España por favor

In de badplaats Nerja, Andalusië.

Op vakantie naar een ander land dan Frankrijk of Nederland, dat was alweer een hele tijd geleden. Besteedden we onze vakantiedagen in de jaren voor onze emigratie aan de zoektocht naar een huis in Frankrijk, eenmaal gevestigd in de Limousin gingen we op vakantie in het 'eigen' land en in Nederland. Misschien was dit nog wel een tijdje zo gebleven, als onze voormalige buurtjes uit Nederland niet recent naar het Spaanse Andalusië waren geëmigreerd. Nieuwsgierig naar hun Spaanse finca en nieuwe woonomgeving, en verlangend naar een echte vakantie, eentje met zon, zee en strand, in plaats van zwemlessen die 's ochtends vroeg beginnen en/of een to do lijst met af te werken bezoekjes en aankopen in Nederland. Het heuglijke nieuws is: Het is gelukt! Budget vliegmaatschappij Ryan Air bracht ons veilig van vliegveld Paris Beauvais naar het Spaanse Malaga alwaar we een auto huurden en voor een week onze intrek namen in een heerlijk vakantieappartement even buiten het dorpje Algarobbo, een half uurtje ten oosten van Malaga. Met een eigen zwembad en een fenomenaal uitzicht over de Middellandse zee, de bergen van de Sierra de Tejeda, het witte bergdorpje Algarobbo en met een beetje geluk en helder weer zouden we volgens de Duitse eigenaresse kunnen zwaaien naar onze Afrikaanse overburen. Al met al helemaal geen vervelend plekje in een regio met een interessante mix van christelijke invloeden uit Europa en Moorse (islamitische) invloeden uit Noord-Afrika. 
Waar Viggo zich zorgen maakte dat hij niet met de Spanjaarden zou kunnen communiceren - iets wat hij nu eenmaal heel graag doet - ervaarde ik dat er van mijn kennis van het Duits, nota bene mijn beste vak op school, helaas weinig is blijven hangen. De eigenaresse van het appartement bleek echter geen enkele andere taal te spreken; zelfs geen Spaans terwijl ze al vele jaren in Spanje woont. Toen we reeds na middernacht arriveerden bij de autoverhuur in Malaga, belden we haar zoals afgesproken op, om haar een half uurtje later te ontmoeten op de afgesproken plek waarna ze ons naar het appartement zou brengen. "Wir haben jetzt ein auto geheiratet", begon ik vol goede moed, terwijl Rob achter het stuur vertaalde wat ik had gezegd. "Zijn we met een auto getrouwd?" Ook met de Spanjaarden, die doorgaans weinig of geen Engels spreken, voelde ik me regelmatig erg onthand. Niet eens de weg kunnen vragen, dat ben ik niet meer gewend!

