In therapie voor muizenfobie

De mensen die mij goed kennen, weten dat ik als de dood ben voor muizen. Ik heb een ware muizenfobie. Als kind had ik hier al last van, en deze angst werd in het oude huis waar we woonden met houten plafonds en veel kieren en hoekjes en gaatjes flink op de proef gesteld. Ik heb levendige herinneringen aan de nacht dat ik mijn vader midden in de nacht woest wakker maakte omdat ik geritsel hoorde in de inbouwkast van mijn slaapkamer. Een andere nacht - ik zal acht of negen geweest zijn en geheel slaapdronken - zei ik tegen mijn ouders dat ik een muisje had gezien met rode oogjes en een witte staart. Aan dat voorval word ik nog regelmatig herinnerd, en de ironische reacties waren niet van de lucht toen ik aankondigde op het Franse platteland te gaan wonen in een oude boerderij. En terecht. Natuurlijk is onze emigratie een enorm onzeker avontuur, waarbij er van alles mis kan gaan, en we in het slechtste scenario bankroet terug moeten naar Nederland. Allerlei redenen om bang en onzeker te zijn. Maar dit alles haalt het niet bij mijn angst voor muizen. Toen we afgelopen december de acte de vente gingen tekenen, en alle ruimtes nog een keer doorliepen, piepte er zo'n eigenwijs muizenkoppie uit het hooi in de aanpalende schuur. AAAAHHHH! Ik vond het er ineens allemaal helemaal prima uitzien, en heb in de auto gewacht tot Rob klaar was. We wonen hier nu een paar weken, en de eerste nacht heb ik geen oog dichtgedaan, ingespannen als ik aan het luisteren was naar mogelijk geritsel van muizen. Tot mijn grote opluchting - en verbazing - heb ik tot op heden nog niks gehoord of gezien. Een paar keer heb ik Rob, die oog heeft voor ieder minuscuul detail, gevraagd of hij al iets gezien heeft en of hij alsjeblieft eerlijk antwoord wil geven. Ook hij zegt niks gezien of gehoord te hebben. Omdat ik besef dat een dergelijke fobie niet helpt bij het je prettig voelen op het platteland, besloot ik aan mijn fobie te werken door het houthok op te ruimen en schoon te maken. We stoken binnen voornamelijk op hout, en de houtvoorraad slinkt snel. Belangrijk dus om zorgvuldig om te gaan met de blokken, en het ene deel van het hok te gebruiken voor het stookhout, en het andere voor het aanmaakhout. Met mijn hoge rubberen werklaarzen en werkhandschoenen aan durfde ik deze klus wel te klaren. Wroetend in het hout, veelal verpulpt door de langjarige opslag, kreeg ik begrip voor de muizendiertjes. Want wat moet het hier gezellig zijn met elkaar, lekker warm, en veel plekjes om gezellig verstoppertje te spelen. En hout ruikt ook zo lekker. Onderin lag het bezaaid met eikels, het lievelingsgerecht van de zogeheten relmuis of zevenslaper. Gelukkig hadden deze beestjes - in Nederland zelfs een beschermde diersoort en destijds voor de Romeinen een ware lekkernij - het hazenpad gekozen toen deze mevrouw de Hollandaise besloot schoon schip te maken met het houthok. Zeer tevree was ik met mijn moedige - en tevens nuttige - actie. Toen ik later die dag op zolder moest zijn om iets te zoeken in de vele verhuisdozen die daar nog onuitgepakt staan, meende ik wel geritsel te horen en was ik binnen enkele seconden weer beneden. Er zal dus nog vervolgtherapie nodig zijn om definitief met mijn fobie af te rekenen.

In therapie.

Verder werkten we aan het graven en uithakken van de vroegere afwatering die voorzag in de afvoer van het regenwater en de septic tank richting het weiland. Deze is echter helemaal dichtgeslibt waardoor de afwateringen niet meer goed functioneren. We voorzien alles van pvc buizen en drainage.

Viggo heeft een koptelefoon gekregen zodat hij met Rob op de zitmaaier kan zonder dat zijn oren schade oplopen. Dit is momenteel het meest geliefde speelgoed.