Het Dak

Een hele leuke kaart vanwege Rob's 48ste verjaardag.

Als altijd kent de zomer een overvol programma. Het dak van ons huis is dringend toe aan vervanging, dat weten we al een tijdje, maar het ontbreekt aan tijd, zin en de moed er aan te beginnen. Maar nu kunnen we er echt niet langer omheen, anders is het wachten op de eerste lekkage. Na enig zoeken vinden we een betaalbare pan in dezelfde stijl als de pannen die reeds langer dan honderd jaar de woning beschermen tegen de natuurelementen. Eenmaal aan het werk, begin juli, blijken er verschillende typen pannen op het dak te liggen; de oudste dateert van 1895, meer dan honderdtwintig jaar oud! Wekenlang zit Rob op zijn knieën in het bakje van de hoogwerker en komt hij alleen naar beneden om nieuwe materialen te halen, te eten, te drinken en te slapen. Tot onze opluchting blijft het weer redelijk goed, en ook de hoogwerker laat ons niet in de steek. We hebben de machine jaren geleden niet goed functionerend, en daardoor voor een goede prijs, gekocht. Rob heeft 'm destijds aan de praat gekregen en sindsdien bewijst hij ons geweldige diensten, en besparen we duizenden euro's door het werk zelf te doen. 
Doelstelling is om half augustus klaar te zijn, omdat we de kinderen een vakantie in Portugal in het vooruitzicht hebben gesteld. Helaas gaat het in het staartje van de werkzaamheden toch nog enkele dagen regenen, en bovendien zit er als altijd veel tijd en energie in de afwerking zoals schilderwerk, houtrenovatie, zinkwerk, metselwerk en plaatsing van de dakgoten. Daardoor is het werk nog niet helemaal klaar als we naar het zonnige zuiden vertrekken. We overnachten in het pelgrimsstadje Burgos in het noorden van Spanje in een airbnb appartement op acht hoog, wat we duidelijk niet meer gewend zijn. Er is zelfs geen balkon en we drentelen een beetje om elkaar heen, geen raad wetend zo zonder buitenruimte. "Mogen we buiten spelen", vragen de kinderen. Snel de deur uit dan maar, om te genieten van deze prachtige stad met een gigantische kathedraal, sfeervolle pleinen, gezellige restaurantjes en barretjes. De stad ligt op de route van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella en overal zien we sportievelingen met grote rugzakken en wandelstokken, zoekend naar een slaapplek of een hapje eten. 
De volgende ochtend rijden we door naar Nabainhos, in de Serra da Estrela, met een top van bijna tweeduizend meter het hoogste bergmassief van Portugal, in het binnenland op twee uur rijden van de oude havenstad Porto. Op de Nederlandse camping Quinta das Cegonhas slaan we onze tent op. De camping biedt schitterende vergezichten over de omgeving. Hierdoor zijn we iedere dag van dichtbij getuige hoe Portugal pijnlijk geconfronteerd wordt met bosbranden, want elke dag zien we nieuwe rookpluimen, horen we de sirenes van de bombeiros, de brandweer, zien we helikopters overvliegen en een enkele keer ook een watervliegtuig.
