Monsieur Bernard

Hoewel Viggo maar twee weken voorjaarsvakantie had, is hij op een dagje school na, vier weken thuis geweest. Een driedaagse schoolexcursie is hiervan onder meer de reden. Juf Claudine oordeelde dat een dergelijke trip voor Viggo wellicht nog een brug te ver zou zijn, en dat gevoel hadden we zelf ook. Sowieso vinden we een bustrip van een paar honderd kilometer met twee overnachtigen voor drie- en vierjarigen best heftig, maar dat zal ons Nederlandse referentiekader zijn. Buurvrouw Martine vindt het juist heel goed voor de ontwikkeling van de kleine koters, een beetje afstand van paps en mams op z'n tijd. Dat Viggo hierdoor niet naar school hoefde, kwam ook wel weer goed uit, aangezien mijn zus de meivakantie aangreep om met man en twee dochters naar de Creuse af te reizen voor een blik op onze Franse stek. Erg leuk en gezellig, en met name ook voor Viggo die dol is op zijn nichtjes en zich weer helemaal uit kon leven. Regen en zon wisselden elkaar af, maar we hadden het geluk van enkele dagen met temperaturen rond de 30 graden. Het zwembadje werd dus opgezet en de tuinslang tevoorschijn gehaald. Ook meteen maar het zomerse weer aangegrepen om de frituurpan uit de dozen te halen en zelf frietjes te bakken. Eindelijk weer ouderwetse patatten, heerlijk!
Dit zomerse geluk werd helaas verstoord door opnieuw een triest telefoontje uit Nederland. Rob's moeder, herstellende van een hersenbloeding een paar weken geleden, was getroffen door een herseninfarct en wederom opgenomen in het ziekenhuis. De situatie was stabiel, maar toch besloten we al de volgende dag (zaterdag) naar Nederland te reizen. Gelukkig konden we (als altijd) terecht bij mijn ouders in Brabant. Zondagmiddag zijn we naar het ziekenhuis gegaan; maandag is Rob nog een keer alleen gegaan. Het gaf ons een goed gevoel haar te kunnen zien, hoe kort ook.
Hoewel de aanleiding voor ons bezoek aan Nederland erg triest is, hebben we er gelukkig ook van kunnen genieten. Doordat we er nog maar zo kort weg zijn, is Nederland voor ons nog altijd vertrouwder dan ons nieuwe thuisland Frankrijk. Desondanks vielen een paar dingen onmiddellijk op: de verzorgdheid van de huizen en tuinen en van de mensen zelf. Alles zo mooi aangeharkt en strak, de mensen over het algemeen modern gekleed en gekapt. Maar ook: de grote hoeveelheid auto's vooral op de snelwegen, ook op zondag. En de beschikbaarheid van spullen, alles is er, met een enorme keuze, en binnen handbereik. Dat raken we hier in de Creuse met de eerste supermarkt op 12 kilometer en een beetje leuk shoppen op 30 kilometer (Aubusson) - maar liever Montlucon op 60 kilometer - snel kwijt. We hadden voor de gelegenheid een boodschappenlijstje opgesteld, varierend van stekjes voor de moestuin (reeds aangelegd, klein maar fijn!), Paradontax tandpasta, hagelslag, schenkstroop en poedersuiker voor op de vele crepes, alles van Conimex, nog wat leuke en handige spullen van Ikea, en ga zo maar door. De kleding- en schoenwinkels heb ik gemeden, anders zou mijn bankpasje nog ontploffen en dat kunnen we zeker niet gebruiken. Maar het was absoluut leuk, dit gewinkel. Ik kan het nog!
Viggo is zoals gezegd door omstandigheden deze weken welgeteld een dag naar school gegaan, en wel voor het eerst met de schoolbus. Hoewel hij zich hier al weken erg op verheugde, was het afscheid bij de bus, die 's ochtends op het afgesproken tijdstip strak voor ons huis parkeerde, reeds twee kinderen in het dorp opgehaald, toch nog moeilijk. Ondanks de tranen met tuiten van onze kleine sloot de chauffeur, de reeds genoemde Monsieur Bernard, onverbiddelijk de automatische deuren. Nog een laatste kus zat er hierdoor niet meer in, anders zouden de koters te laat op school komen. Toen Viggo 's middags weer werd gebracht, straalde hij van top tot teen van trots, en sprak hij zich lovend uit over de snelheid waarmee Monsieur Bernard de bus over de Creusense plattelandsweggetjes had gemanoeuvreerd. Toen Rob vanavond het boekje 'Ik ook op jou' voorlas, over een jongetje en een meisje die verliefd op elkaar zijn, en Rob vroeg op wie Viggo verliefd was, antwoordde hij: 'op Monsieur Bernard'.
Dan nog even wat anders. Wij zijn er in geslaagd onze auto's op Frans kenteken te krijgen. Over de bureaucratie en vooral de uit de pan rijzende kosten die hiermee gepaard gaan (bedrag hangt af van de hoeveelheid PK's), weid ik verder niet uit, daar zijn reeds lange blogs over geschreven. Feit is dat we nu, als het goed is, af zijn van de Nederlandse wegenbelasting, en dat we straks niet van de weg gedrukt worden als Nederland van Frankrijk wint tijdens het EK.

Met de nichtjes kwam ook de creativiteit.

 

Binnenkort bloemkool uit eigen tuin?