De Creuse is reuze: In de schemerzone

De zomer speelt zich af in een schemerige overgang van het corona tijdperk vol beperkingen naar het post-coronatijdperk waarin vaccinaties beschikbaar komen en we met de 'pass sanitaire' overal naartoe kunnen. Nu klinkt het alsof we hier constant van restaurant naar theater en cinema hoppen, wat allerminst het geval is. Je kunt je in ons afgelegen weiland prima afsluiten van de wereld en alleen geconfronteerd worden met de coronacrisis doordat er in de supermarkt nog altijd een mondkapje verplicht is en de jongens een mondkapje op moeten naar school.

We zijn niet zo zeer opgelucht als de prik in onze armen gaat; met het oog op de aanstaande vakantie, waar we wel op allerlei plekken zullen komen, vinden we het vooral praktisch.

Manu neemt afscheid van de lagere school en waar andere jaren de ouders worden uitgenodigd voor een spelletjesmiddag met eten en drinken is dit nu helaas niet het geval. De aanstaande brugpiepers moeten het doen met een feestje met alleen de klas, met muziek en heel veel snoep (ja, u leest het goed, met heel veel snoep). De klassenfoto bestaat uit een compositie van de pasfoto's van alle leerlingen die aan een waslijntje hangen, omdat ze niet zo dicht naast elkaar mogen zitten. Een meerdaagse schoolexcursie naar de Franse westkust in de buurt van La Rochelle eerder in het jaar, met als thema het leven in de zee, is geannuleerd. Het is allemaal ontzettend jammer, maar geen ramp, en we zijn al blij dat het onderwijs grotendeels gewoon doorgang kon vinden en de jongens niet opnieuw voor langere tijd thuis hoefden te blijven zoals in Nederland wel het geval was.

Wat ben ik dankbaar dat ik in West-Europa woon en niet in een ontwikkelingsland waar de gezondheidscrisis onevenredig hard toeslaat en honderden miljoenen mensen werkzaam in de informele economie teruggeworpen worden in extreme armoede.

Ik kom een filmpje tegen op internet van een jonge vrouw die vanaf de achterbank van de auto huilend vertelt hoe ze met haar partner in de sauna als niet gevaccineerde een ander kleur bandje om kreeg dan de andere bezoekers. En hoe verschrikkelijk vreselijk dat had gevoeld. Ze trekt indirect een vergelijking met de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog ("...het voelde een beetjes als....je weet wel...het was een wit bandje, het had beter een geel bandje kunnen zijn....").

In dezelfde week komen er beelden naar buiten uit Afghanistan. Hoe mensen wanhopig het land proberen te verlaten uit angst voor de Taliban. Een lijk hangend aan een hijskraan wordt rondgereden om mensen te intimideren. Dan vraag ik me af wat de vrouw van het filmpje denkt als ze deze beelden ziet.

De wereld staat op z'n kop en de voor- en tegenstanders van het coronabeleid vechten een harde strijd uit op de sociale media. Ik heb er steeds meer een hekel aan, al die meningen die over elkaar heen buitelen, en het constante gelijk halen. De waarheid ligt vaak in het midden, maar voor die plek, de schemerzone, is meestal geen ruimte in deze supersnelle wereld.

Voor het eerst sinds de negen jaar dat we hier wonen, krijgen we in de zomer geen bezoek uit Nederland en dat voelt toch wel een beetje raar en kaal. Een oude vriendin uit Nederland appt in juni wat onze vakantieplannen zijn omdat ze erover denkt om langs te komen. Ik app haar de data door, zeg dat ze van harte welkom is, en suggereer om even te bellen omdat dat wat makkelijker praat. Maar ik hoor niks, wekenlang niet. Als ik haar tenslotte zelf benader, begrijp ik dat het virus haar tegenhoudt af te reizen.

Soms krijgen we het gevoel dat het tegenwoordig normaal is om mensen niet te antwoorden. Een vriendin legt uit dat dit komt doordat in Nederland veel mensen in soms wel twintig WhatsApp groepen zitten en op deze manier de hele dag aan het communiceren zijn en niet meer weten wie ze al beantwoord hebben en wie nog niet. Wat leven we wat dat betreft in een andere wereld hier, waar de 'locals', meestal klanten op leeftijd, soms gewoon ineens in je keuken staan om iets te overleggen of documenten te brengen. "Stuur maar op met de post", zeg ik dan tegen degenen die geen e-mail adres hebben en niet kunnen scannen en mailen. Vaak tegen beter weten in want ze laten zich het uitje naar ons huis niet onthouden, nieuwsgierig als veel mensen zijn. Bovendien is een zekere zuinigheid hen niet vreemd en besparen ze weer een postzegel.