Omdat we laat in het seizoen zijn, blijkt het gros van de campinggasten, in ieder geval de gezinnen, reeds vertrokken en zijn er niet zoveel speelkameraadjes meer. De jongens laten zich niet uit het veld slaan en sluiten vriendschap met een elfjarige Portugese jongen. Met handgebaren en een beetje Engels proberen ze een kaartje te leggen bij de tent. Gelukkig hebben we afgesproken met een Nederlandse vriendin en haar dochter, van dezelfde leeftijd als Viggo, die ook op de camping staan en met wie ze de hele vakantie optrekken. We bezoeken mooie oude dorpjes, de prachtige stad Porto en we maken enkele mooie wandelingen door de bergen waar de gevolgen van de branden vaak zichtbaar zijn. Tijdens één van die tochten door het wat dorre landschap komen er twee blaffende honden op ons af. Tot onze opluchting zien we al snel een jonge vrouw die in het Nederlands de honden tot de orde roept. Ze blijkt sinds kort met haar Nederlandse man en twee dochters, honden en paarden, in het huisje te wonen iets verderop, totaal geïsoleerd van de buitenwereld. We raken aan de praat, en ze vertelt hoe haar man in Nederland zestig uur in de week werkte en hoe hij daardoor tot zijn spijt zijn inmiddels dertien jaar oude dochter nauwelijks heeft zien opgroeien. Met zijn tweede dochter, inmiddels acht, moet het anders, vond hij. Het roer moest om. Ze werden verliefd op het verlaten plekje in de Serra da Estrela, waar ze begin dit jaar hun intrek hebben genomen, samen met de honden en een groep paarden en veulens. Energie komt van zonnepanelen en een windmolen; water uit de waterput. Een flinke moestuin moet de off-grid levensstijl op den duur vervolmaken. Inkomen komt uit een tienurige werkweek, achter de laptop, voor de voormalige Nederlandse werkgever. Daar kan het gezin 'riant' van leven, vertellen ze. De dochters gaan niet naar school, maar krijgen thuis les, hoewel de oudste van dertien laatst heeft aangegeven toch graag naar een Portugese school te willen. Het geheel doet idyllisch en romantisch aan.
De Nederlanders zijn bezorgd over de bosbranden, en hebben inmiddels een warme relatie met de bambeiros die hen recent heeft moeten verlossen van een brand die wel heel erg dichtbij kwam. Doordat de paarden de velden om het huis helemaal kaal eten, is het vuur niet dichterbij gekomen en kon er op tijd geblust worden.
Het verhaal maakt grote indruk op ons, maar de Nederlandse relativeert de omstandigheden. "In Nederland maken de mensen zich druk om een poep en een scheet; hier gaat het tenminste over wezenlijke dingen."
Als we verder willen wandelen, moeten we eerst de kinderen zoeken. Die hebben al kennisgemaakt met het jongste dochtertje en hebben onder haar leiding het huis en de paarden verkend. We nemen afscheid en ik hoop maar dat ze veilig blijven en snel weer rustig kunnen slapen.
Als de vakantie er op zit, overnachten we op de terugweg wederom in Burgos, ditmaal in Hostel Burgos, een trekkers hostel. De volgende dag rijden we na achthonderd kilometer 
's avonds de Creuse weer in, en geeft de temperatuur op het dashbord in de auto acht graden aan. Een beetje frisser dan we gewend zijn, maar desondanks is het heerlijk weer terug te zijn in onze vertrouwde, groene omgeving.
Na acht weken vakantie gaan de kinderen maandagochtend weer naar school. Tot onze verrassing is er buiten voor de ouders koffie en cake. 'Bonne rentrée', hangt er in vlaggetjes boven de ingang van de school. We kletsen met de andere ouders, en Viggo en Manu zijn dolblij hun vriendjes weer te zien. Acht weken is lang, voor iedereen.  Dan gaat de zoemer en moeten de kinderen naar binnen. 'Bonnes vacances', grapt één van de vaders richting de andere ouders. Een nieuw schooljaar is begonnen.

