Heureuse dans la Creuse

Hout sjouwen met de buren.

In de drukte van het bestaan heb ik iedere maand een schop onder de kont nodig om me te zetten aan een nieuw schrijfsel. Ik blader wat door de foto's, laat herinneringen aan de afgelopen weken bovendrijven, struin het internet af, vraag Rob of hij nog 'iets leuks' weet, denk na over een heus onderwerp, iets waar ik jullie, lezers, een plezier mee doe. Een stukje waar je wijzer van wordt, een verrijkend beeld van de Limousin, van Frankrijk, en een eerlijk inkijkje in het dagelijkse leven van een geëmigreerd gezin. Iets meer dan een opsomming van onze onze maandelijkse belevenissen en besonges dans la France profonde. Want dat was drie jaar geleden, toen ik vlak voor vertrek en tussen de bedrijven door dit blog begon, wel de belangrijkste reden: Ik wilde dit spannende avontuur vastleggen. Voor onszelf in eerste instantie, en met name voor de kinderen, als ze wat ouder zijn. Daarnaast zag ik het als een praktisch instrument om familie en vrienden op de hoogte te houden.
Inmiddels wordt het blog door tal van mensen gelezen, bekenden maar ook onbekenden. Nederlandse emigranten in Frankrijk en in andere landen wereldwijd, mensen die dromen van een nieuw bestaan of die op het punt staan te emigreren, algemeen geïnteresseerden. Zonder dat dit ooit de opzet is geweest, is het blog inmiddels ook een pr-middel. We worden tegenwoordig regelmatig benaderd door mensen die ons via DeCreuseIsReuze hebben gevonden omdat ze op zoek zijn naar een vakman in deze omgeving of naar een agent immobilier die hun huis in de verkoop kan nemen, dan wel kan helpen aan een (vakantie)woning.
"Graag verruil ik binnenkort mijn huidige uitzicht op steen voor de groene vergezichten op je blog", mailde laatst een Nederlandse op zoek naar een vakantiestulpje in de Puy de Dome. Een andere landgenoot met een vakantiehuis benaderde ons voor advies over de prijs van een naast zijn huis gelegen schuur die hij graag wilde kopen. Recent mailde hij: "Bedankt voor de heerlijke verhalen. Als ik ze lees, ben ik weer terug in Frankrijk bij ons vakantiehuis! De schuur gekocht voor xxx euro, wordt getekend in maart."
In mijn vorige stukje besloot ik me opener en kwetsbaarder op te stellen dan ik tot dan had gedaan. Het leverde een aantal mooie en eerlijke reacties op.
Van een mede-emigrant: "..... Wat een herkenning! De vriendschappen in Nederland, de bliksembezoekjes, de kussen bij het schoolplein, de houtkachel, wie ben ik? Al die kwesties..... . Wat een kopie in ervaringen en gevoelens. ...."
Van een kennis uit Nederland: ".... Ik las je blog waarin je zo openhartig schrijft over de moeilijke zaken die je ervaart als je emigreert naar een afgelegen plek in een vreemd land. Meestal schrijven mensen dat niet. Meestal schrijven ze alleen de mooie dingen die er zijn. Jij durft die andere kant te laten zien. Dat getuigt van lef vind ik. ...."
Van een Nederlandse die op het punt staat te emigreren naar Frankrijk:  "... Wat fijn en mooi dat je ook deze kant van de medaille beschrijft! Wij lezen je blog en hebben er persoonlijk heel veel aan. ... We kunnen niet wachten om te vertrekken en zijn er zo aan toe! De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze en dat is ook waar. Weg uit dit gekke Nederland, de doorgedraaide, veel te volle en drukke Randstand! ..... Onze drive en droom om naar Frankrijk te emigreren is zo sterk en groot, het is een gevoel dat we niet kunnen uitleggen aan onze vrienden en familie, maar dat jullie vast begrijpen.... Emigreren is een grote verandering en wij voelen ons nu dus ook eenzaam, omdat niemand om ons heen exact begrijpt wat we doormaken. ... "
Over mijn geworstel in mijn vorig blog wie ik ben en wil zijn, antwoordt de aanstaande emigrant: "Jij gaat je weg zeker wel vinden daar, wat je ook wilt zijn en bij wie je ook wilt horen, je bent misschien wel een nieuw soort Creuse bewoner? :-) Een unieke en zeldzame soort :-) ... ."
Onnodig te zeggen dat ik heel blij word van deze reacties en dat ik me direct minder eenzaam voel. Door de jaren heen heeft het blog zich ontwikkeld en inmiddels realiseer ik me dat het in zekere zin een brug is met Nederland, de verbinding met al het bekende, maar ook met de vele nieuwe mensen en ervaringen in mijn leven. Het voelt enigszins als bijkletsen, en hoewel het eenrichtingsverkeer is, maak ik op mijn manier, vanuit mijn stille en groene (w)eiland, verbinding met de wereld buiten.
Een goede vriend uit Nederland belt. "Hee Maris! ......(koetjes/kalfjes).... Ik las je blog, over vriendschappen en eenzaamheid, en ik dacht: Zal ik je binnenkort opzoeken in de Creuse?"
De lente is begonnen en ik ben blij. Je me sens heureuse dans la Creuse!

Voorbereidingen voor het kinderfeestje in verband met Viggo's 7de verjaardag. Inmiddels traditie: Rob tekent voor de verjaardagstaart.

Niet heel erg gezond, maar wel heel erg lekker!

Nederlandse specialiteit: de ouderwetse grabbelton.

Meilleurs amis...