De Creuse is reuze: Il pleut dans la Creuse

Toen we eind februari in de Creuse gingen wonen, belandden we in zomerse temperaturen en leek het alsof het hier altijd zo is. Neen, weten we inmiddels. Want het regent in de Creuse, al dagenlang, de ene dag meer dan de andere, maar feit is dat onze woonkeuken dagelijks bevuild wordt met onze modderlaarzen. Daarbij is het ook koud. Buurvrouw Martine, deze dagen gekleed in winters gebreide truien, klaagt steen en been. C'est l'hiver! Door het slechte weer en doordat Viggo voorjaarsvakantie heeft, staan de werkzaamheden in en om het huis op een wat lager pitje. We zijn verdergegaan met het schoonmaken van de 'bijgebouwen'; zo werd ons vermoeden bevestigd dat het 'broodovenhuisje' achterin de tuin inderdaad de vroegere broodoven was. Aan de achterkant zit een rond uitbouwtje, dat echter helemaal ingestort is. Terwijl we het schuurtje binnen aan het uitmesten waren, werd geleidelijk aan het luik van de broodoven zichtbaar. Het is momenteel geen prioriteit, maar mochten we nog eens tijd over hebben, gaan we de broodoven zeker herstellen en wie weet ook gebruiken. Vooralsnog hebben we onze moderne broodbakmachine en een dagelijks vers stokbroodje.
Het oude broodovenschuurtje stond vol met eikenhouten boomstammen die we kortgezaagd en gekloofd hebben voor de kachel. Ook hebben we verder gewerkt aan de afwatering in de tuin; een pittig klusje, door de vele keien die we weg moeten hakken alvorens we de grond weg kunnen scheppen. Door de vele regen verandert het gebied bij de toegangspoort in een moeras; hier willen we zo snel mogelijk grind storten. Maar dan moet eerst de afwatering in orde zijn.
Met het vooruitzicht op twee weken schoolvakantie was ik ook naarstig op zoek naar activiteiten en speelkameraadjes voor Viggo. We hebben onze zinnen gezet op Remi (uitspraak volgens Viggo: 'Riemie'), het zoontje van de bakker (tien minuutjes met de auto), en tevens klasgenootje van Viggo. Een gezellig corpulent ventje met bolle wangen en een guitige uitstraling. Kortom, een prima speelkameraadje voor Viggo. Aangezien ik nog onbekend ben met de Franse 'rules' rond speelafspraakjes, heb ik Remi's moeder - met wie ik tot op heden nog niet veel meer heb uitgewisseld dan 'un pain s'il vous plait' - nog niet durven vragen of Remi misschien een keertje bij Viggo wil spelen. Daarentegen heb ik wel een leuk gesprekje gevoerd met de moeder van een ander klasgenootje, een docente Frans zo bleek, bewerkstelligd door de kleine Naomi zelf, die enthousiast op ons autoraam klopte waarachter Viggo haar een beetje schaapachtig observeerde. Zo kwam ik er achter dat er voor kinderen tijdens de vakanties best het een en ander georganiseerd wordt, zoals een tweedaagse 'stage cirque' in een naburig dorp. Aangezien de kinderen met een busje vanuit Auzances vervoerd worden, en er niet per se voor Viggo bekende kinderen en begeleiders bij zijn, hebben we besloten dat dit waarschijnlijk voor Viggo nog wat te veel van het goede is.
Viggo is nu gewend om hele dagen naar school te gaan, en hoewel hij bij het afscheid 's ochtends nog altijd huilt, lijkt het verder allemaal goed te gaan en heeft hij het er naar zijn zin. Laatst had hij volgens de juf zelfs grapjes gemaakt. Omdat ik wilde uitzoeken waar de schoolbusjes parkeren, en daarom om het schooltje heen liep, zag ik per toeval hoe de kinderen het speelpleintje op renden en zag ik Viggo blij op de wip met een kleine Francaise. Tot nu toe heb ik hem gebracht en gehaald; na de vakantie gaat hij met de schoolbus. Viggo zeurt hier al lang over. 'Monsieur Bernard', de chauffeur van Viggo's schoolbus, is al een begrip bij ons thuis en - zoals Viggo over hem spreekt - nu al zijn beste vriend. Toch zal het straks, puntje bij paaltje, nog niet makkelijk zijn om onze vierjarige op het busje te zetten. Voor hem niet en voor ons ook niet. Hoe lief Monsieur Bernard ook is.
