maandag 9 april 2012

'Onze boer'

De eerste week in ons huis zit er op. Door het mooie weer hebben we vooral veel buiten gewerkt. Met hulp van opa en oma - inmiddels alweer in Nederland - zijn de fruitbomen gesnoeid, en is het afvalhout opgestookt en in stukken gezaagd voor de kachel. Ook hebben we een naar schatting tweehonderd kilo zware, uitgehouwen granieten voederbak (trog), destijds voor de varkens, uit het stookhok getrokken en prominent op twee granieten stenen onder de lindenboom geplaatst. Dit deden we noodgedwongen op ouderwetse wijze, rollend over enkele boomstammen. Ook vonden we onder het vele afvalhout in de tuin een ronde granieten maalsteen, die nu als salontafel pronkt onder de boom, wachtend op mooie zomeravonden met een glaasje wijn. Al met al is het een smaakvol stenen prieel geworden.
Viggo kon niet langer wachten op de trampoline, en hoewel we de binnentuin die hiervoor bestemd is liever eerst hadden willen egaliseren, beseften we ook wel dat dit Viggo veels, en veels te lang ging duren, en dus besloten we de trampoline in elkaar te knutselen. Als Viggo maar hoog genoeg springt, geniet hij een prachtig uitzicht over de korenvelden. Manu heeft vooralsnog niet zoveel te vertellen op de trampoline, maar laat zich graag heen en weer butsen.
Over korenvelden gesproken...we kregen een telefoontje van de (Nederlandse) makelaar die op haar beurt was gebeld door - zoals wij hem inmiddels noemen - 'onze boer'. De 'onze' slaat op het feit dat het hier wemelt van de boeren, maar 'onze boer' werkt sinds jaar en dag op de weilanden die ons stulpje omgeven en die deels van ons zijn. We hebben destijds bij de koop bedongen dat er op ons land nergens 'recht van overpad' is, dit met het oog op de gites die we in de toekomst willen creeren in de vrijstaande schuur. Echter de boer had een probleem, vertelde de makelaar. Hij kon op een andere plek zijn velden niet op met een oogstmachine, als gevolg van twee eiken die de toegang van zijn dertien meter lange voertuig beletten. Zijn verzoek was of hij, alleen in de zomer en slechts enkele keren, toch tussen ons huis en de schuur het land op mocht. We gaven aan dat hij maar langs moest komen om zijn verzoek te bespreken, en aldus stond hij op een avond om zes uur - voor ons nog steeds ongeveer etenstijd - op de stoep. Als ik schrijf 'op de stoep', dan bedoel ik eigenlijk dat hij een paar keer op de deur klopt en dan al meteen in de keuken staat. Wij hebben geen voordeur met een bel zoals in Nederland, en onze Franse buren staan zeer regelmatig onaangekondigd voor de deur. Ze kloppen even voor het fatsoen, maar dan zijn ze ook meteen binnen. Vice versa doen wij hetzelfde; normaal gedrag hier op het platteland, en hoewel even wennen, weet ik vanuit mijn jeugd in een Brabants dorp niet beter. 'Onze boer' is bepaald geen keuterboer, die nooit buiten de Creuse is geweest. Zijn bedrijf telt zo'n tweehonderd koeien, hij beschikt over vijf tractoren, heeft personeel in dienst, hij heeft gestudeerd en voor een bank gewerkt, en reist geregeld met zijn gezin naar het buitenland. Onze boer was boos. Furieux. Op de notaris, notabene zijn eigen notaris, die betrokken was bij de verkoop van ons huis. Onze boer vond dat hij betrokken had moeten worden bij de verkoop en ons - kopers - minimaal een keer had moeten ontmoeten. We lieten hem uitrazen, maar aangezien mijn aardappelen dreigden aan te branden en Viggo en Manu intussen heel hard achter elkaar door de keuken holden onderwijl keihard gillend, vroegen wij de boer