donderdag 12 oktober 2017

Stiltebos


We genieten momenteel van een Indian summer met zomerse temperaturen. Gelukkig maar, want aanvankelijk zette de herfst sneller in dan we hoopten en moest aan het einde van de middag de kachel aangestookt worden om het behaaglijk te houden in huis. Altijd even wennen, na de zomer vooral buiten doorgebracht te hebben. De jongens hebben tevreden geconstateerd dat het een prima schooljaar gaat worden, met lieve juffen, en de coolste schoolbuschauffeur tot nu toe. Een dertiger, een jonkie tussen zijn veelal gepensioneerde collega's, die met dit werk hun vaak magere pensioentje opleuken met wat extra inkomsten. 
Van GéGé, zoals de kinderen de nieuwe chauffeur liefkozend noemen, mag bijna alles in de bus, en hij deelt ook nog eens snoepjes uit. Totaal onverantwoord natuurlijk, en dit zou in Nederland waarschijnlijk uit den boze zijn. Het grappige is dat GéGé ook echt communiceert met de ouders. Wat zeg ik? Als ik een sms'je stuur om door te geven dat de kinderen niet meerijden, krijg ik zo waar een berichtje terug. 
Manu heeft er extra veel zin in dit jaar, omdat zijn klas samen met twee andere klassen aan de beurt is voor de jaarlijkse schoolexcursie. In maart vertrekken ze naar de Dordogne, naar Montignac sur Vézère om precies te zijn, om daar gedurende vijf dagen de prehistorie te verkennen. 
Ook de sportieve activiteiten zijn weer in gang gezet. Viggo verlengt zijn lidmaatschap bij de fietsvereniging in Evaux les Bains, en Manu heeft zijn verlegenheid overwonnen en voetbalt inmiddels met heel veel plezier bij U.S. Auzances. 
Alles loopt dus weer als vanouds, maar wat zijn die eerste weken in het nieuwe schooljaar druk en wat is het lastig om na acht lange vakantieweken in een ander ritme te komen. Het kost veel moeite en inspanning om onze professionele werkzaamheden, de kinderen, het huishouden, de tuin en alle andere uitdagingen die horen bij een leven op de campagne het hoofd te bieden. Soms voelt het als een eindeloze stroom werkzaamheden die nooit ophoudt. We hebben door ons werk door de jaren heen veel contacten gekregen, en we komen tegenwoordig letterlijk overal bekenden tegen. Laatst was ik met de jongens bij de huisarts voor de attestations médicales, de verplichte toestemming van de huisarts om te mogen sporten. Terwijl we bij de balie stonden te wachten, liep er net een Engels stel voorbij aan wie ik een paar maanden eerder een huis had verkocht. In de wachtkamer zat een andere klant, een Fransman met Italiaanse roots, met wie ik recent enkele woningen had bekeken. Zijn vrouw had ze één voor één afgekeurd. "Heb je al een leuke woning voor me gevonden?", vroeg hij lachend  terwijl we wachtten op onze afspraak met de dokter. 
Rust vind ik achter de piano en in het bos. Het liefst loop ik tegenwoordig op plekken waar ik vrijwel zeker niemand tegenkom. Vroeger deed ik altijd een 'rondje dorp', een fijne tocht van ruim zes kilometer maar met een grote kans om dorpsgenoten tegen het lijf te lopen. Daarom kies ik er tegenwoordig voor de andere kant op te gaan, naar een naburig gehuchtje met slechts een paar huizen waarvan de meeste niet permanent bewoond zijn. Ik doorkruis het dorpje niet, maar sla meteen linksaf een pad in, dat tussen twee weilanden loopt, links en rechts begroeid met bramenstruiken. Dit pad loopt over in een bos, waar het volledig stil is op het ruisen van de bomen, het gefluit van de vogels en het geritsel van de dieren na. Nu het jachtseizoen is begonnen, luister ik eerst goed of ik schoten en jachthonden hoor, maar gelukkig wordt er vrijwel alleen in de weekends gejaagd. Laatst liep ik er vroeg in de ochtend, en stonden er enkele tientallen meters bij me vandaan drie hertjes op het wandelpad.
