zondag 5 februari 2017

Waar kan ik heen...


Vlak voor de kerstdagen vertrekken we, als altijd, naar Nederland. Ons verblijf in Nederland is altijd hectisch, omdat er zoveel moet - wat we natuurlijk onszelf opleggen - en daar willen we van af. We nemen ons voor meer dingen in Frankrijk te regelen en te kopen zodat we in Nederland ontlast zijn en kunnen genieten van familie- en vriendenbezoek of van gewoon niks doen. Het lukt deels maar het blijft lastig. Op het gebied van spullen is er in Nederland zo veel meer keuze dan in Frankrijk en vaak is het goedkoper. Het aanbod is groter, de winkels dichterbij, de service meestal beter en het digitale aanbod veel overzichtelijker en beter vindbaar. Nu heeft Viggo een cyclocross fiets nodig, waarmee hij met de fietsclub zowel op de weg kan als in de bossen. Tweedehands is er in onze regio niks te vinden, dus zetten we onze zoektocht in Nederland voort, om uiteindelijk in België (mijn ouders wonen niet ver van de Belgische grens) te slagen. De fiets is te mooi (en te duur) om ook als huis-, tuin- en keukenfiets te fungeren en aangezien Viggo's mountainbike naar Manu gaat, speuren we opnieuw het internet af op zoek naar een gebruikte mountainbike. Deze vinden we - via Marktplaats - in Limburg. Rob koopt geregeld gereedschap en andere spullen op internet en vlak voordat we naar Nederland vertrekken, is het bij mijn ouderlijk huis een komen en gaan van pakketbezorgers. Ik trakteer mezelf geregeld op een bezoekje aan de schoonheidsspecialiste, bij voorkeur in Nederland vanwege de betere prijs-kwaliteit verhouding. Maar hoe fijn zou het zijn als ik dit in Frankrijk kan doen. Ik slaag er in een betaalbare schoonheidsspecialiste te vinden in Aubusson, op 25 minuten rijden. Haar praktijk bevindt zich in het centrum van het stadje, achter in de winkel die ze ook runt met allerlei cadeau- en beauty artikelen. Het is vlak voor kerst en het is druk in de winkel, waar wel een hulp is maar blijkbaar kan die het niet alleen af, want de schoonheidsspecialiste loopt druk heen en weer tussen de behandeltafel en haar winkel. Ondanks dat het oliekacheltje staat te pruttelen is het niet erg behaaglijk, en als ze aan het einde van de behandeling de gezichtsmassage begint met werkelijk ijskoude handen en ik met blauwe lippen van de kou en totaal niet ontspannen bijna vijftig euro aftik, besluit ik dat dit een eenmalige ervaring is. Volgende keer toch maar weer in Nederland. 
Kerst is als altijd warm en gezellig en wordt gevierd volgens een vast patroon met een bezoek aan de kerk met een uitvoering van het gelegenheidskoor waar ik in een ver verleden lid van was en waar mijn ouders nog altijd in zingen. De rest van de familie komt daar ook naartoe en daarna verzamelen we voor een kerstbrunch met Brabantse worstenbroodjes en kerstbrood, een lange wandeling door de bossen, aansluitend borrelen en cadeautjes uitpakken en een lekker diner. Tweede kerstdag is er voor de familie van Rob, en we bezoeken om de beurt zijn (gescheiden) ouders in de verschillende verzorgingshuizen. Met Rob's vader - 87 jaar - gaat het al een tijdje minder goed, en we houden er rekening mee dat we dit jaar opnieuw naar Nederland zullen gaan om afscheid van hem te nemen. Dit komt veel sneller dan verwacht en terwijl het einde van het jaar nadert, en wij ons naar de Albert Heijn reppen voor rookworsten en pindakaas en ons opmaken voor de rit terug naar Frankrijk, krijgen we een telefoontje dat Marius is overleden. Het zet de wereld even op z'n kop en hakt er flink in. Rob gaat met zijn broers aan de slag met de organisatie van de uitvaart en ik probeer de kinderen zo goed mogelijk in het proces te begeleiden. Zij hebben dit nog niet eerder meegemaakt, en hun vragen rond de dood zijn soms confronterend en lastig te beantwoorden, maar ook eerlijk en puur, en ze toveren geregeld een lach op de gezichten. Er is een kerkdienst met aansluitend een bijeenkomst in het crematorium. Dit alles in de Utrechtse wijk Overvecht, waar Marius een groot deel van zijn leven heeft gewoond. Rob en zijn broers hebben vele ooms en tantes, neven en nichten, vrienden en bekenden, soms lange tijd niet meer gezien of gesproken en er wordt veel gepraat en gelachen. Naar goed Utrechts gebruik duikt een aantal familieleden de kroeg in om verder na te praten en herinneringen op te halen.
Met deze indrukwekkende gebeurtenis nog vers in het hoofd, en met alle vermoeienissen in ons lijf, rijden we de volgende dag terug naar de Creuse. Onder een van de viaducten in Parijs zien we een klein en vervallen tentje, met wat spullen links en rechts eromheen. Aan een spijker in het beton hangt een jas. Een trieste aanblik. 
Halverwege de rit staan we bijna een uur vast vanwege een ongeluk verderop, en krijgen we een berichtje van onze Franse buren die waarschuwen voor sneeuw en ijzel. 'Soyez prudent!' Inderdaad is de Creuse met sneeuw bedekt en voorzichtig rijden we de laatste kilometers in het pikkedonker over de gladde, kronkelige wegen naar huis. De buren hebben 's ochtends het hout in de kachel aangestookt, en het is in de keuken lekker behaaglijk. Er staat soep, een quiche en een taart op de tafel. En alsof dat nog niet genoeg is, ligt er als ieder jaar ook een cadeau voor Viggo en Manu.
