vrijdag 2 februari 2018

De luizenmoeder

'Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent!' Ook in de Creuse kijken we graag naar De Luizenmoeder, de veelgeprezen en besproken televisieknaller op NPO 3 die afgelopen zondag bijna tweeëneenhalf miljoen kijkers trok en die André van Duin inspireerde tot het maken van een heuse Juf Ank carnavalskraker.
Voor degenen die het gemist hebben: De Luizenmoeder speelt zich af op en rond basisschool De Klimop. De serie brengt de gang van zaken op school en het gedrag van ouders en schoolpersoneel op satirische en hilarische wijze in beeld. Hoofdpersonen zijn directeur Anton, juf Ank, hulpmoeder Nancy en de nieuwe luizenmoeder Hannah. Deze laatste is een pas gescheiden kinderpsychologe, die met haar dochtertje Floor nieuw is in de buurt, en dus nieuw op school. Ze leert snel bij over de geldende regels op De Klimop, die gaan over het traktatie- en uitnodigingenbeleid en het luizenprotocol. De strenge en rechtlijnige juf Ank ('Nee, niet zwaaien!') steelt de show, terwijl op het schoolplein de moeder-maffia kibbelt over verjaardagsfeestjes en speelafspraakjes.
Het uitgebreid zwaaien, de groepsapp voor traktaties en de participizza-avond, de donkere vader die te laat op de klassenavond komt en wordt aangezien voor schoonmaker. De humor is hard en absurd, maar gebaseerd op de waarheid. Het succes van de serie zit 'm op de eerste plaats in de herkenning. "Iedereen herkent het. Ook al ben je kinderloos, want je hebt zelf immers ook op school gezeten", verklaart regisseur Jan Albert de Weerd het succes in het Algemeen Dagblad. 
Dat laatste is waar, al is dat in mijn geval inmiddels zo'n veertig jaar geleden, en toen zag het leven er natuurlijk anders en vooral eenvoudiger uit. Ouders die hun kinderen elke dag brengen en halen, die het voor hun Sem en Sophie opnemen als die niet worden gevraagd voor een verjaardagsfeestje, die de directeur uitfoeteren als deze niet doet wat zij willen. Scholen die de vreemdste dingen verzinnen om het de ouders en de kinderen naar de zin te maken, zoals kanjerpetjes, een zwaaizone voor het afscheid en een ouderparticipizzaavond zodat de ouders meteen kunnen eten als ze naar de ouderavond gaan. Dat was toen allemaal niet. 
Als moeder heb ik geen ervaring op het Nederlandse schoolplein, want we vertrokken naar Frankrijk toen de jongens net vier en één waren. Te klein nog voor speelafspraakjes en verjaardagspartijtjes. Ik herken dus niet zoveel uit de serie, en ik geloof dat ik daar niet rouwig om hoef te zijn. Want de basisschool hier in de Creuse lijkt denk ik meer op de basisschool uit mijn jeugd, dan op de Nederlandse scholen van nu. De inbreng van de ouders is op de Franse scholen veel beperkter dan in Nederland. Hier geen lief-en-leed-moeders, groene-vinger-moeders, voorleesmoeders en overblijfmoeders. Natuurlijk wordt de hulp van ouders ingeschakeld, bijvoorbeeld bij schoolexcursies en voor deelname aan de ouderraad. Maar niet voor alle dagelijks terugkerende zaken zoals de gezamenlijke maaltijd in de kantine. Daar is gewoon personeel voor (ondanks regelmatig terugkerende bezuinigingen die ook hier plaatsvinden). Treuzelende ouders die maar geen afscheid kunnen nemen van hun kinderen, en voor het raam blijven zwaaien, is een onbekend fenomeen, want ouders nemen al op het schoolplein afscheid van hun kroost. Daarna steken de moeders op de parkeerplaats en masse een peuk op en blijven nog wat hangen om in groepjes te laatste roddels te bespreken. Ook van luizenmoeders heb ik hier nog nooit gehoord. 'Les poux sont de retour!' ('De luizen zijn terug!), is een terugkerende mededeling in de schoolschriftjes, het belangrijkste communicatiemiddel tussen de school en de ouders. Ouders worden verzocht de koppies van de kids goed na te kijken en maatregelen te nemen als er luizen in het spel zijn. Ook van richtlijnen op het gebied van trakteren weet ik niks en de jongens komen regelmatig met een zakje snoep naar huis afkomstig van een jarig kind dat op school heeft getrakteerd. Om het nog maar niet te hebben over de volle bakken snoepgoed die op de tafel staan bij een gemiddeld verjaardagsfeestje. Geen haan die er naar kraait.
