maandag 29 februari 2016

Winterslaap


"MA-Maaaaah! Ik ben KLA-Aaaar!" Vermoeid hijs ik me uit bed. Ik voel me net een oud wijf met pijnlijke spieren, mijn hoofd vol snot en met een opgezet strottenhoofd waar reeds enkele dagen geen normale klank meer uit komt. Er moeten billen worden afgeveegd, en wel nu meteen. Mijn jongste kan nogal dwingend zijn (heeft-ie niet van mij).
Het is schoolvakantie, in februari, niet bepaald mijn favoriete maand. In Nederland had ik daar niet zo'n last van, daar lijken de seizoenen op de een of andere manier meer op elkaar dan hier. Hier, aan het einde van ons doodlopende weggetje, op bijna 700 meter boven zeeniveau - waar de meest gevoelige mens nog niet overprikkeld kan raken namelijk door een allesoverheersende afwezigheid van huizen, auto's, mensen, spullen - lijkt alles zo veel sterker voelbaar...de koude wind door je haar....warme zonnestralen op je gezicht....het levendige geluid van spelende kinderen op het grindpad....de stilte. De stilte is hier zo aanwezig dat we soms een hartverzakking krijgen als er ineens een straaljager rakelings boven ons huis vliegt.
Om de beurt worden we slachtoffer van vervelende griepvirusjes. Manu is ziek op de dag van Viggo's achtste verjaardag, waardoor onze oudste het beloofde uitje naar een subtropisch zwembad met golven en grote glijbanen in Clermont-Ferrand in duigen ziet vallen. Daarna wordt Viggo zelf ziek, en moeten we hem zelfs een week thuishouden van school, zo lang hebben we nog niet meegemaakt. Tegen de tijd dat het kinderfeestje gepland staat, is hij gelukkig weer op de been. Als vanouds is de hele klas uitgenodigd, zo'n 15 kinderen, maar ik ben er stiekem niet rouwig om dat een aantal van hen niet komt vanwege dezelfde griepverschijnselen en vanwege 'la chasse', de jacht. Op een informatiebijeenkomst op school in verband met een weekexcursie waar onze oudste in het voorjaar aan deel zal nemen, tikt een moeder van een klasgenootje van Viggo me op de schouders. Mijn zoontje komt niet op het verjaardagsfeestje, zegt ze. "La chasse....ééh oui", verklaart ze zich nader en kijkt me veelbetekenend aan terwijl ze haar schouders optrekt. "Natuurlijk!", zeg ik begripvol en ik glimlach. Nu heb ik niet echt een uitgesproken mening over de jacht. Ik word er regelmatig mee geconfronteerd, als ik de jagers in de oranje gekleurde hesjes en met hun jachtgeweer om de zoveel honderd meter zie opgesteld aan het weggetje naar ons dorp. Ik kijk er niet graag naar, ik vind het akelig om te zien, en de methoden van opdrijving lijken dubieus. Maar mijn overheersende gevoel is dat ik hier de nieuwkomer ben, en wie ben ik om eeuwenlange tradities van de 'locals' af te keuren. De vraag die me meer bezighoudt is of het klasgenootje van Viggo niet kan komen, omdat zijn ouders te druk zijn met jagen en hem daarom niet kunnen brengen en halen (wat naar mijn idee op te lossen zou zijn) of dat het joch zelf meegaat op de jacht. En wat zou hij zelf leuker vinden?  
Schoolvakantie en ziekte zorgen ervoor dat werken in deze periode wordt gereduceerd tot een bijzaak en ik doe alleen het hoognodige achter de computer. Acceptatie dat ik toch niet veel kan doen, blijkt het toverwoord. Als ik niet oppas word ik nog eens mindfull, en dat zonder dure cursus. Ik maak soep, heel veel soep. Kippensoep, pompoensoep en ik vind een heerlijk recept voor Mexicaanse wortelsoep met zoete aardappel en gember. En we spelen spelletjes. Pesten, dammen, memory, het hele arsenaal wordt uit de kast getrokken. Ik word genadeloos ingemaakt met memory; zelfs de jongste vist de juiste kaarten er tegenwoordig klakkeloos uit. Van vrienden krijgen de kinderen een bingo spel, met een heus molentje en tientallen minuscule balletjes met cijfers erop. Manu wordt onze draaikoning, en hij wil alles zelf doen, de getallen voorlezen, ze in het juiste bakje met het juiste cijfer leggen. Als ik wil helpen, wordt hij boos. Heel boos. Zo boos dat het niet meer gezellig is, en ik besluit hem maar te laten. Pfff....dit duurt best lang. Adem in, adem uit.
De hele dag in pyjama, de haren in een ratjetoe. Ik hoef alleen maar even naar buiten om houtblokken te halen, daar hoeft een mens zich toch niet voor aan te kleden. "We houden een winterslaap", zeg ik grappend tegen Viggo. Als we toch een keer met de auto weg moeten voor de hoognodige boodschappen (de kip, wortels en pompoenen zijn op) en een dorpsgenoot ons een beetje bevreemd nastaart, zegt mijn oudste: "Kijk hem eens raar kijken, mama! Hij weet niet eens meer wie we zijn!"
Met een vriendin ga ik naar het jazzfestival in skigebied Mont Dore, niet omdat ik van jazz houd (eigenlijk het enige muziekgenre waar ik een bloedje hekel aan heb) maar om er even uit te zijn. We hebben geluk want het lijkt de enige mooie en zonnige dag tussen de vele grijze, sombere dagen van de afgelopen tijd. We wandelen, eten heerlijk op een terras, biertje erbij en ik geniet er van even geen snotneuzen om me heen te hebben. We bespreken het leven en de voors en na's van het emigrantenbestaan in een, laat ik zeggen, minder levendige regio van Frankrijk. We kletsen voor een heel jaar en genieten van de bergen en de levendigheid van toeristen in mooie skipakken en het gesjouw met ski's, dik ingepakte kinderen en sleetjes. De jazzmuziek neem ik op de koop toe.
Zondag, we hoesten allemaal nog een beetje maar het ergste is geweest, maken we een mooie wandeling met vrienden in de ongerepte bossen van het Plateau de Millevaches. We klauteren over stenen en bruggen in de wild stromende rivier met indrukwekkende watervallen en bekijken de voormalige graanmolen Le Moulin d'Augerolles. De kinderen, die een anti wandelen grondhouding hebben, vinden het geweldig. Dit komt niet in de laatste plaats door Caspar, het uit Spanje geadopteerde hondje van onze vrienden, die ze aan de lijn mogen houden.
Na de wandeling gourmetten we samen bij het vuur van de kachel, en ontdekken we dat het op de dag af vier jaar geleden is dat we met een volgepakte aanhangwagen Frankrijk binnenreden, op weg naar het avontuur van ons leven. We laten de glazen nog maar eens klinken.
Het schemert als we terugrijden, door de bossen, weilanden, door het tapijtenstadje Aubusson, naar huis. Precies de tijd dat de hertjes actief zijn en we zien er meerdere langs de kant van de weg, ogenschijnlijk rustig grazend en zich van geen gevaar bewust.
'Allons enfants de la Patrie, le jour de gloire est arrivé'. Op de achterbank horen we onze kinderen zachtjes de eerste regels van la Marseillaise zingen, het volkslied van Frankrijk. Manu sukkelt daarna in de auto in slaap. Morgen is het vroeg dag en zal de schoolbus voor dag en dauw op ze wachten, op weg naar hun maître et maîtresse en klasgenootjes. Van de Nederlandse spelletjes naar de Franse schoolbankjes. Dan is februari weer voorbij. En wordt alles weer normaal. Ik houd van maart. Dan weet ik dat het bijna lente is.


