool hij volgend jaar wil. Als zijn voorkeur niet het 'Lycée de secteur' is, de dichtstbijzijnde school in Aubusson, moet hij in een brief motiveren wat voor hem de reden is naar een ander Lycée te willen. Zijn voorkeur gaat uit naar Jean Favard in Guéret, maar volgens zijn 'prof principal' op het Collège moet hij er van uit gaan dat hij, net als de meeste klasgenoten, terecht zal komen op de school in Aubusson.

Éen ding weten we zeker en dat is dat Viggo doordeweeks op het internaat zal verblijven, zelfs als hij naar Aubusson zal gaan. Mocht Manu onverhoopt toch aangenomen worden in Guéret, dan geldt dit ook voor hem, gezien de niet dagelijks te overbruggen afstand van een kleine zeventig kilometer.

Soms voelt het alsof we nog maar net geëmigreerd zijn, en de onbekendheid met het andere schoolsysteem maakt onzeker. Er gebeurt zo veel deze maand, dat ik niet meer kan bijhouden wanneer ik welk nieuws kan verwachten, en ik word overdonderd als Viggo op de tweede (en laatste) examendag belt en juichend vertelt dat hij is geaccepteerd op Jean Favard in Guéret. Samen met zijn beste vriend. Veel mooier wordt het niet.

Eind juni vertrekken we voor een lang weekend naar Bordeaux. Viggo, gek van vliegtuigen en van vliegen, mag voor zijn eindexamen met vriend Evann naar Eindhoven vliegen, waar ze een weekend bij opa en oma zullen verblijven. Helaas is de uitslag van Jules Marouzeau nog altijd niet binnen, en Manu zal moeten wachten tot we na het weekend weer thuis zijn. Het is ongeveer vier uur rijden naar Bordeaux, en ik probeer mijn ogen wat te sluiten en te ontsnappen aan het drukke puberkabaal op de achterbank. Dan verschijnt er een mailtje van Jules Marouzeau: 'J'ai l'honneur......'. Manu is toegelaten. Ik vertel het nieuws aan Rob, die achter het stuur zit, en we moeten er even van bij komen. Dan geef ik mijn telefoon aan Manu, die niet weet wat er aan de hand is en in zijn eigen wereldje zit. Hij is compleet overdonderd, kan het bijna niet geloven en heeft even tijd nodig om het goede nieuws te verwerken. Ik bel voor de zekerheid met de school en het blijkt te kloppen. We worden gefeliciteerd en ik krijg meteen informatie over de inschrijving en alle praktische informatie. We zullen nog vaak in Guéret te vinden zijn, zoveel is zeker. Het schoolbestaan in ons vertrouwde Auzances houdt nu abrupt op, ook dat is even slikken.

Juli 2023. En dan is het echt de aller, allerlaatste keer dat het witte schoolbusje aan het einde van ons weggetje stopt, ruim elf jaar nadat Monsieur Bernard, destijds de chauffeur van dienst, onze toen vierjarige Viggo ophaalde. Vele chauffeurs passeerden de revue, en nu zit alweer enige jaren Antoine aan het stuur. Een gezette eind vijftiger, en groot voetballiefhebber. Hij lijkt zelfs het Nederlandse voetbal beter te volgen dan wijzelf en iedere maandagmorgen, als Rob met de jongens meeloopt naar de bus, volgt een onverstaanbaar verslag en zijn persoonlijke commentaar.

Hoewel ik de jongens 's middags al jaren niet meer ophaal, doe ik dat vandaag wel. Tweehonderd meter sentimental journey. De deur van de bus schuift open. "Au revoir, bonnes vacances", zeggen de jongens. "Je vais tondre (ik ga maaien)", zegt Antoine.

