Zomervakantie in de Creuse

Viggo wachtend op de schoolbus. Nog twee dagen school en dan begint de zomervakantie die maar liefst acht weken duurt.

Het is momenteel een gezellige boel in de Creuse. Ieder weekend zijn er wel festiviteiten op verschillende plekken, een soiree spaghetti, een soiree dansante, een vide grenier, voor ieder wat wils. De activiteiten worden aangekondigd op fleurige plakkaten bij de plaatselijke middenstand. In ons eigen dorp Lioux les Monges, waar we ongeveer drie kilometer vandaan wonen, werden we uitgenodigd voor 'la Fete de la Saint Martial', met een jaarlijks terugkerend diner voor alle bewoners van het dorp. Buurvrouw Martine, fanatiek lid van de lokale feestcommissie Viva Lioux, kwam de uitnodiging hoogstpersoonlijk brengen en natuurlijk zei ik spontaan dat we er bij zouden zijn. Dit was tenslotte een uitgelezen kans om de bewoners van Lioux te leren kennen. Aangezien er geen dagelijkse voorzieningen zijn - de bakker komt er met een busje - komen we er nooit, een enkel bezoekje aan het gemeentehuis daar gelaten. We rijden er slechts doorheen, meestal onderweg naar Auzances, voor de supermarkt, bouwmarkt, bibliotheek, etc. En dus spreken we er niemand. Lioux les Monges telt zo'n vijftig inwoners. De meerderheid woont er niet permanent, maar in Marseille, Nice, Parijs of Straatsburg, en strijkt er neer tijdens vakanties of langer als het om gepensioneerden gaat. In het voorjaar gaan de luiken in het dorp open, worden de tuinmeubelen afgestoft en komt er een klein beetje leven in de brouwerij. Het plan was om samen met de kinderen naar het etentje te gaan. Geheel in Franse stijl dus, aangezien veel kinderen hier tijdens feestjes probleemloos tot middernacht wat rondhangen of desnoods hangend over een stoel in slaap vallen. Het etentje zou aanvangen om half acht met een aperitief, waarna er rond 9 uur gegeten zou worden. Dit leek ons toch een beetje ondoenlijk worden voor onze petits, waarna we besloten dat ik bij gebrek aan een oppas alleen zou gaan. Er was een feesttent opgezet, en het hele dorp was uitgestroomd voor het jaarlijkse festijn. Madame la mairesse, de burgemeester, heette iedereen welkom en uitte haar blijdschap dat het dorp weer volgestroomd was voor de zomer. Buurvrouw Francoise stelde me voor aan een aantal inwoners en zodoende kwam ik er achter dat er leuke, interessante en geinteresseerde mensen in het dorp wonen. Buurman Marc (84) verhaalde als ieder jaar (zo begreep ik van zijn vrouw) uit Cyrano de Bergerac en kreeg de lachers op zijn hand. Ik bevond me in goed gezelschap, het eten was heerlijk, en het was al pikkedonker toen ik de feesttent weer verliet. Geen straatlantaarn te bekennen, even voelde ik me terug in 'donker Afrika'. Een jochie dat me herkende omdat hij met Viggo in de schoolbus zit, en dat rond middernacht nog aan het voetballen was op straat, vroeg verschrikt of ik 'a pied' was en of ik dan niet bang was. Met enige moeite vond ik mijn auto en reed door de donkere nacht naar huis. Een paar dagen daarvoor hadden we een etentje voor alle ouders van Viggo's school. Op het programma stonden een zangoptreden van de kleuters, een diavoorstelling van de driedaagse schoolexcursie, een etentje en een piano-optreden. Viggo stond zonder enige schroom op het podium temidden van zijn vriendjes, en kreeg van de juf een microfoon in de handen geduwd om samen met enkele andere kinderen 'Frere Jacques' te zingen. U begrijpt: wij glommen van trots. De rest van de avond hebben we Viggo nauwelijks nog gezien, druk spelend met zijn Franse copains. Hij is tot nu toe met stip de best geintegreerde van ons allemaal.

Zangoptreden van de kleuters tijdens schoolfeest. Viggo helemaal rechts.

Ik had voorafgaand aan het feest een gesprek met juf Claudine over Viggo. Aangezien hij nu met de schoolbus gaat, spreek ik haar nooit meer en ik was benieuwd hoe zij vindt dat het met hem gaat. Ze was erg positief, vertelde dat hij goed meedoet met de groep, ze heeft de indruk dat hij het Frans goed begrijpt, dat het zelf Frans spreken beetje bij beetje komt, en dat hij uitstraalt het naar zijn zin te hebben. Een grappig detail: Viggo wilde tot voor kort nooit slapen tussen de middag en ging dan maar wat tekenen. Sinds een paar weken wil hij ook rusten samen met de andere kinderen. "Op de valreep is het ons gelukt", lachtte juf Claudine. Dit middagritueel is van korte duur geweest, aangezien er in de 'moyenne section' waar hij volgend schooljaar naartoe gaat niet meer geslapen wordt. Omdat Viggo met een mooi 'rapport' thuiskwam, gingen we naar de kermis van Merinchal.

De botsautootjes op de kermis in Merinchal.
'Roulez roulez roulez....!!! Oui......superbe...!!!'

Buiten alle sociale activiteiten werkten we verder aan onze droomplek. Het bewerken van de toekomstige speeltuin voor de kinderen (ongeveer 500 vierkante meter, welk kind in Nederland kent deze luxe) kostte de nodige inspanning. Boer Christian had het stuk grond met de trekker gefreesd, waarna we de grond met een gehuurde (kleinere) frees verder verfijnden, harkten, inzaaiden met gras, opnieuw harkten, er met een grondrol overheen gingen en besproeiden. Zwaar werk en dat bij meer dan dertig graden. Nu maar hopen dat er straks sprietjes te zien zijn. We hebben een betonvloer en een afdekvloer gestort in de toekomstige bijkeuken en het grindpad afgewerkt. Tussen de bedrijven door worstelen we ons door de Franse bureaucratie, bellen we met instanties en proberen we zaken zoals kinderbijslag geregeld te krijgen. Dit valt nog lang niet altijd mee en soms is het moeilijk het geduld te bewaren. Maar we hebben wat dat betreft geen keuze en moeten het er mee doen.

Boer Christian freest de grond van de toekomstige speeltuin.

Waarna we de grond met een kleine frees bewerken.

En dan harken, inzaaien, opnieuw harken, aanrollen, sproeien...en wachten of er sprietjes tevoorschijn komen.

Rob ging ook nog los met grote keien. Een leuke plek om 's avonds onder de sterrenhemel bij het kampvuur te zitten. Als barbecue moeten we de vuurplaats nog uitproberen.  

En met het prachtige weer werden er ook de nodige ijsjes genuttigd.