De Creuse is reuze: Zomer!

In de hangmat, herenigd met nichtje Noek.

'Eigenlijk hebben jullie nooit vakantie en altijd vakantie', merkte een familielid op, gezeten aan de avonddis in onze tuin tijdens een mooie zomeravond in juli. Hij sloeg de spijker op z'n kop. Met name in de zomer is de scheidslijn tussen vakantie en geen vakantie wel erg dun. Doordat de kinderen acht weken thuis zijn, kunnen we niet vrijuit aan het werk, althans niet buiten de deur. Omdat we daarnaast net als vorig jaar veel bezoek uit Nederland zouden krijgen, besloot Rob
zich vooral te richten op werkzaamheden thuis, dat wil zeggen buiten aan het huis, de 'bijgebouwen' en de tuin. Er is hier zoveel werk, dat we nog steeds wel eens moeite hebben de prioriteiten te bepalen. Een goede leidraad is om met de seizoenen mee te werken, dat krijgen we steeds beter in de gaten. Dus buiten werken als de zon schijnt en langzaamaan naar binnen als de dagen gaan korten. We hebben hard gewerkt, veelal samen met onze familie, en daarbij genoten van de zon, zwemmen in de meertjes, het vuurwerk op 14 juillet, lekker eten en drinken, brocantes, muziekoptredens, kampvuurtjes en ga zo maar door. Er is hier, voor deze niet zo toeristische regio, opvallend veel te doen in de zomer. Ook in ons eigen dorp waren ze er maar druk mee. De wekelijkse dorpscompetitie Jeu de boules waar we vrij fanatiek aan deelnamen, de jaarlijkse brocante, een expositie, een optreden van de Cubaanse band Calle Esperanza midden in het dorp (bekijk hier het filmpje), en aangezien we inmiddels veel mensen kennen, worden we ook steeds vaker uitgenodigd voor etentjes en apéros. Eerlijk gezegd ben ik blij niet in het dorp zelf te wonen, maar drie kilometer erbuiten, want ik houd best van gezelligheid, maar iedere dag weer dezelfde mensen begroeten met medeneming van de gebruikelijke twee kussen wordt me te gortig. Toch denk ik dat we - zeker na deze zomer - voor de meeste dorpsbewoners geen vreemde buitenlanders meer zijn en voelen we ons goed geïntegreerd en gewaardeerd. Het is jammer dat het verschil tussen de zomer en winter hier zo groot is. Lioux les Monges telt slechts een kleine vijftig permamente bewoners; in de zomer zijn dit er twee keer zo veel. De komende maanden vertrekken de meeste bewoners van hun résidence secondaire weer naar huis, in Parijs, Marseille, Nice en allerlei andere grote steden in Frankrijk. Om hen volgend voorjaar opnieuw te begroeten. In de winter is het hier uitgestorven, en de activiteiten concentreren zich dus in vrij extreme mate op het voorjaar en de zomer. De juiste balans vinden in de zomer, met alle activiteiten, de kinderen, het vele bezoek, de boodschappen, 'catering', de werkzaamheden thuis en professioneel, het blijft een uitdaging en hoewel erg gezellig allemaal sloeg de vermoeidheid regelmatig toe. En dus....zijn we toe aan vakantie. We gaan niet naar Nederland waar we in beslag worden genomen door aankopen doen en iedereen bezoeken, maar vierhonderd kilometer naar het zuiden, naar de Lot, waar we een gite hebben gehuurd op een complex met meerdere huisjes en hopelijk speelkameraadjes voor Viggo en Manu. Wonen in Frankrijk en op vakantie gaan in Frankrijk, veel Franser moet het niet worden!