Kamperen met de familie in het groene hart van Nederland rond Pasen

Halve finale Coupe de Creuse in Auzances, met het elftal van Viggo

Herstellen natuurstenen muur

Viggo maait tegenwoordig het gras

Programma dagje Parijs met klas van Viggo

Bordeaux vliegveld....Viggo en Evann gaan naar Eindhoven

Rob, Manu en ik blijven weekendje in Bordeaux

Een Creusens get together in Bordeaux

De Dune du Pilat strekt zich over 500 meter uit van oost naar west en over drie kilometer van noord naar zuid, nabij het Bassin d'Arcachon

Diploma-uitreiking klas van Viggo Collège Auzances

Tour de France doorkruist de Creuse, we gaan kijken bij Mazière aux Bonshommes, een kwartiertje bij ons vandaan

Opa en oma op bezoek!

Buurt barbecue

's Avonds spelletjes spelen

Op de restanten van een oud fort in Sermur met super uitzichten

La Vallée Gourmande

Op vakantie tussen Bordeaux en Biarritz, aan de Atlantische kust

testosteron 1

testosteron 2

testosteron 3

Dagje San Sebastian

Met de funicular, een treintje uit 1912 die speciaal is aangelegd voor de Europese adel die hier vakantie kwam vieren, de Monte Igueldo op

Boven op de berg is een pretparkje

Fietsen door regenachtig San Sebastian

Op een regenachtige dag naar de IKEA in Biarritz om spullen te kopen voor het internaat

Biarritz

Back to school en koffer mee voor het internaat

Internaat van Manu

Ehh....waar zijn de jongens nou om te helpen met stapelen?

Voetbalseizoen is begonnen voor Manu met een wedstrijd in Gouzon

De haan is gelukkig niet meer alleen....vier nieuwe kippen brengen gezelschap

Nieuw project: Renovatie broodbakhuisje tot kantoor / gastenverblijf

zondag 2 april 2023

Bed-bad-brood

De Franse president Macron heeft het lef gehad om de hervorming van het Franse pensioenstelsel door te drukken. Veel Fransen zijn woedend en het land is massaal in opstand gekomen. In verschillende grote steden worden wegen en olieraffinaderijen geblokkeerd, het vuilnis niet opgehaald, allemaal omdat de pensioenleeftijd wordt verhoogd van 62 naar 64 jaar.

Meestal kabbelt het leven in de Creuse rustig door, en sijpelt de sociale onrust hier slechts mondjesmaat en veel minder heftig dan in de stadsregio's door, en dat is ook nu het geval. We kunnen gewoon tanken, de schoolbus rijdt normaal, en de afvalcontainers aan het eind van ons gehuchtje lijken te zijn geleegd, en als dat niet zo zou zijn, zouden we het met de zes (min of meer vaste) bewoners van ons dorpje waarschijnlijk niet eens merken.

Wel hebben we last van het stakend schoolpersoneel. "Il faut se battre", we moeten strijden, zegt een docent tegen Viggo. Ze heeft de diepe overtuiging dat haar onrecht wordt aangedaan, en dat moet je niet klakkeloos accepteren. Op sommige door de vakbonden uitgeroepen stakingsdagen raadt het Collège aan de kinderen thuis te houden omdat ook het ondersteunend personeel afwezig is en de schoolkantine gesloten. Andere keren is de school wel open maar vallen er verschillende lessen uit. De docenten hebben het recht om te staken, en zijn niet verplicht vooraf te melden of ze al dan niet meedoen. Verwarring alom dus, en de jongens roepen dat ze voor die paar lessen echt niet naar school gaan. "Niemand uit mijn klas gaat!", klinkt het hier de afgelopen weken regelmatig, in de hoop ons te overtuigen.

Viggo zit in zijn laatste jaar van het Collège en doet binnenkort examen voor het 'diplôme national du brevet'. Opgetogen vertelt hij dat het examen wellicht vereenvoudigd wordt doordat er veel lessen zijn uitgevallen.

