De Creuse is reuze: Voetbalgekte

Eigenlijk had ik een stukje willen schrijven over Brexit, vandaag, 29 maart, gezien de vele Engelse contacten die we hier in de Creuse hebben, beroepsmatig en privé. Maar net als de meeste Engelsen ben ik na alle toestanden bij de overburen ontzettend BOB, Bored Of Brexit. En dus kies ik voor een gezelliger onderwerp, namelijk voetbal.

Of nou ja, gezellig... .

Laatst las ik deze aangrijpende column van Tommy Wieringa in NRC Handelsblad. Hij beschrijft hoe hij op een nevelige zaterdagochtend langs de kant van het voetbalveld staat om naar zijn voetballende dochters te kijken. Op het terrein naast hen speelt een ander team, met op linksbuiten een kwetsbaar en onzeker jochie van een jaar of acht. De 'pispaal' van het team, vertelt een andere vader.

(...) De trainer roept de jongen naar zich toe en zegt zonder een spoor van vaderlijkheid of vriendelijkheid: "En nou ga jij jagen anders wissel ik je." De jongen knikt ernstig, doordrongen van zijn taak; hij zal jagen, hij wil niet worden gewisseld.

De trainer is een grote, buikige man, het is hem menens. De jongen is aan zijn zorg en autoriteit toevertrouwd, dit is de man die hij zich zal herinneren als zijn eerste trainer, een chagrijnige reus met een ballon onder zijn trainingsjasje. Deze man vertegenwoordigt de wereld, hij is de wereld zelf, hij heeft de bevoegdheid om onaangenaam tegen hem te doen en hem te vervangen wanneer hij wil. (...) De jongen zal koste wat kost proberen zich aan te passen. Om niet gewisseld te worden. Om niet getreiterd te worden en geen pispaal meer te zijn. Gaandeweg zijn leven zal hij zijn innerlijk pantseren en proberen zijn gevoelens te laten afsterven. Om bij de wereld te horen, zal hij erop moeten gaan lijken. (...)

De column raakte me; ik heb zelf twee voetballende kinderen. Wat ben ik blij met de coaches van Viggo en Manu bij US Auzances, de voetbalclub die inmiddels een belangrijke rol in ons leven speelt. Gemoedelijke jongens, die de vinger op de zere plek leggen als het moet, maar ook veel complimentjes uitdelen, zonder de 'mindere goden' te vergeten, en die 'pas grave!' ('niet erg!') roepen als de tegenpartij scoort, wat een groot drama is als je acht bent.

Ze zijn zelfs zo chill dat ze na de training een peuk opsteken nog voordat de kinderen de ballen in het net verzameld hebben en van het veld af zijn.

Ook de kinderen bekommeren zich om elkaar, valt me op. Als Viggo op de training een bal keihard tegen zijn borst krijgt, vragen verschillende kinderen na afloop hoe het met hem is.

De Franse ouders tonen zich wel betrokken langs de zijlijn, maar slechts zelden verheffen ze hun stem om de kinderen aan te moedigen, te juichen als er een doelpunt valt, en het bijsturen van de spelers laten ze aan de coach over. Bij mezelf ontwaar ik een enorm fanatisme en om niet te veel uit de toon te vallen moet ik me geregeld inhouden. Ook in de sport blijkt het ingetogen karakter die de Franse cultuur kenmerkt; echt uitbundig wordt het nooit, althans niet in de Creuse.

Voetbal houdt de gemoederen in huis inmiddels flink bezig. Viggo kent de stand in de Nederlandse Eredivisie zo ongeveer uit zijn hoofd, de jongens volgen op Fox Sport allerlei wedstrijden uit de Eredivisie, de Keuken Kampioen Divisie (in 'mijn tijd' was dit nog gewoon de eerste divisie), de wedstrijden van Jong PSV en documentaires over aansprekende voetballers zoals Memphis Depay.

Ze hebben het van geen vreemde: Rob heeft in zijn jeugd lang gevoetbald en zelf kom ik uit een echt 'voetbalnest' waarbij zondagen vaak op het voetbalveld werden doorgebracht en Studio Sport op zondagavond heilig was. Als tiener fietste ik naar Eindhoven om de PSV'ers te zien trainen op de Herdgang, op maandagmorgen spelde ik het sportkatern van het Eindhovens Dagblad en geregeld las ik Voetbal International. Heel wat jaartjes later, tijdens een verblijf in het West-Afrikaanse Ghana, mocht ik voor dit blad oud profvoetballer en coach Rinus Israël interviewen die destijds bondscoach was van de Black Stars, het Ghanese nationale team. Ik vond het geweldig.

Door drukte en alledaagse beslommeringen verdween onze passie voor voetbal naar de achtergrond, maar door de kinderen is deze interesse weer helemaal terug. De belangrijkste wedstrijden uit de Eredivisie, wedstrijden van het Nederlands Elftal en van de Champions League, staan tegenwoordig op de gezinskalender en op die dagen worden er geen andere belangrijke zaken gepland. In het leven moet je prioriteiten stellen, en het helpt dat we er alle vier van houden. De enige wrijving ontstaat als Oranje tegen Frankrijk speelt. Waar Rob, Viggo en ik voor Nederland zijn, klopt Manu's hart sneller voor Les Bleus. Wanneer we te hard juichen voor het Nederlands elftal, vertrekt Manu boos naar de keuken om aldaar de wedstrijd verder in z'n eentje te volgen.

"Weet je dat Antoine Griezmann ook Fortnite speelt?", zegt Viggo. Voor de lezers zonder opgroeiende kinderen: Fortnite is met tweehonderd miljoen spelers wereldwijd een van de grootste gamehypes van het moment. Het schietspel geniet zelfs de grootste belangstelling van topsporters zoals de bokser Teofimo Lopez en de in dit huis begeerde Griezmann. Ook moet ik weten dat deze fameuze Franse vleugelspeler van Atletico Madrid de 'Take the L Dance' van Fortnite tegenwoordig heeft vervangen door een ander dansje, de 'Regal Wave'. Benieuwd naar deze te gekke dansjes? Bezoek het eerste beste sportveld op woensdagmiddag of zaterdagochtend en de overwinningsdansjes vliegen u om de oren.

Alle gekheid op een stokje. Wat ik er maar mee wil zeggen is dat we dankbaar zijn dat onze kinderen in deze plattelandsregio, die nu eenmaal niet overloopt van allerlei mogelijkheden en waar de keuze beperkt is, zich in alle rust en veiligheid kunnen ontwikkelen. Manu heeft grote dromen over zijn sportieve toekomst. Laatst vroeg hij in alle ernst of wij ook komen kijken als hij later in de grote Europese stadions speelt. Toen we recent naar de wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Wit-Rusland keken, kwamen we te spreken over de Nederlandse internationals die bij clubs in het buitenland spelen, zoals Virgil van Dijk bij FC Liverpool en Memphis Depay bij Olympique Lyon. Ik zag Manu bedenkelijk kijken. "Waar moet ik later eigenlijk spelen? Bij het Nederlands of het Franse elftal?", vroeg hij bezorgd. Manu is acht en droomt van een toekomst als profvoetballer. Én kok.