De meeste communicatie verloopt nog altijd via de telefoon (de Vaste Telefoon). Mailtjes worden in Frankrijk vaak niet beantwoord en veel van mijn Franse klanten zijn gewoon om zaken persoonlijk of via de telefoon te bespreken. Hoewel het mij lang niet altijd goed uitkomt, en een snelle mail vaak veel makkelijker is, kan ik dit persoonlijke contact ook wel heel erg waarderen. Omdat het zoveel menselijker is.

Als de jongens in september weer naar school gaan, blijkt dat de middagpauze met een half uur is verlengd, waardoor ze 's avonds pas om half zes thuis zijn in plaats van om vijf uur. Omdat dit niet overeenkomt met de schooltijden van de lagere school, rijden er nu twee aparte schoolbussen die allebei nog niet halfvol zijn. Omdat Manu voor het eerst naar het Collège gaat, is de eerste week spannend en moet hij ervaren hoe het allemaal werkt. We kiezen voor de 'formule' waarbij de jongens niet zomaar van het schoolterrein af mogen, tenzij wij toestemming geven. Dit is nu eenmaal het handigst voor de kinderen die met de schoolbus naar school komen. Aangezien er vaak lessen uitvallen, en Viggo dan in Auzances wat rond wil hangen met zijn vrienden, stuur ik regelmatig 's ochtends een berichtje met mijn toestemming. In dit gebied kent iedereen elkaar en er is weinig aan de hand, maar dat maakt het ook een hele fijne en veilige omgeving om naar school te gaan en op te groeien.

Doordat de zware reisbeperkingen voor Engelsen begin oktober worden opgeheven, heb ik weer regelmatig bezichtigingen met onze overburen. Dat is toch een stuk prettiger dan de verkoop met behulp van video's en veel toelichting op afstand. Velen zijn diep teleurgesteld in hun regering en willen ondanks de Brexit complicaties een (vakantie)huis in Frankrijk. Maar het omgekeerde is ook het geval, namelijk Engelsen die gezien de omstandigheden hun huis in Frankrijk moeten verkopen. Zo neem ik een huis in voor de verkoop van een Engelsman die dol is op zijn gerenoveerde, natuurstenen woning met tuin grenzend aan een rivier, en met een pittoresk uitzicht over de dorpsvallei, en die er maar met moeite afscheid van kan nemen. Het idee was om zijn woning in Engeland te verhuren en permanent in de Creuse te gaan wonen. Maar aangezien hij iedere negentig dagen terug zal moeten naar Engeland om de verblijfsvergunning te vernieuwen, kan hij zijn huis in Engeland niet voor lange tijd achter elkaar verhuren. Er spelen ook nog wat andere zaken, maar toch: Weg droom.

Ik weet eindelijk een opknapper te verkopen die jaren in de verkoop heeft gestaan. Een leuke woning 'en pierre taillée', sinds jaar en dag onbewoond, constructief in goede staat en met een nieuw dak, maar zonder sanitaire voorzieningen en septic tank, wat de reden is geweest dat een verkoop lang op zich liet wachten. Maar nu is daar een Engelse kunstenares, diep in de vijftig en single, die er voor wil gaan. Op de dag van de finale handtekening ontmoet ik haar bij de woning voor de laatste check. Camper is een groot woord voor het voertuig waar ze in enkele dagen de oversteek heeft gemaakt van Engeland naar Frankrijk. De bus is tot de nok toe gevuld met spullen en ik kan me niet voorstellen waar ze geslapen heeft. Met een ontploft hoofd komt ze de camper uit met een beker koffie. Ik heb het idee dat ze nog even moet landen, en we ploffen neer in de enige kamer waar nog wat oude meubels staan, de ramen wagenwijd open om het stof en de opgehoopte vliegennesten te laten verdwijnen in de frisse ochtendlucht.

Ze heeft geslapen op parkeerterreinen tussen grote vrachtwagens en voelde zich 'not always quite comfortable'. Maar nu is ze er, en ze gelooft dat ze nog steeds blij is met de aankoop. Als we ons klaarmaken voor vertrek naar de notaris, vraagt ze of ze ergens haar hoofd onder een kraan kan steken en haar tanden kan poetsen, en ik zet haar af bij de Intermarché waar een toilet is.

Wachtend op haar zie ik de hilariteit in van de situatie, en hoe leuk het is om zulke gekke mensen te leren kennen. Opgefrist en opgelucht stapt ze na tien minuten weer bij me in de auto.

"Let's go!", lacht ze.