Volgend jaar zal hij naar het Lycée (vergelijkbaar met de Nederlandse bovenbouw) gaan, en door de week vanwege de grote afstanden op een internaat verblijven. We bezoeken meerdere open dagen (gelukkig gaan deze gewoon door) van scholen in verschillende omliggende steden, om meer feeling te krijgen bij dit voor ons onbekende schoolsysteem. Ook zien we verschillende internaten van binnen. Deze bevinden zich op het terrein van de school en herbergen zeer functioneel ingerichte kamers voor meestal drie scholieren per kamer met een eigen bed, bureau en kast. De vergelijking gaat natuurlijk niet op, maar het doet me denken aan de bed-bad-brood-regeling voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Daarnaast een gemeenschappelijke ruimte waar 'les lycéens' 's avonds kunnen verblijven, met een bankstel, televisie, een pool- en voetbaltafel, een koelkast en computers.

Manu heeft nog twee jaren te gaan op het Collège in Auzances, maar wil graag overstappen naar het voetbal georiënteerde Collège Jules Marouzeau in Guéret, de hoofdstad van de Creuse, en voor ons een uurtje rijden. De school en internaat zijn gehuisvest in een prachtig, oud en imposant gebouw, en tijdens de open dag krijgen we een rondleiding van twee scholieren uit het eerste jaar. We ontmoeten één van de voetbaltrainers en nemen een kijkje op het internaat. Deze is aangepast aan de jongere leeftijdsgroep (tot vijftien jaar) en er zijn geen afgesloten kamers, maar het betreft een grote zaal met een soort half open units, met een bed en een kast en gordijn dat ze 's avonds dicht kunnen trekken. Aan de wand hangt het dagschema; om half zeven 's ochtends gaat de eerste wekker en om kwart voor tien 's avonds moeten alle lichten uit zijn. Het zal toch heel vreemd zijn als ik mijn twaalfjarige 's avonds niet zelf onder kan stoppen, maar Manu ziet het nog steeds zitten. Eén troost, het is nog uiterst onzeker of hij aangenomen zal worden; dit hangt af van allerlei factoren en op de eerste plaats moet er voldoende plek zijn.

Viggo's geplande schoolreis naar Italië gaat ondanks de stakingen door en hij heeft een onvergetelijke tijd in Rome en Napels waar zijn klas allerlei culturele bezienswaardigheden bezoekt. Manu vertrekt binnenkort met zijn klas naar Rosstal in Duitsland, waar Auzances ruim 25 jaar een vriendschapsrelatie ('jumelage') mee onderhoudt. We worden uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst op school waar één van de leerkrachten de organisatie en programma van de reis toelicht. Om meer interactie te genereren met de Duitse gastfamilies, zijn enkele aanpassingen doorgevoerd. Zo zal er maar één scholier per gastgezin geplaatst worden in plaats van twee in voorgaande jaren, en wordt de zaterdag doorgebracht met de familie. Enkele ouders tonen zich bezorgd. Hoe gaat dat dan met de taal? De voorzitter van de vriendschapsband wuift de bezwaren luchtig weg. De Duitse kinderen spreken zeer goed Engels, ("daar kunnen wij Fransen nog een puntje aan zuigen"), en de matches vinden plaats op basis van interesses.

Op een zaterdagmiddag, aan de rand van het voetbalveld in een naburig dorpje, heb ik het nog even over de reis naar Duitsland met de moeder van een vriendje van Manu. Ze vindt het maar niks dat haar zoon alleen komt te zitten in een Duits gastgezin en is bezorgd.

Manu moet lachen als ik het hem in de auto op de terugweg vertel. Hij vindt het overdreven, en is zelf nergens bang voor. Ik realiseer me dat wij als Nederlands gezin in Frankrijk al zoveel (taal)hobbels hebben moeten nemen. Landsgrenzen zijn voor ons minder statisch dan voor de meeste klasgenoten van Viggo en Manu. De jongens zijn zo grootgebracht en weten niet beter.