Wereldreis naar Texel

Ontzettend fijn aan leven in de Creuse is de gemoedelijkheid. De mensen zijn erg relaxed, ze hebben tijd, zijn niet snel boos of geïrriteerd, morgen is er ook nog een dag, en echt waar: deze mentaliteit is fijn en went snel. Breng ik Manu te laat naar school en ben ik ook nog eens zijn schriftje vergeten? Geen probleem. De schoolbuschauffeur die een kwartier later komt omdat een aantal kinderen niet opgehaald hoeft te worden, maar niet belt om dit door te geven? Ik ben er aan gewend, en het maakt dat ik zelf ook niet meer om het minste geringste aan de telefoon hang. We wachten het rustig af en zien wel wat er gebeurt. Het maakt het leven een stuk relaxter.
Vandaag ervaarden we hoe we ons hier in afgelopen twee jaar hebben aangepast aan de manier van leven. We gingen, dachten we, de carte grise ophalen van onze in Nederland aangeschafte bus. Het is een nogal taai en bureaucratisch proces om voertuigen uit het buitenland in te voeren, en dat geldt helemaal voor deze bus met dubbele cabine, een afwijkende soort in Frankrijk. Tot onze verrassing verliep het tot nu toe allemaal vlekkeloos en kwamen we veel sneller dan verwacht aan alle noodzakelijke paperassen, waarna we tot onze grote vreugde ook nog hoorden dat we voor de slot etappe, het nieuwe kentekenbewijs, niet helemaal naar de Prefecture in Gueret (70 km) hoefden, maar dat de Peugeot garage in een dorpje 20 km verder dit felbegeerde papiertje ook afgeeft. Voor de zekerheid belde ik vanochtend, en de vriendelijke vrouw van de garageman bevestigde wat we gehoord hadden en zei dat we vanmiddag welkom waren. Eenmaal gearriveerd, bleek dat de garagiste alleen 'gewone' auto's mag invoeren, maar geen campers, busjes, tractoren, etc. Twee jaar geleden zouden we met een open mond van verbazing hebben gestaan, vol onbegrip waarom ons dat niet reeds door de telefoon verteld was. Nu dachten we: tant pis en haalden we onze schouders op.
In het licht van voorgaande was ik benieuwd hoe ik op dit moment Nederland zou ervaren. Na me twee jaar volledig te hebben gestort op het opbouwen van een nieuw leven op het Franse platteland, was het de hoogste tijd voor een vriendinnenweekend op Texel. Zonder man en kinderen, een lang weekend de tijd aan mezelf, bijkletsen met mijn vriendinnen, lekker eten en drinken, wandelen en fietsen en uitrusten met een wijntje aan zee. De weersvoorspelling zag er zeer gunstig uit en ondanks dat het me moeite kostte mijn bloedjes achter te laten, had ik enorm veel zin in dit reeds maanden geleden afgesproken uitje. Op een vrijdagochtend stapte ik reeds om half 8 's ochtends in de auto naar Clermont-Ferrand. Hier zou ik het vliegtuig naar Amsterdam nemen, waar vriendin me zou ophalen om vervolgens naar Den Helder te rijden voor de boot naar Nederland's grootste Waddeneiland. Nu ben ik de afgelopen twee jaar de Creuse best een aantal keren uit geweest en sowieso heb ik in mijn 'vorige leven' als vrijgezel veel verschillende plekken op de wereld bezocht, ook in m'n eentje. Waarom leek Texel nu dan het einde van de wereld?
Omdat ik voldoende tijd had, vermeed ik de tolweg naar Clermont, en koos ik voor de route door het centrum. Ik belandde in de ochtendspits, en merkte hoe ik dit drukke verkeer, de vele auto's en stoplichten, ontwend was geraakt. Dagelijks maak ik vele kilometers, maar er is hier in de verre omtrek geen stoplicht te bekennen waardoor je makkelijk een uur door kunt trekken zonder te hoeven stoppen. Het zweet brak me aan alle kanten uit en in pure paniek lapte ik allerlei verkeersregels aan m'n laars, reed ik door rood licht en sneed ik - onbedoeld natuurlijk - andere weggebruikers af. Ik was niet zo zeer opgelucht als wel verbaasd dat ik op tijd en zonder kleerscheuren de nieuwbouwwijk in reed, op loopafstand van het vliegveld, waar ik mijn auto gratis parkeerde en daarmee 35 euro parkeerkosten bespaarde. Onbestaanbaar in Nederland, want waar vind je op tweehonderd meter van Schiphol een gratis parkeerplek!
