De Creuse is reuze: Gezelligheid en verdriet

Gelukkig kwam aan het begin van de week ook de zon weer terug. Nog niet overweldigend, maar de kinderen hebben volop kunnen spelen in de tuin, we hebben al een paar keer in de tuin gegeten en we hebben onder de omstandigheden (schoolvakantie Viggo) goed door kunnen werken aan de afwatering. We kregen gepland bezoek van familie met een vakantiehuis in de Correze, en onverwacht bezoek van een oud-collega met een vakantiehuis in het noorden van de Creuse. In beide gevallen was het gelukkig lekker weer en konden we gezellig buiten zitten. Ook heb ik deelgenomen aan het maandelijkse etentje van de Nederlandse eetclub; de naam zegt het al, een club van Nederlanders in de grensstreek Creuse/Puy de Dome die iedere maand gezamenlijk een menu du jour geniet in wisselende restaurants in deze regio. Het leek me een goed idee hier aan deel te nemen, gezien het feit dat we nog 'groentjes' zijn in de Creuse en hier nog een leven moeten opbouwen. Ik vond het fijn om er even alleen uit te zijn, lekker - en vooral rustig (wat met kleine kinderen niet mogelijk is) te eten - en leuke mensen te leren kennen. Daarbij vind ik echt niks zo fijn als autorijden door de oneindig lange weggetjes met mooie uitzichten over de bergen van het Centraal Massief met een waterig zonnetje op de achtergrond. Rob is thuisgebleven met de kinderen; we hebben afgesproken dat hij de volgende keer gaat. Ook hebben we kennisgemaakt met 'onze andere boer', Didier genaamd, een nog jonge vent van begin 30 en sinds tien dagen de trotse vader van baby Theo, de nieuwste aanwinst voor de Creuse. Hij woont in een naburig gehucht en werkt net als boer Christian op de velden die ons huis omringen en die deels van ons zijn. Met de komst van de zon was het gras ineens de lucht ingeschoten, en we vroegen ons af wanneer er koeien op de velden achter de schuur zouden komen. In deze rustieke omgeving met over het algemeen alleen het geluid van heel veel verschillende soorten vogels, valt het al snel op als er iets gebeurt. We hoorden het ronkende geluid van grote veewagens, dus riepen we de jongens want dit beloofde een voor Creusense begrippen waar spectacle. Met z'n vieren togen we naar het weiland, waar we onze nieuwe buren - niet de bekende Limousin runderen maar de Charolais koeien (we hebben het even opgezocht) - begroetten. Didier kwam ons de hand schudden en zo konden we meteen even kennismaken.
Tenslotte werden we geconfronteerd met triest nieuws. Zaterdag kregen wij het treurige bericht dat Rob's moeder (81 jaar) thuis gestruikeld is en op haar gezicht gevallen. Ze woont alleen en is door de buren naar het ziekenhuis gebracht waar een hersenbloeding werd geconstateerd. Het blijkt gelukkig niet heel ernstig te zijn, maar ze moet wel een tijdje revalideren in een verzorgingshuis. Doordat ze in Nederland maar vijfhonderd meter bij ons vandaan woonde, waren we erg betrokken bij elkaar. Onnodig te zeggen dat 900 kilometer bij een dergelijk incident dan heel erg ver weg is, en dat je je behoorlijk machteloos en wanhopig voelt. Ondanks alle moderne communicatiemiddelen zoals internet is dit wat mij betreft een flinke schaduwzijde van het fenomeen emigreren.

Onze nieuwe thuiskapster Joelle.

De zon ging schijnen en de weilanden stonden binnen een dag vol met paardenbloemen.

Een nieuw aangeschafte mollenklem zorgde ervoor dat de enige in de tuin actieve mol gepakt kon worden. Helaas de enige manier om deze beestjes uit de tuin te krijgen.