Door de regen kunnen de kinderen nauwelijks buiten spelen, en zo besloten we zaterdag het zwembad op te zoeken. Een website over toerisme in de Limousin leerde ons dat we de keuze hadden uit een zwembad in Aubusson en een in Evaux les Bains. Zwembroeken en een zwemluiertje voor Manu bij elkaar gesprokkeld, handdoeken ingepakt, en zo togen we vol goede moed naar Aubusson. Het zwembad bleek echter verbouwd te worden, hoewel de aanblik van dit trieste gebouw meer deed vermoeden dat het elk moment afgebroken kon worden. Een briefje op de deur verwees ons naar een zwembad in Felletin. Deze was wel geopend, maar we bleken daar niet zomaar, zonder inschrijving en betaling bij de Communaute de communes, terecht te kunnen. En dus togen we in de stromende regen, en met een diepteleurgestelde Viggo, terug naar huis. Pannenkoeken (voor Viggo en Manu een lekkernij als voor ieder ander kind, en voor Rob en mij een alternatief voor de zo gemiste Vleutense Chinees en patatzaak) maakten de dag nog een beetje goed.
En waar in Nederland het kabinet viel, stemmen de Fransen deze weken op een nieuwe president. Alle buurtgenoten togen zondagochtend naar het dorp - natuurlijk met de auto, want (functioneel) fietsen is de Fransen vreemd - om te stemmen. Het was zowaar een drukte van belang op ons weggetje naar het dorp, waar ik met Manu in de wandelwagen tussen twee regenbuien door een wandelingetje maakte. Op een gegeven moment stopte een witte Citroen, met een dame op leeftijd (what's new) die met grote ogen van verbazing vroeg waar ik dan wel vandaan kwam. Ze zette er zowaar, midden op de weg, de motor voor af. De dame bleek een vakantiehuis verderop te bezitten, maar woont normaal gesproken in Parijs, zoals zovelen in deze omgeving.
En zo verstrijken de dagen, en gebeurt er van alles, maar werklustige Hollanders als we zijn, te weinig naar onze zin. In Nederland liep het leven op rolletjes, waren de (werk)dagen volgepland van 's ochends vroeg tot 's avonds laat. Kinderen naar de creche, wij naar onze bazen. De dagen zagen er in grote lijnen hetzelfde uit en we leefden in zekere zin op de automatische piloot. Hier bepalen we zelf wat we gaan doen, hoe we het gaan doen, wanneer, etcetera. Deze ongekende vrijheid voelt regelmatig nog zeer onwennig; het ontbreekt nog aan structuur. Als we straks ook buitenshuis aan het werk zijn, en we Manu naar een oppas brengen, zal er meer structuur komen. We wisten dat er veel op ons af zou komen, maar we weten nu ook dat je je hier onmogelijk volledig op kunt voorbereiden. We leven met de dag, proberen ons huis en deze omgeving ons eigen te maken, en onze plannen voor werk en leven verder vorm te geven.

Houtblokken sjouwen met Viggo.

Met een ritje op de kruiwagen als beloning.

De oude broodoven.

De open haard in de woonkamer; we hebben inmiddels een kachel gekocht (in Nederland, moet nog deze kant op komen) voor de woonkamer zodat we ook deze ook lekker warm kunnen stoken, en we eindelijk weer eens gestrekt op de bank kunnen.