Als er wel wordt gejaagd, blijf ik liever op de harde weg en wandel ik rechtdoor. Dan kom ik langs het enige permanent bewoonde huis, van een Fransman van onze leeftijd die sinds zijn scheiding enkele jaren geleden in z'n eentje de zorg draagt voor zijn twee tieners. Zijn ex, een depressieve en aan alcohol verslaafde vrouw, woont elders. Om zijn leuk opgeknapte, natuurstenen huis na de scheiding te kunnen behouden, zag hij zich gedwongen te stoppen met boeren, en heeft hij alle machines verkocht aan de twee andere agrariërs in ons gebiedje. Het land en enkele schuren zijn nog altijd zijn eigendom en worden verpacht. Nooit, maar dan ook nooit, zal hij de landerijen - 'la terre' - verkopen, vertrouwt hij me toe als hij me op de terugweg van mijn wandeling uitnodigt voor een drankje op het zonnige terras voor zijn huis. Het land is reeds generaties in zijn familie, en dat moet zo blijven. Ondanks het feit dat zijn zoon op het Lycée zit en voor handel en commercie heeft gekozen en het vrijwel uitgesloten is dat hij later wil gaan boeren.
Terug naar de andere wandelroute, die door het bos. Daar ben ik nog nooit één mens tegengekomen, en dat maakt deze 'stiltewandeling' van eveneens ruim zes kilometer perfect. Tot een paar weken geleden, toen er van de andere kant plotseling een medewandelaar opdook. De zon scheen door de bomen, en ik moest echt even met mijn ogen knipperen om me er van te vergewissen dat de dame die me tegemoet kwam lopen écht was, zo onrealistisch kwam het op me over. Het bleek de buurvrouw van de eerder aangehaalde gescheiden Fransman, een gepensioneerd stel van dik in de tachtig dat de zomers in het grote maison de maître doorbrengt, en rond november weer naar Clermont-Ferrand vertrekt om te overwinteren. Ze is de oma van de vrouw van de boer die ons land bewerkt en de overgrootmoeder van hun zoontje Theo. Ze vertelde op zoek te zijn naar Girolles, de eetbare paddenstoel waar de Fransen zo dol op zijn. Ze wees op het mandje onder haar arm, dat leeg was. "Niks te vinden", zei ze teleurgesteld, en er volgde een lange uiteenzetting over de redenen waarom deze geliefde paddenstoel maar niet wilde groeien dit seizoen. Overrompeld door deze onverwachte bezoeker van mijn stiltebos nam ik snel afscheid en vervolgde mijn weg. Ik moest flink doorstappen om op tijd thuis te zijn voor de schoolbus. Iets voor vijven arriveerde ik bij ons weggetje; de vrouw van de boer was er al. Zoontje Theo van vijf gaat ook met 'le car' naar school en zodoende spreken we elkaar iedere dag even. "Lekker gewandeld?", vroeg ze. "Ja heerlijk!", zei ik en ik vertelde enthousiast dat ik haar oma nog tegen was gekomen. "Ja, dat weet ik", zei de vrouw van de boer. "Ze belde me net al."





Manu heeft zijn verlegenheid overwonnen en voetbalt bij de club in Auzances.

Herfst in de oven.

Lekkere tarte aux pommes met appeltjes uit eigen tuin.






3 opmerkingen:

  1. Bonjour! Is de Indian summer al voorbij? We zagen sneeuw in Auzances!?!? Wauw! Cool!! Groetjes uit Pays Bas

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bonsoir! Indian summer heel erg voorbij...eerste sneeuw idd alweer gevallen....! Groetjes terug, à bientôt!

      Verwijderen
  2. Aaaahhh wauw! Sneeuw! Wat is dat ook alweer? :-) ik wil ook sneeuw!! ;-)
    mooie appeltaart heb je gemaakt, ik had hem ook gemaakt afgelopen week toen ik hem zag bij jou.
    Alvast gezellige tijden! Liefs uit Pays Bas

    BeantwoordenVerwijderen