Inmiddels weer wat meer ontspannen liet ik de drukte van de stad van me afglijden en besloot heerlijk te genieten van mijn vrije weekend. Ik was al jaren niet meer op een vliegveld geweest en had voor vertrek de veiligheidsregels nog even doorgenomen. De limiet van 100 ml vloeibare stof per flesje bleek nog altijd te gelden. Geen probleem, aangezien ik uit mijn vorige leven als wereldreizigster nog vele kleine potjes en flesjes had met de noodzakelijke smeerseltjes. In hoeverre deze lang bewaarde reisproducten nog 'houdbaar' waren, zou ik op Texel vanzelf merken.
Het ging er gemoedelijk aan toe, op dit kleine streekvliegveld. Een vrijwel verlaten vertrekhal, slechts een paar dames achter een balie, die met de huidige gedigitaliseerde incheck weinig om handen lijken te hebben, een paar winkeltjes, een barretje. Een heerlijke kleinschaligheid. Bij de douanecontrole was alles in orde, alleen mocht mijn halve liter flesje water niet mee. Of nou ja, wel het flesje maar niet de inhoud. Op m'n vriendelijkst vroeg ik de douanier of ik het water weg mocht gooien, waarna hij zonder problemen naar de plantenbak iets verderop wees.
Op Schiphol aangekomen stelde vriendin voor meteen door te rijden naar Den Helder, en niet eerst nog naar Amsterdam te gaan. Amsterdam vind ik geweldig, ik heb er jaren gewoond, maar de overgang van Lioux les Monges naar Amsterdam vond ik niet verstandig. De overdosis aan verleidingen en verlokkingen zou me te veel kunnen worden; ik zou absoluut geen weerstand kunnen bieden met een cadastrofale afloop voor mijn portemonnee. Ook al loop ik in Frankrijk vaak in een oude spijkerbroek, een vaal Tshirt en op afgetrapte laarzen en ben ik meestal onopgemaakt, ik vind mode en kleding nog altijd best leuk. Je kunt het meisje wel uit de stad halen, maar de stad niet.....etcetera.
De overgang met Texel was precies goed! Veel natuur, veel schapen ook, een bekend plaatje in de Creuse, en dan natuurlijk nog de duinen (met een heel prettig klimpercentage) en natuurlijk de zee.....ja die had ik toch wel gemist. Het heerlijke weekend vloog voorbij en voor ik het wist stond ik alweer in de rij bij de douane op Schiphol. Met mijn halve litertje water. Wederom vergeten weg te spoelen. 'Dit is verboden, mevrouw', zei de beambte streng en hij keek me aan als ware ik een langgezocht crimineel. 'Wist u dat niet?' 'Eh ja, sorry, helemaal vergeten', stotterde ik. 'Mag ik het misschien snel even wegspoelen in die plantenbak?', zei ik, gehecht als ik ben aan mijn flesje vol herinneringen. 'Nee', schudde de meneer streng. 'Dat is nu te laat', en dropte mijn geliefde flesje rücksichtslos in de afvalbak.
'Vive la France', mompelde ik, en haastte me naar de juiste gate.

 

Texel is top!

 

 

Intussen in de Creuse....als moeder van huis is....patat met kip!

Eerste brocante met kindervoorstelling van het seizoen, in naburig dorpje Chard.

 

 

In Nederland gingen we naar de kinderschoenenwinkel om de voeten van de kinderen op te laten meten, hier doen we het zelf.

 

Aaahhh!!! Het Zalando mannetje! Alles bestellen we tegenwoordig op internet: van kinderkleding tot gereedschappen.

 

Moederdag!

Etentje met de buurtjes.

 

Op het menu: Langue de boeuf (koeientong). Jammie.

Een nestje jonge eekhoorntjes onder het dak van de schuur.