De nieuwe dakpannen worden geleverd.

Rob begint met het eerste dakvlak.

Sommige dakpannen dateren van 1895!

Joehoe! Ook ik klim even op de hoogwerker om heel snel weer af te dalen..veel te hoog!

Opa en oma op bezoek!

Oude panlatten worden ontdaan van spijkers en in stukken gezaagd, voor de houtkachel. Heel fijn om hier wat hulp bij te krijgen.

Na gedane arbeid.....een lekker koud biertje / ijsje.

Au vélo!

Ook Menno kwam weer helpen, un grand merci!

Laatste loodjes....

EK damesvoetbal! We juichen net zo hard (of nog harder) als voor de mannen.

Vakantie! Burgos!

Campinglife....in Nabainhos, Portugal.

Porto

Kabelbaan boven Porto.

Strand bij Porto.

Wandeling over Romeinse rotsige paden door de Serra da Estrela.

Viseu.

Zwembad bij de camping.

Resultaat van de bosbranden...

Kasteel van Linhares

Nieuwe schooltassen gekocht in Burgos.

Hebben ze bij Hostel Burgos Google Translate gebruikt?

Eerste schooldag, bonne rentrée!

Zomerrrrrvakantie!

Het waren vreemde tijden de afgelopen weken. Het lot leek ons niet goed gezind, de sterren stonden niet gunstig, we hadden het tij niet mee. Veel ging fout dan wel kapot.  Zo gaat er iets mis met de bestelling van  kostbaar elektra materiaal en zitten we uren aan de telefoon om te voorkomen dat we er zelf voor op moeten draaien. Andere materialen worden te laat geleverd waardoor planningen in de war worden geschopt. We zitten tijdelijk met slechts één auto en ieder (jong) gezin in de Creuse weet wat dit betekent. Waar in Nederland een auto in twee dagen wordt gerepareerd, mag je hier gerust op twee weken rekenen. Hele schema's (wie heeft wanneer de auto en waarvoor) komen er aan te pas om te zorgen dat we de belangrijkste afspraken nakomen. De laatste fietstraining van Viggo willen we niet voorbij laten gaan, dus doen we ons best hem op tijd af te zetten, maar dan hoor ik op de dag zelf op het schoolplein dat het fietsseizoen reeds afgelopen is. We zijn hier niet over geïnformeerd, en het lijkt deze weken alsof we overal zelf achteraan moeten. De kinderen slapen door de tropische temperaturen en lange avonden al weken niet voor half elf 's avonds en lopen op hun laatste tandvlees. Voor ons valt het niet mee minder hard te werken hoewel de hitte ons daar wel toe dwingt. We klagen in het Frans, in het Engels, maar het lekkerst klagen we nog altijd in het Nederlands. "Hier gaat ook veel kapot", zegt een Nederlander die in de buurt woont en die onze klaagzang rustig aanhoort. Hij heeft een logische verklaring. "We hebben gewoon veel spullen, dus dan gaat er ook veel kapot." 
Er gebeuren gelukkig ook hele leuke dingen. Ik wandel (uit gebrek aan een auto) naar een naburig dorpje om een huis in te nemen voor de verkoop, en ontdek zo een nieuw wandelpad. De Franse eigenaresse is op mij geattendeerd door haar man, die een tijd geleden de auto midden op de weg stopte om een praatje te maken terwijl ik aan het wandelen was. De sympathieke Française is verheugd kennis te maken en staat er op - als het werk gedaan is - mij terug naar huis te brengen in haar ronkende Renaultje vol sigarettenpeuken en andere troep. Met pianoles hebben we ieder kwartaal een voorspeelavond met de andere pianisten, en dit keer hebben we gewerkt aan een quatre-mains project. Zodoende leer ik enkele vrouwen kennen en één ervan blijkt nog geen kilometer verderop te wonen. Een buurvrouw die (vermoed ik) jonger is dan ik en ook nog eens piano speelt! Een zeldzame soort en ik kan mijn lol niet op.
De jongens hebben een goede evaluatie gekregen van school en kunnen zonder problemen door naar de volgende klas. Voor Viggo alweer het een-na-laatste jaar op de basisschool. Vandaag is het de laatste schooldag en mogen ze de hele dag films kijken en tussen de middag gaan ze buiten barbecuen. In mijn verbeelding zie ik op het schoolplein een varken aan het spit, hoge rookwolken boven Auzances en juffen en meesters die zich aan lange tafels te goed doen aan rode wijn. De kinderen mogen zelfs snoepgoed meenemen naar school, en als ze thuiskomen begrijp ik dat de marsen en snickers op school voor het grijpen hebben gelegen. Ondenkbaar in Nederland, schat ik in.
Ook komt er heel mooi nieuws van de school: In het nieuwe schooljaar hoeven de kinderen maar vier dagen naar school in plaats van de huidige 4,5 dag, en zullen ze op woensdag vrij zijn. Dit systeem van vier dagen was er toen we hier vijf jaar geleden kwamen wonen, en beviel erg goed. Twee jaar geleden oordeelde men dat de schooldagen te lang waren, waardoor de kinderen continu vermoeid waren en hun 'disponibilité intellectuelle' afnam. Er kwam een nieuwe indeling van vier kortere dagen plus de woensdagochtend. Echter, de kinderen lijken alleen maar vermoeider en er gingen steeds meer stemmen op voor het oude systeem. Er werd een enquête uitgeschreven waarbij een zeer ruime meerderheid van de ouders voorstander bleek van vier dagen. Er zal in het nieuwe schookjaar alle tijd zijn voor clubjes en andere activiteiten op woensdag, daar waar de kinderen nu vaak op woensdagmiddag te moe zijn om nog aan activiteiten deel te nemen. Ik ben erg blij met dit nieuws, want het betekent een retourtje met de schoolbus minder voor de jongens, en meer tijd voor andere dingen. Natuurlijk heeft het ook tot gevolg dat ik op woensdagochtend geen werkafspraken kan maken, maar deze uren kan ik op andere momenten weer inhalen. Ik besef eens te meer in wat voor vrijheid we hier, als zelfstandig ondernemers, leven. Het is soms een gepuzzel, en het vraagt veel discipline en flexibiliteit, maar we hoeven niemand om toestemming te vragen en dat is toch een ongekende luxe.

Ook Manu is inmiddels in het rijke bezit van een zwemdiploma! 

En dan heb je recht op een zwembad, zeker als het zo tropisch warm is!

Lasergamen in Le Coux in Auzances, met een leuke club mensen.