de volgende ochtend terug te komen. Aldus geschiedde. Mijn ouders waren zo aardig Viggo en Manu even mee te nemen, zodat wij rustig konden praten. Onze boer bleek alweer een stuk bedaarder en legde rustig uit wat zijn probleem was. We gaven aan dat hij zonder problemen gebruik kan blijven maken van onze grond, maar dat we onder geen beding groot materieel willen tussen ons huis en de schuur, maar dat hij wel een andere ingang kan gebruiken. Daarmee bleek het ijs gebroken. We struinden nog wat over de velden, om zeker te zijn dat we elkaar goed begrepen. Onze boer beloofde, in ruil voor het gebruik van de grond, ons te helpen met het bestrijden van de mollen in onze tuin, de binnentuin om te ploegen en te egaliseren en andere werkzaamheden uit te voeren waar groot materieel voor nodig is. We rondden, zeer tevreden, af met een goed glas wijn (waarna Rob en ik tot weinig nog in staat waren). Oh ja, onze boer heet Christian.
Verder lieten wij ons als Hollands gezinnetje van de goede kant zien door opgetogen deel te nemen aan een in deze regio goed gebruik met Pasen, namelijk gezamenlijk met de kinderen in het dorp paaseieren zoeken. Onze eigen buurvrouw Martine, lid van Viva Lioux, de feestcommissie van het dorp, had dit jaarlijkse festijn mede georganiseerd. De paaseieren bleken van plastic, en moesten na afloop weer ingeleverd worden. Beetje vreemd, vond volgens mij ook Viggo, die aanvankelijk nog enthousiast meedeed, maar al snel niet meer zo gemotiveerd was. Na afloop mochten de kinderen kleuren en plaatjes plakken en werd er jus de fruit en cake uitgedeeld en besloten we met z'n allen dat het een geslaagde middag was en dat het weer ook goed had meegewerkt.
Ik blaas dit verhaaltje graag uit met de trotse mededeling dat Viggo afgelopen vrijdag voor het eerst een hele dag heeft doorgebracht op school. En het ging goed! Viggo had volgens juf Claudine goed gegeten, maar hij wilde niet slapen, en had - terwijl de andere kleuters horizontaal op hun strechers lagen - wat zitten tekenen en lezen. Viggo uitte zich laaiend enthousiast over de kantine, alwaar het driegangenmenu wordt verorberd. Je zou als moeder bijna gaan twijfelen aan je eigen kookkunsten, aangezien we het dagelijkse bordje warm eten er bij Viggo meestal in moeten 'praten'. Vooral het chocoladetoetje mocht op zijn grote waardering rekenen. We merken dat hij ook meer open staat voor de Franse taal. We zijn lid geworden van de bibliotheek in Auzances, en geheel in de Paassfeer kozen we voor 'Adrien le Lapin', een uitgebreid verhaal over de avonturen van een paashaas van chocolade. Het viel me op dat Viggo niet na een paar bladzijden al verveeld raakte en dat hij het verhaaltje waarschijnlijk beter heeft begrepen dan zijn moeder.








De ruimte onder de hooizolder hebben we ontdaan van alle restanten van de jarenlange houtopslag, waarbij we een oud landwerktuig tegenkwamen.

De granieten, uitgehouwen trog is uit de oude varkensstal gehaald en wordt verplaatst naar onder de lindenboom.




Ons stenen prieel met de granieten maalsteen op de voorgrond en de oude voederbak op de achtergrond. 

 

   

3 opmerkingen:

  1. Wat ontzettend leuk om dit allemaal te lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank Miranda! Kom je nog naar de Creuse deze zomer? Groetjes, Mariska

    BeantwoordenVerwijderen
  3. gaat lekker daar zo te zien.Rob waar haal je al die kennis van daan.Die vloer en jullie erf ziet er erg goed uit.Met deze inzet moet het allemaal goed komen.

    BeantwoordenVerwijderen