Plateau de Millevaches
Zelfgebouwd théâtre magique.....kinderfeestje Viggo en Noémie!
Magicienne Noémie roept Viggo naar voren.....
Boys will be boys.
Blinddoekje spelen.
En dan grabbelen maar!
Schminken...
Intussen in de keuken....de papa's van de jarige jobjes kletsen bij.
Bonne anniversaire Viggo et Noémie!
Wandelen Plateau de Millevaches.











Plateau de Millevaches
    

5 opmerkingen:

  1. Wat een mooi verhaal weer (het ontroerd me) en prachtige foto's van de wandelingen in de Creuse!!
    Heimwee!! ;-)
    Nou ook al zitten we in NL ben ook blij dat het maart is hoor!
    En ook blij om te kezen dat jullie ook gewoon ziek worden daar in het dunbevolkte en wonderschone Creuse! ;-)
    Wij alle 3 buikgriep, gewone griep en vele verkoudheidjes achter de rug! (Gratis gekregen via het kinderdagverblijf? van ons meissie ;-)
    Op naar de Lente!!
    Lieve groet, uit het grijse natte holland

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Sanne, dank voor je reactie! Als jullie weer 's in de regio zijn, laat het even weten, we hebben jullie boek nog en een kleinigheidje voor Eva. Groetjes! Mariska

      Verwijderen
  2. Hoi alle 4, oh wij hebben weer met een grote glimlach op ons gezicht genoten van de familie perikelen haha. Zo leuk!! Tot gauw weer knuffel voor de mooie jongens

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha Diana, haha leuk! en nog bedankt voor de bingo, we love it! ;-)) Fijn weekend, tot snel! Mariska

      Verwijderen
  3. Dat doen we zeker! We waren er in Februari even stiekum een weekje, maar toen hadden we dus buikgriep en konden en wilde we het huis voor niemand uit, we moesten beter worden.
    Maar we kunnen niet wachten totdat we weer mogen, dus dat doen we zeker! Wat leuk en lief!
    Tot gauw.
    Liefs uit Holland

    BeantwoordenVerwijderen