De kinderen zijn alles bij elkaar drie weken niet naar school geweest, en als de wekker maandagmorgen om 7 uur af gaat vriest het buiten nog 10 graden en moeten mutsen, sjaals en sneeuwlaarzen weer voor de dag gehaald worden. Gelukkig hebben ze zin om weer naar school te gaan en hun vriendjes te zien. Het is voor ons allemaal fijn om het dagelijkse leven weer op te pakken. Veel tijd om bij de gebeurtenissen stil te staan, is er helaas niet. Het huis is door de vorst van de afgelopen weken door en door koud en warmt maar moeizaam op en ik duw geregeld volle kruiwagens met hout door de sneeuw om twee kachels, liefst ook een deel van de nacht, brandend te houden. Op zaterdagochtend rijden we naar het zwembad van Aubusson voor de zwemles die Manu klaar moet stomen voor de zomer. Daarnaast is er het fietsen van Viggo op woensdagmiddag en af en toe een kinderfeestje of speelafspraak en ook onze sociale agenda loopt al snel vol. Ik ben in contact gekomen met Claire, een pianolerares die in dienst van het conservatorium in Gueret lesgeeft in verschillende plaatsen in onze regio. Als ik hoor dat er in Auzances in de avond nog één plek is voor pianoles bedenk ik me geen seconde en geef ik me meteen op. Na ruim 25 jaar heb ik weer pianoles en ik vind het heerlijk. 
Rob gaat weer aan het werk, onder andere op een groot project waarbij een schuur wordt verbouwd tot woning en waar hij de elektra installatie aanlegt. Zijn werkagenda is de komende tijd vol. Na een relatief rustige periode in de makelaardij is de beer weer los, en lijken de Engelsen het vertrouwen terug te hebben nu er meer duidelijkheid is over de uitwerking van de Brexit en de rechten van Britse staatsburgers in de EU gewaarborgd lijken te worden. Verschillende collega's vertrekken voor enkele dagen naar Londen om Leggett te vertegenwoordigen op de 'France show', een grote huizenbeurs, en komen enthousiast en gemotiveerd terug. Het is 'extremely busy' geweest, en potentiële klanten lijken serieuzer dan ooit. "Geluiden als 'we willen over vijf jaar een huis kopen en waren benieuwd naar de markt', hoor je bijna niet meer", vertelt de coördinator van onze regio. Integendeel, zegt hij. "A lot who want to get into France before Brexit bites." 
Nog veel overweldigender is de toename van Franse klanten die zich tot Leggett wenden voor de aan- of verkoop van een huis. Big boss Trevor Leggett is rond de Brexit geregeld op de Franse journaals te zien geweest, en sindsdien weten vele Fransen de Leggett website en kantoren te vinden. Franse klanten stellen andere eisen, zoeken op een andere manier en willen op een andere manier benaderd worden dan bijvoorbeeld Engelse of Nederlandse klanten. Ze zijn bijvoorbeeld meer geïnteresseerd in de diagnostische rapportages die weergeven of er bijvoorbeeld asbest in een huis verwerkt is, en of de elektrische installatie gebreken vertoont. Hoofdkantoor verzoekt ons vriendelijk doch dringend nog eens kritisch naar onze Franse teksten te kijken. De marketeers van Leggett nemen de marketingstrategie nog eens kritisch onder de loep, en de Franstalige website wordt dusdanig ingericht dat deze matcht met de behoefte van de Franse klanten.
Mijn inbox ontploft zo'n beetje, de agenda is de komende tijd gevuld met bezichtigingen, en de eerste verkoop van het jaar is al een feit. Ik kan alle aanvragen nauwelijks bolwerken maar het geeft ook weer veel energie en voldoening, en ik vind het fascinerend om te zien hoe de huizenmarkt een graadmeter is voor het vertrouwen van consumenten. 
Persoonlijk zou ik verwachten dat het anders zou zijn nu de wereld zo op z'n kop staat met de knotsgekke Trump aan de macht en anti-Europeanen Wilders en Le Pen die aan populariteit winnen. 'Niet meer welkom in Frankrijk', kopt een Nederlandse woonachtig in Frankrijk op een website 'voor en door alle Nederlandstaligen in Frankrijk'. Ze doelt op de presidentsverkiezingen die binnenkort in Frankrijk worden gehouden, stelt vast dat ze niet meer in Frankrijk wil wonen met Marine Le Pen aan de macht en vraagt de lezers hoe zij hierover denken. Zoals vaak op deze portal gaat de discussie vele kanten op, maar er zijn ook serieuze en bezorgde reacties. "Ik weet wel dat mijn mooie leven in Frankrijk ten einde loopt als Frankrijk onder haar regime de EU verlaat", reageert iemand, en hij hoopt voor heel Europa dat 'de volksmenners die volgens beproefd recept één bevolkingsgroep tot zondebok benoemen aan het kortste eind trekken en we in staat blijven onderscheid te maken tussen goed en kwaad'. Een ander schrijft: "Linksom of rechtsom, er komt een verandering in het 'vreemdelingen- en uitkeringsklimaat'. Niet alleen in Frankrijk, maar overal. Dus verhuizen hoef je niet." 
Door deze discussie moet ik denken aan het liedje 'België', van 'Het Goede Doel', uit 1983. 'Waar kan ik heen?'