We hebben genoten van het strand bij de gezellige kustplaats Nerja, van de vele goedkope en lekkere Tapas- en visrestaurants, van de Andalusische cultuur, de Flamenco en de gezangen, zoals tijdens een feest in het dorpje Sayalonga waar de oogst van de níspero, de mispel, werd gevierd. Wij hadden van deze oranje gekleurde, zachte en zoete vrucht nog nooit gehoord, en ze worden dan ook nog maar zelden geplant zo heb ik even gegoogeld. Hoe dan ook, het is een heerlijke vrucht en geeft de inwoners van Sayalonga een goede reden voor een feestje. Een dorpsfeest, zoals een Andalusisch dorpsfeest behoort te zijn, met paartjes op leeftijd die zonder enige gêne de flamenco dansen tussen het publiek dat tot diep in de nacht zitting neemt op de witte plastic stoelen onder de gigantische partytent die het hele dorpsplein beslaat en de feestende massa beschermt tegen het Andalusische zonnetje dat ook in het voorjaar al heel hard brandt. Met optredens van jong en oud, kleine meisjes uitgedost in de meest kitscherige jurkjes tot jonge vrouwen wier rondingen strak verpakt zijn in feestelijke flamenco jurken. Met aloude vetes die op het dorpsplein worden uitgevochten en die zelfs voor ons, buitenstaanders, niet onopgemerkt blijven.   
Maar het meest onder de indruk zijn we van de Spanjaarden zelf. Ik herkende veel in een artikel over Spanje van Volkskrant journalist Caspar Janssen die reeds twintig jaar een Spaanse vrouw -en schoonfamilie- heeft. Hij ageert tegen de negatieve beeldvorming over Spanje, als zou het een slecht presterend land zijn met luie mensen, simpele zielen die alleen aan de korte termijn denken. Janssen vindt dat Spanjaarden juist niet op Nederlanders of Duitsers moeten gaan lijken. Hij schrijft: "Twee keer gingen we met onbeduidende kwesties naar een medisch centrum. Zoals altijd in Spanje: uitstekende zorg, efficiënt, zorgzaam en overal aardige mensen. In hotels en restaurants, garages, winkels, vliegvelden: professioneel, altijd op zoek naar oplossingen. ... Het is duidelijk: dit soort kwaliteiten, liefdevol werken, aardig zijn, zorgzaam zijn, passen niet in economische modellen. En als ze al passen, dan tellen ze mee in negatieve zin. Want liefdevol werken, aardig zijn, zorgzaam zijn, dat kost tijd, dat is arbeidsintensief en doet dus afbreuk aan efficiency, aan verdienvermogen, aan arbeidsproductiviteit."
Op het vliegveld bij het inchecken kwam Rob er achter dat hij de sleutel van de huurauto was vergeten in te leveren. Snel liep hij naar buiten in de hoop dat de vertegenwoordiger van de verhuurorganisatie nog aanwezig zou zijn. In de snelheid vergat hij dat hij enkele persoonlijke spullen, zoals zijn portemonnee, reeds in het bakje had gelegd dat inmiddels op de rollers door de scan was gegaan. Ik vroeg de eerste de beste medewerker om hulp, en had in de paniek niet door dat het een schoonmaakster betrof. Ik spreek geen Spaans, zij geen Engels, en hoewel het helemaal niet haar verantwoordelijkheid was, regelde zij dat er iemand kwam die ons verder kon helpen. Uiterst vriendelijk allemaal, en binnen vijf minuten hadden we de spullen terug. Stoere motoragenten in Malaga zwaaiden zonder uitzondering naar onze jongens die met meer dan gemiddelde interesse de blinkende motoren bekeken. De ober die de benen onder zijn lijf vandaan liep op een druk toeristenterras, en tot onze verbazing toch de tijd nam onze jongens een aai over de bol te geven. De openheid, de spontaniteit, de gemoedelijkheid en de passie van de Spanjaarden heeft ons ontroerd en ons bezoek aan dit innemende land is zeker niet het laatste geweest. 

  

Vliegveld Paris Beauvais. De kinderen gaan voor het eerst vliegen!

Cómpeta, het Andalusische bergdorpje waar onze voormalige Nederlandse buurtjes Harald en Marina neergestreken zijn.

 

De luxe van een eigen zwembad(je)!

Onze voormalige buurtjes Harald en Marina verruilden hun rijtjeshuis in Leidsche Rijn voor een Spaanse finca en genieten tegenwoordig van het Spaanse leven.

Tapas, en some more Tapas....

Op bezoek bij Harald en Marina.

En hun jonge puppies.

In het vliegtuig terug naar Frankrijk maakt Manu dankbaar gebruik van een vrijgekomen stoel. Uitgeput van alle belevenissen!

Lang geleden, Pasen in Nederland!

Bij opa en oma.

Schoonzusje jarig, gezellig tuinfeest in Hernen.

Carnaval! Schoolkinderen hebben zich uitgedost en paraderen door de straten van Auzances. Hier het klasje van Manu met Manu in oranje.

En Viggo met masker in het midden.

Groepsfoto op het schoolplein met achterin de Bonhomme Carnaval.

Good old friends! Bezoek van Gerlof en Mo! Wat een overgang, van hartje Amsterdam naar de Creuse.

en Aubusson.

Middagje Felletin...

Judocompetitie voor Viggo op zondag in Le Grand Bourg. Langer dan een uur rijden dus vroeg uit de veren.

Maar dan heb je wel weer een Diplôme.

Joehoei, de tuin staat in bloei.