In 'De luizenmoeder' mogen uitnodigingen niet op het schoolplein worden uitgedeeld, om te voorkomen dat de kinderen die niet zijn uitgenodigd worden gekwetst. Ik las ergens dat ouders in Nederland onderling appen over dit soort zaken zodat ze hun kind kunnen voorbereiden als het niet wordt uitgenodigd op een feestje. Je kunt het ook overdrijven, denk ik dan, en het lijkt mij dat de ouders er een groter ding van maken dan de kinderen zelf. Zo was Manu wel uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Noé maar zelf voelde hij niet de behoefte zijn klasgenootje ook terug uit te nodigen. Persoonlijk vond ik het ongemakkelijk, omdat ik de moeder regelmatig tegenkom, maar dat is geen reden om het jongetje dan ook uit te nodigen. Wat dat betreft ben ik het helemaal met Hannah eens: "Floor mag zelf bepalen wie ze uitnodigt." 
Ook bij Viggo speelde een soortgelijke situatie met een meisje waar hij wel is uitgenodigd, terwijl ze niet op Viggo's feestje mag komen. Niet omdat hij haar niet leuk vindt maar omdat er alleen jongens komen en 'dat is dan toch niet leuk voor haar'. Hoewel hij de uitnodigingen naar eigen zeggen 'très discret' had uitgedeeld, zat hij er toch een beetje mee in zijn maag. Hij vond de sublieme oplossing door het meisje aan te bieden dan ook maar niet op háár feestje te komen, maar daar wilde ze niks van weten. "T'es mon ami Viggo!", had ze geroepen. Aandoenlijk, hoe bijna tienjarigen dit soort zaken oplossen. Dit weekend dus twee verjaardagsfeestjes voor Viggo. 
Eigenlijk is er voor mij maar één echte stressfactor op het Franse schoolplein: Het kussend begroeten. Wie kus je wel, wie niet? Wat doe je als de moeder die je al kent en die je altijd al zoent staat te kletsen met een moeder die je nog nooit gesproken hebt en die je dus normaliter ook niet zou kussen? De regel, zo heb ik in de afgelopen jaren geleerd, is dat je die dan ook bedient met twee kussen. Zelfs als er een heel groepje met elkaar staat te kletsen. Ik doe het gewillig, maar het blijft uitermate ongemakkelijk, en soms doe ik of mijn neus bloed en ik niemand zie staan. Zeker 's ochtends vroeg.
Laatst was er een voorlichtingsbijeenkomst op school in verband met de geplande weekexcursie naar de Dordogne eind maart voor de drie laagste klassen van de basisschool. Twee jaar geleden ging Viggo de hele week naar de Puy de Dôme en nu is Manu de gelukkige. In een volgepakt klaslokaal gaven de juffen van de betreffende klassen informatie over het verblijf, de accommodatie en het programma. "Het afscheid nemen van de ouders is moeilijk. Er rollen dan vaak traantjes, maar eenmaal uit het zicht van de ouders is er meestal niks meer aan de hand en zijn de kinderen alles vergeten", probeerde één van de juffen een bezorgde moeder gerust te stellen. Ik dacht aan een zwaaiprotocol maar kon me gelukkig op tijd inhouden.

Rond de kerst veel vriendenbezoek in Nederland...hier in de Drentse bossen.

Terug in de Creuse met een bouwpakket voor een kippenhok uit België.


Voilà! Nu alleen de kippen nog.

Einde cyclo cross competitie voor dit seizoen.

Viggo met klasgenootje en fietsmaatje Julien.







3 opmerkingen:

  1. Leuk verhaal weer Mariska. Bij ons zijn de kinderen dertigers, maar ik kan mij idd niet herinneren dat het toen zo was . Wat dat betreft is er veel voor het Franse schoolsysteem te zeggen. Groetjes Marja en peter( Halloween!)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Marja en Peter! Dank voor jullie reactie, en misschien tot ziens! Groetjes, Mariska

    BeantwoordenVerwijderen
  3. In juni komen we weer voor 4 maanden. Zijn er niet bij met Halloween omdat we begin november oma en opa worden��������

    BeantwoordenVerwijderen