Is er leven op Pluto 
Kun je dansen op de maan 
Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan
Is er leven op Pluto
Kun je dansen op de maan 
Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan

Snoeien en kappen om het broodbakhuisje vrij te maken zodat we het terrein straks af kunnen zetten voor de kippen.


Wat ook weer leuke nieuwe doorkijkjes oplevert.

Viggo heeft er weer een diploma bij, na een ochtend met school in het laboratorium waar ze onderzoek hebben gedaan naar bacteriën.

Koekjes in kerststemming, van de buurvrouw.


Daar issie weer! Le Père Noël in ons dorp! Cadeautjes, hapje drankje, en gezellig bijkletsen met onze dorpsgenoten.


En de volgende dag nog meer Père Noël, in het naburige dorpje Chard
Prachtig weer in december, van winter is nog niets te merken.




Aux Pays- Bas.





Heel ontspannend, sprookjes luisteren op de langspeelplaat bij opa en oma. (Wat is dat mama, een langspeelplaat?)

En luisteren naar good old Kinderen voor kinderen.

Ganzenborden met oma.

Met vrienden uitwaaien aan zee in Zandvoort op de laatste dag van het jaar.

Terug in de Creuse.












3 opmerkingen:

  1. 😀😀😀😀jullie zijn lekker druk dus! Nig gecondoleerdmet (schoon)vader.
    Hier vandaag ook eindelijk een lekker pak sneeuw. En nu mag het voorjaar komen🌞🌞🌞liefs uit Nederland, linksom of rechtsom volgens mij is het momenteel overal hetzelfde. ;-)
    Lekker blijven zitten waar je zit toch. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Sanne, Dank voor je reactie, ja altijd genoeg te doen hier! Gelukkig is het voorjaar in aantocht! Hoe is het met jullie, en de kleine? Laat maar weten als je weer in de Creuse bent dan spreken we even iets af! Liefs van ons 4en

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi hoi alles zen gangetje hier!
    Ja, dan laat ik het je weten!
    Ik hoop gauw weer! Toe aan houtkachel, stilte en echte natuur ;-)
    Liefs uit het regenachtige holland!

    BeantwoordenVerwijderen